“Thanks for selling us out, in this wonderfull venue, Antwerp!”. Raul Malo, zanger en gitarist van The Mavericks, heeft dat liefst drie keer door de zaal geroepen, zondag 3 maart 2019. Op de laatste avond op hun verjaardagstournee, de band bestaat ondertussen 30 jaar, slaagden de heren er vanaf de eerste noot in om dolenthousiast de volgepakte De Roma te doen dansen dat het een lieve lust was, en niet alleen tijdens die enige Belgische hit Dance The Night Away (1998). Het publiek volgde het adagio en danste tot aan het einde. De band reed geen feilloos parcours, maar vervulde de rol van balorkest met verve.
Dertig jaar heeft de feestband uit Miami dus op de teller staan. Al kunnen puristen opmerken dat dat er maar 21 zijn, want de band stond op non-actief tussen 2003 en 2012. Wat er ook van zij; met negen albums onder de arm en dertig jaar na de oprichting kostte het de band geen moeite om De Roma te vergasten op een gesmaakt feest dat bij afloop toch hoofdzakelijk blije gezichten opleverde. Dat de geluidsmix niet altijd optimaal zat, waardoor je niet alle instrumenten goed kon horen, kon de meesten allicht niet deren.
The Mavericks speelden ten dans met de mengelmoes aan stijlen die de band zich eigen gemaakt heeft doorheen de jaren. Maar we moeten bekennen dat het amalgaam van country, jazz, latino, salsa, tex mex, rock ’n roll, rockabilly, blues, ska en zelfs iets wat op schlagermuziek leek, ons niet op élk moment in de set kon bekoren, of kon blijven boeien. Daarvoor lijken sommige van de nummers net iets te erg op elkaar. Een aantal van de composities mondden ook net iets te vaak uit in net te lange jams waarbij dan telkens ei zo na alle muzikanten een obligate solo ten beste moesten geven. Begrijp ons niet verkeerd: die sax-partijen van ene Max waren overheerlijk, of zoals de dame achter ons net iets te luid riep “de Sax van Max is de max!”, en ook de trompettist die het gezelschap had vervoegd konden we zeer smaken. De keyboard-kunstjes van Jerry Dale McFadden, met beiden voetjes op de grond of een been in de lucht, mochten er zijn, en van de gitaarpartijen van Eddie Perez hadden we graag nog wat meer gesmuld. De man met de harmonica was ook geweldig, maar zoveel harmonica-solo-momentjes hoefden nu ook weer niet voor ons. Zanger Raul Malo heeft een aangename stem, maar wanneer hij wat hoger wilde zingen, stootte hij toch af en toe op zijn beperkingen. Die cover van Roy Orbison’s Blue Bayou had dan ook niet echt gehoeven, Raul!
Songs zoals die eerder genoemde knaller Dance The Night Away, onze favorieten Back In Your Arms Again en What A Cryin’ Shame klonken top. De cover van Back In The USSR (The Beatles) was best aardig en rockte als de beesten. Het harmonica-handjeklap-meezing moment bij Rosamunde deed ons dan weer vermoeden dat we op een schlagerfestival aanbeland waren. Onze blikken zochten de uitgang, maar we waren overduidelijk bij de weinigen, want iedereen deed hartstochtelijk mee.
Drie ballads na elkaar was wat van het goede te veel, maar dan klonk er al gauw weer een rockabilly-achtige song en ging het weer flink vooruit. Het ging letterlijk àlle kanten uit, we voelden ons soms op een rondpunt waarbij de bestuurder maar niet kon beslissen welke afslag te nemen en ze dan maar allemaal even uitprobeerde.
Natuurlijk was het wel een fijn feestje, en ook wij stonden veelal flink mee te dansen. Of zoals een van onze vrienden nadien enthousiast samenvatte: “Ik heb geen minuut stilgestaan!”. The Mavericks als ideale feestband dus, soms moet dat ook niet meer zijn, al had dat voor ons wel gemogen. Maar de uitstekende muzikanten zorgden twee uur lang voor flink wat ambiance en lieten de aanwezigen het hopelijk geslaagde weekend dansend uitwaaien alvorens aan die vermaledijde nieuwe werkweek te beginnen. En daar valt ook wat voor te zeggen.
foto: © landonbloss
