Alle meisjes aan de macht, en ook wij jongens voelen die kracht, of zoals ze tegenwoordig in Gent zeggen Girls Go Boom. Op de laatste dag van november werd de Brusselse Botanique tot een ladyfest omgetoverd. Geen treurige herfstavond, wel een bijna twee uur durend muziekfestijn met als leidinggevende kapitein de vrouw die het lont van de Riot Grrrl-beweging aanstak: Kathleen Hanna.
Maar laten we eerst maar eens naar twee andere vrouwen luisteren: Katharine Eira Brown en Theresa Wrigley. De twee uit Nottingham verlieten eventjes hun bands Kogumaza en Fists om samen met Rattle (tja) te gaan rammelen, want drums zijn de enige instrumenten die deze Britse dames gebruiken, en natuurlijk hun stem. De lp noemt Boom (tja, girls go boom, we zegden het al) en hun geluid is tamelijk uniek. Als je het vergelijkt met de gouden punkpop is het best eventjes wennen, en zelfs inspannen geblazen bij Rattle, maar hun geluid dat ergens tussen Dry van PJ Harvey en het minimale geluid van Terry Riley ligt, imponeerde de Rotonde. En ons ook. Boom boom, juist dat hart dat sneller gaat kloppen voor de koningin van de queerpunk die weldra onze netvliezen zal betoveren. Kathleen…
Het blijft moeilijk om schrijfsels neer te pennen over helden (in dit geval een heldin) zonder objectief te blijven. En jawel, ik beken, zelden keek ik zo uit naar een optreden als dat van The Julie Ruin. Gewoonweg omdat deze dame uit Portland een immense rol op mijn leeft heeft uitgeoefend, en je kan er donder op zeggen dat dit tevens voor alle aanwezigen in de Rotonde het geval was.
Sommigen vinden misschien wel dat Kathleen Hanna wat overdreef met haar feministische overtuigingen, maar iemand moet de stinkende zaakjes (het recht op gelijkheid) een naam durven te geven en voor wie het kan troosten, op 48-jarige leeftijd heeft het rockicoon geleerd alles te relativeren, zelfs zichzelf.
Niet voor deze jongen. Mensen mogen gerust tegen de wereld schreeuwen, en niemand die dat destijds beter deed dan Kathleen Hanna met haar Bikini Kill. De waarheid is dat Kathleen sinds de oprichting van Le Tigre wat braver is geworden, toch bewees de Amerikaanse in Brussel dat ze nog altijd één van de fijnste rocksterren is die een muziekliefhebber zich maar wensen kan. Ontroerend, grappig, sexy, energiek en vooral toonde Kathleen met The Julie Ruin dat pop nog lang niet dood is.
Want, jawel er wordt geschreeuwd en zelfs haar Bikini Kill-maatje Kathi Wilcox zit bij The Julie Ruin, toch blijven de meeste songs pure pop (dit terzijde, heb ik dat ook steeds van Bikini Kill gedacht), wel is het pop met een boodschap!
Een boodschap, in onversneden Hanna-stijl, die meteen bij de eerste song hoorbaar was: I Decide. Punk verpakt met de frisheid van Toni Basil, The B52’s en vooral het genie van Kathleen Hanna die vanaf de eerste seconde flink wat gymnastiekoefeningen tevoorschijn toverde. Hanna staat geen seconde stil, grapt over haar leeftijd, geeft op sarcastische wijze haar gedacht over het nieuwe Amerika. Na bijna iedere song Kathleen haalt herinneringen op uit het verleden. Van goede tot minder leuke, zo laat ze (opnieuw) de kans niet liggen om haar vader een motherfucker te noemen en draagt ze de paar penny’s die ze via Spotify verdiende aan hem op. En toch ondanks de trip down memory lane (het bisnummer was zelfs Rebel Girl van Bikini Kill), oogt en luistert The Julie Ruin als een frisse groep.
Keyboardspeler Kenny Mellman, uitgedost in een kleurrijk zomers T-shirt dat zelfs de selectie van de rommelmarkt niet haalt, geniet met volle teugen van de ontvangst van zijn fans. Alles is vergankelijk, niet één mens in de zaal die nog weet hoe de zanger van Extreme heet (wie heeft dat ooit wel geweten?), wel ging iedere aanwezige naar buiten met diezelfde onsterfelijke gedachte: Kathleen is God(in). Girls always go boom!
