Concertorganisatie Kontzert. programmeert maandelijks een heleboel jonge beloftevolle Belgische bands vanuit alle hoeken van het land.
Dat ze een excellente selectie maakten voor deze avond, werd al snel duidelijk toen Monnik de eerste klanken door de zaal liet galmen. Slechts een vierkante meter van het podium nam hij in. Op de achtergrond, rijkelijk opgestelde instrumenten voor de volgende bands, terwijl hij zichzelf slechts omringde met enkele pedalbords, microfoon en gitaar. Geluidsartiest Thibaud Meiresone bracht één nummer dat ons een half uur lang meenam in een duistere drone- darkambient set. Doordringend gevoelig. Tantrisch klinkende noise, waar ook rustige industrialbeats aan toegevoegd werden, maar evengoed de impressie van Tibetaanse klankschalen of warme gongslagen, maakten het geheel een bijna (spi)rituele ervaring. Wanneer Thibaud enkele klanken inzingt en dit laat loopen, is het met gesloten ogen nauwelijks te onderscheiden van een knappe, zwevende synthlijn. Eén van de sterkste ambient-acts van dit moment. Donkerhard met fluwelen handschoenen.
Ook hier in hun hometown vond Fär vanavond helemaal hun plaats in de duisternis. Maar wel van een heel andere soort donkerte dan Monnik: grimmige elektro, harde bassen en donkere stem. Zangeres Ann-Sofie De Meyer leek ons aanvankelijk wat onzeker. De mooie, mysterieuze zang mocht gerust iets sterker doorkomen, want het is wel duidelijk dat ze goed zitten. De eigenwijze drums geven de band een heel eigen darkpop, witch-house geluid. Volledig ondergedompeld in een zwart elektronicasfeertje.
Al even hypnotiserend duister als de vorige twee, bracht de vijfkoppige band The Girl Who Cried Wolf donkere, melancholische muziek. De nummers die ze brengen klinken ijzersterk. Frontvrouw Heleen Destuyver staat er als een machtige dame die je meesleept in een opwindend, donker avontuur. Ze stelden hun tweede album A(r)morintegraal voor. Gewapende liefde, het geliefde wapen van iedereen die bemint. Met nummers die je zuurstof geven, maar tegelijk verstikken. Avontuurlijk klinkende melacholie. Naast hun typische geluid zien we hen ook graag bezig: vijf talenten die individualistisch met hun instrument bezig lijken te zijn. Wat de gitarist doet met zijn gitaar, zowel qua geluid als qua moves, is indrukwekkend en ‘vree wijs’ om te zien.
Dat ze elk met hun ding bezig zijn, valt volledig weg als je het beeld wegneemt en enkel luistert: deze vijf vullen elkaar perfect aan en staan er als een geheel dat niet enkel muziek, maar ook een gevoel over brengt. Maar ook vanop een afstand zie je de vijf kopjes in eenzelfde energie mee deinen als één geheel. Dat ze ook multi-muzikanten zijn maakt hun geluid sterk: mooi om te zien hoe de zangeres plaatsneemt achter de synths, terwijl de toetseniste met de viool onder de kin ondertussen de andere synth bespeelt en de gitarist de cello van haar overneemt om deze pizzicato te bespelen. Knap!
Het podium van de Charlatan werd gevuld door drie heerlijke bands die elk op hun manier vanavond duisternis brachten. Duisternis in cadeauverpakking. Wat konden wij ons nog meer wensen?
The Girl Who Cried Wolf: Facebook / Website
Fär: Facebook
Monnik : Facebook
