Vrijdag 15 december trok De Concertzaak volop de 015-kaart, met drie stevige bands uit de ruime Mechelse regio. SWMPWLKR, L’Itch en Cardinal lieten de gitaren rijkelijk ronken op het Douaneplein, met vette stoner- en psychrock, heerlijke puntige hooks, grooves en vibes en onweerstaanbare old school hard rock-‘n-roll.
Met Zwitserse klokvaste stiptheid trapte SWMPWLKR de avond op gang, ons zonder verpinken meteen trakterend op hun moddervette sound, waarin we ons gretig lieten onderdompelen, en wij niet alleen. Geweldig luide potige drums, prompt baswerk, heerlijk slepende gitaren, treurend en dreunend, versnellend of/en naar apocalyps toewerkend, dan weer het betere groezelige ragwerk afgewisseld met subtielere gitaarlijnen, of subliem uitwaaierend.
Een van de hoogtepunten in de set was zonder enige twijfel het machtige Meanderlust, waarbij het vijftal vergezeld werd door dichter Antony Samson, die zijn mooie woorden declameerde over een slepend spokende groove, waarna het allemaal zou ontploffen. Ook in een tweede compositie hoorden we Samsons dichtkunsten, hier boven een steeds dreigender, haast angstaanjagende groove. Het deed ons spontaan denken aan wat Elvis Peeters deed met zijn Aroma di Amore, maar dan in een machtig stoner-doombedje. Knap!
In het kleine halfuurtje dat hen was toegemeten, blies SWMPWLKR de aanwezigen moeiteloos omver met hun zompige en weids in-your face-geluid, waarbij geen gitaarmuurtjes geschuwd werden. Voor ons had de show gerust nog wat langer mogen duren. Dit was genieten, jongens en meisjes!
Voor L’ITCH was het vrijdagavond een thuismatch, het moest en het zou goed zijn. Dat was ook te merken aan de precisie waarmee uitvoerig werd afgesteld en gesoundcheckt, om toch keurig op tijd klaar te zijn en stipt op tijd aan de set te beginnen.
Of het goed was? Het was fantastisch! Met een ongelooflijke drive knalde het Mechelse viertal hun bronstige, georkestreerde chaos en hyperfunky en snoeiharde grooves door de zaal. Jawel!
Met Meltdown was het meteen raak en ook met Fetch, Boy! en Fa Zhou ging het dak er moeiteloos af, alsook met een fenomenaal Ronka. Geweldige gejaagde gitaren, zenuwachtige grooves, razende en strakke ritmes, dat indrukwekkende stemgeluid en machtige screams van Sander Rom. En dan die bassen,… Les Claypool in the house? Behalve Primus, durven we zowaar ook naar Frank Zappa en zelfs The Police of, ook zelfs Muse, zeker tijdens Do You Need A Hug? te verwijzen.
“Dit is een nieuw nummer”, ja ook The Jester bleek een knaller van formaat, en behoorlijk dansbaar zelfs…
De opzwepende mix van mathcore, punk en powerpop, met hier en daar zelfs een vleugje progrock, ging er in als zoete koek bij het Mechelse publiek. Aan grooves en riffs geen gebrek, en de band smeet zich dan ook volledig, het publiek meenemend in hun geraffineerde onontkoombare geluidsstorm.
Het zalige Don’t Worry It’s Not Recording werd door Sander Rom opgedragen aan gitarist Chiaran Verheyden, die ondanks ziekte toch maar flink van jetje stond te geven. Maar Rom vertelde ons ook dat Verheyden de band zou verlaten. Allicht blijft hij nog aan boord bij Hippotraktor, waar hij de songsmid van dienst is, daar komt hij Rom nog tegen, ook deel van die andere Mechelse topband.
Ondertussen zaten we al in de finale van de set die met een omnipotent en heerlijk knallend Red werd besloten. Wie Urges nog steeds niet in huis had, de debuutplaat van L’Itch, haastte zich na de show naar de merchstand, en terecht!
Het Mechels-Leuvense CARDINAL omschrijft zichzelf als: “Hard Rock band met knipoog naar de eighties”.
Oei? Niks oei! Van zodra het vijftal het podium betrad, niet gespeend van de nodige typische poses en het juiste vestimentair, wisten we dat het goed zat. Want vooral gewapend met een arsenaal aan goede songs, waaronder heel wat meezingers. Neem nu Take it From The Top waarmee sterk werd ingezet en Luca Sprengers meteen liet horen over de perfecte hardrock-keel te beschikken. En ook Child Of The Night klonk erg lekker, met heerlijke gitaarsoli en mooie samenzang.
De band besloot vervolgens ons te verbazen met een onverwachte cover, een bijzonder originele interpretatie van Maniac, ja, van Michel Sambello! Dit hardrockjasje doet de song recht en ballen groeien zeg maar. Wow! Bedankt, heren! Dat jasje, had trouwens een hoog Journey-gehalte, en dat kunnen wij eenvoudigweg absoluut niet verkeerd vinden!
Cardinal had ook twee gloednieuwe songs voor ons in petto, de eerste heette vermoedelijk Touch en was gezegend met een sterke bassolo van Guss Wellekens, de andere knaller is vermoedelijk getiteld Heart Core? Of is er nog geen titel? Jammer dat tijdens de fraaie ballad die Sprengers vol overtuiging zong er toch weer een aantal kletstantes in de zaal bleken te zijn die hun eigen gesprek iets interessanter vonden, dutch disease is overal, helaas.
Fijn dat die onverbiddelijke oorwurm Nightflyer in de set zat, veel potenter in zijn livejasje eigenlijk. Hearts On The Run speelde dan nog in een klasse hoger: geweldige zang en samenzang, fantastisch totaalgeluid, wat een vibe en wat een feest. En heads up voor die geniale basloop. Met NDA, ondertussen al een publiekslieveling, werd de sterke set besloten, het was dan even over elven.
Cardinal is een revelatie in hardrockland. Als bands al Europe, Journey, of waarom niet, Van Halen nog eens toeren: neem deze jongens mee als support, doén!
Met de 015 Mechelen-affiche tekende De Concertzaak weer voor een geslaagde avond, een goedgevulde zaal, veel goede muziek, en een timing die strikt werd nageleefd, zodat eventuele treinen nog konden worden gehaald, of natuurlijk nog wat kon worden nagepraat… A la prochaine!
SWMPWLKER: facebook • instagram
L’ITCH: facebook • instagram
CARDINAL: facebook • instagram
