Vier bands, vier locaties en een vierde editie. Surround is er afgelopen weekend meer dan in geslaagd om in deze bizarre tijden een waardig festival op poten te zetten. Op het auditieve menu stonden: Azmari, Razen, Elefant en Nicolas Mortelmans. Met dergelijke line-up konden we dan ook niet anders dan eens af te zakken naar het Kempense Geel voor de vierde editie van het festival.
Nicolas Mortelmans mocht de spits afbijten die avond in een zaal van bioscoop De Studio. Achter ons hoorden we voor de start van het optreden nog enkele mensen al fluisterend tegen elkaar zeggen: “Wie is deze band eigenlijk?” Een mens zou bijna elk optreden bijwonen dat binnen handbereik en zelfs daarbuiten ligt gewoon om nog eens de live-ervaring van weleer te proeven. Deze mensen hadden echter geen idee dat ze iets spectaculair zouden aanschouwen.
Die avond stond Nicolas niet alleen op het podium maar werd hij ondersteund door Greet Meert en haar Tanpura; een drone-instrument dat Nicolas zeer poëtisch beschreef als: het witte doek waarop de sitarspeler mag schilderen. En schilderen deed hij! Het was een optreden met weinig toeters en bellen maar Nicolas haalde alles wat hij kon uit zijn sitar. Nicolas en Greet speelden die avond drie stukken en genoten overduidelijk van hun instrument en het samenspel. We konden twee muzikanten zien die volledig in emotie en hun instrumenten verzonken waren. Voor de luisteraars van meer conventionele muziek vermoeden we dat ze het na de drie stukken wel wat gezien hadden. Voor ons had dat gerust nog wat meer mogen zijn!
Razen was de tweede band van de avond. Hun optreden vond plaats in de kerk van Geel. De epische setting hadden ze met andere woorden al in hun broekzak. Door het vernuftige gebruik van spots in de kerk slaagden ze er wonderwel in om de locatie en hun muziek nog extra in de verf te zetten. Achter het altaar, helemaal aan het einde van de kerk zagen we twee grote marmeren gedaanten elkaar aankijken, met achter hen een grote spot die hun omvang versterkte in de duisternis. Verder zorgden ook enkele kleinere rode spots voor de juiste sfeer tijdens het optreden.
Hun optreden begon vanop de kansel van de kerk. Kim Delcour start met een korte monoloog op de Shawm; een soort fluit waarmee hij het publiek bespeelde als ware hij een slangenbezweerder. Na een korte introductie vielen ook David Poltrock en Brecht Ameel met hun instrumenten in. Poltrock verzorgde tijdens dit optreden de toetsen en produceerde vooral diepe orgelklanken die perfect bij de setting van het optreden pastten. Brecht Ameel begon het optreden op een instrument dat verre familie van de viool lijkt om vervolgens op de contrabas verder te gaan en diepe drone-achtige klanken te produceren. Het mooie aan dit optreden was de combinatie van samenspel en het creëren van ruimte om iedere speler zijn respectievelijke instrument te laten spreken. Gedurende hun optreden slaagde Razen erin om met hun onconventionele instrumenten, hun herinterpretatie van de instrumenten en de setting, een bijna spirituele ervaring te creëren en het publiek met verstomming te slaan.
Na het optreden zagen we Kim Delcour met een zekere verlegenheid of misplaatste schroom een doos naast het altaar plaatsen. Cd’s en platen met spirituele Razen-sessies van weleer. Hoewel het merendeel van het publiek dit door het gebrek aan licht gemist had, zijn wij blij dat wij het wel gezien hadden en we ons zo’n pareltje van Razen konden aanschaffen.
We doen tegenwoordig bijna alles om te vermijden dat we nog eens naar de kerk moeten en toch hadden we ons bij het optreden van Razen geen betere locatie kunnen voorstellen.
Elefant was voor ons het vreemdste optreden van de avond en dat lag allerminst aan de zeer originele dansstijl van hun toetsenist. Het optreden van Elefant vraagt om een kleine club waarin honderden zwetende mensen op elkaar gepakt zitten en als een golf bewegen op de tonen van de voorgenoemde noiserockers. De vier heren lieten het feit dat hun publiek die avond zittend aan hun tafeltjes gekluisterd waren echter niet aan hun hart komen. Ook voor ons was het een beetje vreemd om dergelijke muziek zittend te ervaren maar uiteraard breekt nood wet. Wij waren gewoon blij de heren al eens aan het werk te kunnen zien.
De heren zetten hun optreden in met Ultra Plus Ultra van hun laatste plaat Bajahung. Na tien seconden in het nummer viel het ons al moeilijk om niet op de tafel te kruipen en te headbangen alsof ons leven er vanaf hing. Elefant bestookte het publiek 40 minuten lang met het ene na het ander opzwepende noiserocknummer. De effecten op de vocals van zanger Wolf Vanmeersch zorgden er bij momenten voor dat hij zowaar werd verheven tot een blanke Isaac Hayes. Tijdens het nummer Easy konden we niet anders dan even in onze ogen wrijven. Verveling? Allerminst! De zang van Wolf leek zo sterk op wijlen David Bowie dat we alle twijfel even moesten wegwrijven.
Elefant was voor ons qua gegeven het moeilijkste optreden van de avond. Wij zagen tijdens het optreden echter vier gretige leeuwen die blij waren dat ze nog eens op het podium werden losgelaten. Elefant kwam, zag en overwon maar we hopen hen toch in de toekomst nog eens in hun bezwete, dichtbevolkte clubhabitat te zien waar ze ongetwijfeld nog meer tot hun recht zullen komen.
De avond werd afgesloten met het Brusselse Azmari. We hadden de band nog niet eerder live gezien maar na het vooraf bekijken van enkele live-fragmenten lagen de verwachtingen bij ons alvast hooggespannen. Tijdens het optreden waren we vooral weggeblazen door de staalharde grooves die de drummer en bassist wisten neer te zetten tijdens elk nummer.
Niet enkel de schitterende ritmesectie maar ook de jazz-invloeden van Azmari werden tijdens het optreden meer dan duidelijk. Elk groepslid kreeg op regelmatige basis wel eens even de tijd om hun kunnen op hun respectievelijke instrument op een gepaste manier te etaleren.
Hoewel de heren duidelijk hun instrument beheersten en goed op elkaar ingespeeld waren, duurde het voor ons even voor ze echt op dreef kwamen. Azmari wist duidelijk het publiek te overtuigen met hun mix van psychfunk, afrobeat, ethiojazz en dub maar ons bliezen ze pas echt van onze sokken tijdens de laatste twee nummers. Ook deze band zou volgens ons in een post-coronatijdperk veel beter tot hun recht komen.
Wij willen vanuit Luminous Dash nog eens onze uitdrukkelijke appreciatie en dank uitspreken naar de organisatie van Surround. In deze omstandigheden op zo’n originele manier een festival organiseren is niet vanzelfsprekend maar voor ons zijn de organisatoren daar meer dan in geslaagd en dat met het nodige respect voor de afstandsregels en andere veiligheidsconventies. Een welverdiende speekmedaille van de redactie voor iedereen die aan dit schitterende evenement heeft bijgedragen.
