2019 markeerde niet alleen het laatste jaar ‘life was before hell broke loose’ maar ook de niet te stoppen opmars van een resem Britse postpunkbands. Noem het gerust een leger. Elk legioen van het leger had zijn eigen blauwdruk. Zo was er het IDLES/Daughters-regiment, maar minstens even en zo niet nog boeiender waren de stoottroepen van Shame, Black Country New Road, Black Midi en Squid. Die presteerden het om tijdens de lockdown op de proppen te komen met briljante ideetjes die vorm gaven voor uitstekend tot zinnenprikkelend studiowerk. Squid bracht dit jaar het sublieme meesterwerk Bright Green Field uit. De Brusselse Botanique mocht het woordje UITVERKOCHT op de digitale affiche bijzetten en het kwintet uit Brighton mocht de Orangerie platspelen. Opwarmers van dienst was het van een sextet naar een trio herleide Brusselse PEGA.
Ze spreken zelf over ‘dino postpunk de prestige’ en het mag serieus rammelen als het van deze Brusselse meiden afhangt. Vooral de groovy baslijnen en repetitieve drums vallen op. Gitaar en zang van Barbara zijn van ondergeschikt belang en doen denken aan wat EUT doet.
Muzikaal horen we zeker flarden Olimpia Splendid en Gang Of Four. Het gevoel dat we naar een volledig geïmproviseerde set kijken en luisteren doet geen afbreuk aan de wetenschap dat dit perfect voer is om Squid aan te kondigen. Drummer Leslie geniet van elke seconde en geeft tegengas want Aude (bas) en Barbara lijken de sound Sonic Youth-gewijs zo tegendraads mogelijk te doen klinken. Of dit trio een toekomst heeft valt te betwijfelen, maar het mag de vibe van het concert niet verpesten. De meiden hebben zich geamuseerd en wij ook. Barbara vertelde nadien dat ze fan is van Peuk, en dat zorgt altijd voor extra punten.
Squid verblufte vriend en minder gekende vriend in de kapel van Leffelingeleuren 2019 en greep finaal de macht op Sonic City, een slordige twee maand later. De uiteengerafelde intellectuele postpunk maakte furore en zorgde in the UK voor een buzz van jewelste en een platencontract bij het gerenommeerde Warp.
De set was als vanzelfsprekend sterk afwijkend van die in 2019 en dat heeft natuurlijk alles te maken met Bright Green Field dat gegarandeerd eindejaarslijsten zal beheersen. Ollie Sludge zette meteen de overstuurde toon en etaleerde een brede kijk op de waaier muzikale invloeden. Postpunk met gelaagde elektronica, flarden jazz (Laurie Nankivell met zijn trompet uiteraard), ambient en vooral veel krautrock. Het vrolijkmakende verrassingseffect van de 2019-concerten leek weg te zijn in nochtans zorgvuldig opgebouwde versies van GSK en het nieuwe Fugue, maar dat was enkel schijn dat bedroog.
Squid ensceneert in 2021 een begeesterend spanningsveld dat zich langzaam als een onhoudbare wurggreep manifesteert en derhalve de Orangerie volledig in een postpunkroes benevelde. De snelkookpan danste voor het eerst op het kookvuur tijdens 2010. Drummer en zanger Ollie Judge hing over zijn drumvellen en hijgde uit. Dat was ook nodig want met Peel St. werd de zaal voorgoed omgetoverd in een ‘nieuwe normaal moshpit’.
Anton Pearson en Louis Borlase mochten zich volledig uitleven tijdens Boy Racers dat een bizar strijdtoneel presenteerde met haaks op elkaar staande gitaarpartijen en overstuurde electrodreunen. De druk zou nooit meer van de ketel gaan en de geweldige overgang met Paddling zette de zaal in lichterlaaie. De terugkeer van crowdsurfing werd gevierd.
De zelfverzekerdheid waarmee het vijftal anno 2021 op een podium staat, zorgt wel voor een gemis aan charmes maar ruilt dit in voor een dosis nuance en spanning dat een nieuw hoogtepunt bereikte tijdens het gloednieuwe Sevenz dat een ronduit fantastische donkere electrovibe liet doorschemeren in de traditie van Suuns. Eigenzinnige Britten zijn het.
Bisnummers? Daar doen we niet aan mee! Maar wat de dubbele afsluiter in petto had vroeg ook niet meer om een toegift, onder het motto “af is af”. De inktvis (Squid…) liet haar tentakels niet meer los en Narrator was ook zonder Martha Sky Murphy een oplawaai zonder voorgaande. Het georchestreerde gevecht op het podium kende haar climax tijdens Pamphlets waarin Nankivell en Borlase op hun synths voluit duelleerden met Pearson en een naar adem happende Judge. Het is op deze manier dat je als ploeg een 0-2 achterstand in een 3-2 zege ombuigt. Misschien moeten de mannen van Squid op het WK in Qatar de penalty’s trappen. Onhoudbaar en onweerstaanbaar.
