De selectierondes lopen bijna op zijn einde en er zijn al een hoop finalisten bekend voor Sound Track. Een lijst van de finalisten vind je hier terug. Ook in Cactus Club lieten acht artiesten en groepen zich van hun beste kant zien in genres diverser dan het aanbod van omelettes in het ontbijtbuffet van een vijfsterrenhotel. Zij het de atmosferische solo’s van Ratmosphere, rijmende rap van Connard of een instrumentale rock-jazz infusion van Ventilateur die hun kickpedaal er letterlijk af drumden, de avond had voor elke muziekliefhebber wel iets in de aanbieding.
George Dylan, wiens zachte zangstem melancholiek brengt om bij weg te dromen. De volledige band leidt je rustig mee doorheen de nummers en bloeit nu en dan open, maar blijft over het algemeen binnen de lijntjes.
Ratmosphere die niets liever doet dan hun whammy te gebruiken tot het punt dat de zanger zijn snaren niet eens meer moet aanslaan om er lekkere solo’s uit te krijgen. Het duo maakt psychedelische rock, maar als je aan Pink Floyd denkt zit je er wel even naast. Ze schrikken niet af van de rock wat meer in de verf te zetten en de drummer combineert naadloos een soundboard in zijn drum rudimenten.
Family Beaches neemt gretig zijn tijd om zijn nummers op te bouwen, maar komt tot zeer aangename resultaten eens het nummer goed op gang is. De speakers konden precies niet altijd mee met zijn digitale basgeluiden. Hij slaagde er behoorlijk goed in om de zaal tot rust te brengen met zijn soundscapes van zeegeluiden en wat jazzy piano.
Budget Trash had aan rust geen boodschap en maakte het publiek dadelijk terug rumoerig met ruige garagerock in zijn puurste vorm. Solo’s kregen een extra boost met behulp van een talkbox en de gitarist was zo energiek dat hij (in volgorde) zijn muts, zijn bril en uiteindelijk zijn gitaar op de grond katapulteerde.
Ventilateur bewijst dat energie in alle vormen en maten kan en mag komen. De drummer kwam met ongelofelijk venijnige ritmes op de proppen en verloor al bijna meteen zijn kickpedaal in het proces. De gitarist kon moeiteloos blijven soleren en na dat de bassist de drummer terug bevoorraad had leunde die ook over zijn laaghangende bas om zich volledig te geven.
Connard smeet het touw nog maar eens over een andere boeg en begon met een poëziestuk over Brugge, waar hij trots geboren en getogen is. Samen met een DJ, MC en een stemrijke zangeres bracht hij West-Vlaamse rap met hier en daar een old-school kantje.
Purplemachine nam het touw terug op waar Ratmosphere die achterliet, om er dan uiteraard een compleet eigen draai aan te geven. Ze zetten minder in op een atmosferische toets en elektronische elementen en vullen die in de plaats op met klassiekere elementen van stonerrock.
Tuk Tuk Thailand valt moeilijk te beschrijven in één enkel genre. Ze dansten her en der tussen synthpop, jazz en metal, maar gelijk voor welk genre ze gingen slaagde de volledige band er wel in om elkaar aan te vullen tot een samenhangend geheel.
Welk van deze talenten naar de finale mag zal weldra bekend worden. Deze gaat overigens door op 7 en 8 december in AB, Trix, De Zwerver, Het Depot, Muziekdroom en De Centrale. Meer informatie over Sound Track vind je hier.
