El Yunque, de Hasseltse alternatieve dark/post – and surely not – noiserockband blies de avond lucht (en ook vuiligheid, zottigheid en meer van dat) in, met de voorstelling van hun nieuwe plaat O Hi Mark.
Maar O Hi… dit was meer dan een optreden, meer dan nummers die even live gebracht werden. Net als hun albumaankondiging was ook de performance van El Yunque een concept.
Meteen was duidelijk dat ze hun sociaal kritische, van een serieuze portie ironie voorziene teksten op het podium nog meer kracht bij zetten. Met Googol, het nummer dat opent met zware gitaren en een licht, machinaal getik op achtergrond, overheerste ritme meteen in de zaal. Een onmogelijk ritme om elegant op te dansen, maar eveneens onmogelijk om stil te staan. Voeg daar de donkere postpunk klinkende stem van Jules Jordens aan toe en – hoe distorted dit soms ook klinkt, experimenteel met hoekjes af – het woord noise doet te kort !
Triggerende snaren en een opzwepend ritme, voorzien van enkele donkere inslagen… Earily poneerde meteen een spanningsveld. Ook in de lyrics voel je het contrast tussen kwaadheid/wanhoop en de verleiding van de hoogmoed en schone schijn. “Not a master, not a puppet”. Het publiek werd meegenomen in het verhaal, in het concept. Op het podium voelden de bandleden zich best goed en dat merkte je ook: ongegeneerd brachten ze hun muziek, voorzien van bijhorende activiteiten op het podium. Zo werd ook het telefoongesprek in de outro van Earily echt neergezet op de bühne.
De song Boneyfacio is er eentje die indruk maakt, met experimentele ritmes, zachtere gitaarakkoorden en rappende ‘spoken vocals’ die uitdagend binnenkwamen. Een nummer waarbij de elektrische drumkit alleen maar geprezen kan worden ook. Je kan niet anders dan ervan houden!
Vooral zanger Jules reeg een verhaaldraad door de show heen en hoewel niet altijd duidelijk was hoe die draad loopt, was het (en hij ook) knap om te zien: hij beschilderde zijn gezicht op het podium, kleedde zich uit, bracht zwarte tekens op zijn borstkas aan, ontschminkte zich even later weer om de laatste twee nummers helemaal naakt te brengen.
Afsluiten deden ze met het driedelige nummer Siri, Please. Drie delen die perfect op mekaar aansluiten. Het nummer stond er. Stevig. De laatste tien minuten waren het meest indrukwekkende deel van de performance. In het eerste deel, zong Giel Cromphout. Hij bezit een stem die hard en streng klinkt en die vaak iets van Maxi Jazz van Faithless weg heeft. Op de plaat zingt Fenne Kuppens van Whispering Sons het tweede deel van Siri, Please in, maar wie had gedacht dat ze vanavond ook even het podium op zou stappen om dit stukje te brengen? Schitterend! Voor het laatste, hardste en misschien wel sterkste deel van het nummer verscheen Jules opnieuw voor de vocals.
Het is duidelijk dat El Yunque de muren van het noise hokje gesloopt heeft en zich kunstig een weg baande in het grenzeloze.
Maar dé reden waarom de balzaal van de Vooruit al snel uitverkocht was, was de Gentse band Shht, die vanavond ook zijn eerste album Love Love Love de wereld in stuurde. Op het podium verschenen 2 jonge, Boeddhistisch ogende, geblinddoekte meisjes, terwijl het publiek gezapig verder kletste. Verder gebeurde er niets. Normaal gezien zijn we niet van het zweverige type, maar op één of andere manier moeten die twee na een tiental minuten een bepaalde energie de zaal ingestuurd hebben. Of een witte raaf die ‘shht’ zei. In enkele seconden fluisterde het hele publiek ‘shht’ en werd de jonge meute muisstil, waarna we ons lieten overdonderden door de mannen van Shht die naast al hun liefde vooral een massa energie en een steengoede set in een eclectische show brachten.
Met Say My Name openden ze de set en hierbij werden ze vergezeld door zangeres Isolde Van den Bulcke (Tristan). Meteen werden we ondergedompeld in eclectische ritmes en gitaren die over gingen in een warmzoete retroballade. ‘I love you’ was de boodschap !
“I can dance, ‘cause I’am a dancer”! Life sloot aan met veel elektronische dancebeats, die af en toe onderbroken werden door een breed uitgerokken krachtig geluid. Een iets ingetogener, maar knap nummer. Tijdens Mao verschijnt het masker dat in de clip gebruikt werd ook even op het podium.
“Oeagadoega oeagada sjakamakka ma!” Vocaal zijn deze mannen enorm sterk. Meerstemmig zingen gaat hen goed af en dat hoorde je o.a. in Africa.
Soup was één van de nummers die bij het publiek al beter bekend is en dat merkte je meteen. Sterke drumkitsamples, gitaarrifjes, zware elektro-synthsounds: dit is het geluid dat de toehoorders gek maakte! “I can’t controle myself sometimes…”
J’Ai Décidé D’Être Heureux / Heureuse en Prophet gingen het nieuwe nummer Morning Coffee voor. “Morning coffee. Evening wine” én instant geluk in een flesje is wat dit nummer lijkt te brengen met een warme jazzysound die uit moést sterven met knallende Shht-power.
Na 67 volgde de titeltrack Love Love Love, die verwijst naar drie types liefde die de band onderscheidt: de overgeconsumeerde liefde (dat type dat we online vinden en dat de echte liefde al zijn kracht doet verliezen), de liefde in sociaal engagement (voor vrienden, familie, de medemens) en de onvoorwaardelijke liefde voor een persoon.
Een prachtig, meeslepend nummer! Op vraag van de band zelf werd er na dit nummer heel wat liefde overgeconsumeerd in de vorm van gewenste aanrakingen en knuffels met onbekenden in de zaal. Voelbare liefde. We hebben de boodschap begrepen!
Don’t Care is dat nummer met het aanstekelijk ritme, waarin loeiharde stukken elektronica mekaar afwisselen. Eén van onze favorieten! Dan volgde hun Masterpiece met gastzanger Samuel De Graef. Ook deze jongeman bracht heel wat power op het podium. Charisma dat het podium vulde!
Afsluiten deden ze met ACDC, een nieuw nummer met gastzanger Laurent Van den Broecke (Hermànn). Afsluiten met een nieuw, onbekend nummer kan je alleen als het wreed kunstig is!
Shht is meer dan vrienden die samen een band hebben. Geef hen een podium en ze brengen iets magisch explosiefs van hoog niveau. Van muzikaal hoogbegaafde kerels met een stomende energie en passionele creativiteit gesproken! Gelukshormoon is tegenwoordig niet meer verkrijgbaar in pilletjes, enkel nog op muzikaal voorschrift onder de merknaam Shht.
Foto en live-video door Wouter De Sutter.
