Zeven jaar geleden verruilde Romolo zijn klassieke saxofoon voor een ukelele en begon hij zelf liedjes te schrijven. Die gaan soms over superhelden, soms over ruimtereizigers, maar telkens vertellen ze een compleet absurd verhaal dat allicht niet helemaal uit het leven van de zanger is gegrepen. Het is even wennen aan die maffe teksten, de laconieke zang en het geflonker van die minuscule snaren, voor je meegesleept wordt in het geschifte universum van Romolo.
Star-Shaped Rock begint meteen veelbelovend. We kennen immers maar weinig liedjes die van start gaan met “We landed on a star-shaped rock, inhabited by flies the size of human heads.” Misschien net iets te veel ‘gek doen om gek te doen’, maar het is eens iets anders dan een liefdeslied. Als in een hedendaags Space Oddity neemt Romolo ons mee op reis door het heelal, waar een boodschap voor de aarde jaren onderweg is.
I’m In The Mirror slaat weer een andere weg in: zoals de titel laat vermoeden, zit de verteller hier vast in een spiegel. Een Edgar Allan Poe-achtig horrorverhaal of toch eerder een metafoor voor de angst om je emoties volledig te uiten? Romolo zelf blijft er in elk geval onbewogen bij.
Romolo’s eigenzinnigheid en durf om enkel met zijn stem en ukelele het publiek te trotseren zijn bewonderenswaardig. Tegelijk maakt dat het ook een tikje eentonig. Als liefhebber van rijke klankkleuren zouden we hem graag ook eens horen experimenteren met wat meer instrumenten. Het hoeft niet veel te zijn, de tekst mag nog altijd het epicentrum vormen, maar een strijker hier en daar, een piano en wat slagwerk zouden zijn vertellingen net nog meer tot hun recht laten komen.
