Tekst : Mark Van Mullem / Foto’s: Hans Vermeulen
“In september speel ik in Antwerpen en dan neem ik mijn band wél mee”, had Robin Kester ons nog beloofd in mei, toen ze in Gent en in Leuven voor Wende mocht openen en menig melomaan moeiteloos inpakte en betoverde. Nogal wiedes dat Luminous Dash present tekende voor die allerlaatste show – met full band dus deze keer – waarbij het album Honeycomb Shades centraal stond. Dat de Rotterdamse nachtegaal ook al veel nieuwe parels klaar heeft, merkten we al in mei. In Antwerpen kregen we ook een kleine greep uit het nieuwe werk te horen in de intieme setting waarvoor Amor garant staat. Maar Honeycomb Shades stond dus centraal en werd op sublieme wijze vertolkt, we hadden niet anders verwacht.
Na haar triomftocht in Gent en Leuven, hadden we een volgepakte zaal verwacht. Dat er niet meer volk was, begreep eigenlijk niemand van de aanwezigen, die getrakteerd werden op de wonderlijke en magische composities van Kester en haar topmuzikanten. Kester legde haar warme geluidsdekentje met liefde over het publiek, imponeerde, charmeerde en emotioneerde. Het was genieten van de eerste tot de laatste noot, er werd voorzichtig meegezongen en bewogen en gedanst zowaar.
Na een zweverige introloop, kwamen Kester en band op en met het nieuwe meesterlijke Long Dark Sleep werd de set geopend; Robin op bas en keys en ons meteen verwennende met die zalvend mooie sprookjesachtige stem van haar. Toen al achtte Kester de tijd rijp om met een aparte culinaire combinatie uit te pakken. Jawel, Amor werd rijkelijk getrakteerd op een verfrissend en subliem Fries And Ice Cream. Je weet wel, die heerlijke triphop-trip die wat ons betreft dé oorwurm van 2022 was. Dat is het natuurlijk nog steeds. Heerlijke frietjes met ijscreme, toch wel! Machtig gebracht. De eerste dansbeentjes werden gesignaleerd bij deze machtige opener van Honeycomb Shades. Check!
Robin vroeg of het licht wat minder feller kon, “als dat voor jullie ok is, toch?”, waarop Kester verkondigde hoe blij ze was om hier te zijn, en hoe lekker ze wel gegeten hadden. “We gaan heel veel voor jullie spelen. Dit nummer heet Leave Now, maar niet letterlijk nemen, aub”, grapte Kester. Niémand die dàt in zijn hoofd zou halen, wie wou zich nu onttrekken aan die veelheid aan rondgestrooid muzikale pareltjes? En laat een spannend, intens en broeierig Leave Now nu net één van die lekkere parels zijn. Wow. Het was eigenlijk een ietsje té warm in Amor, speelde die broeierigheid mee alsook de thematiek?
Vooraleer ons verder te verbluffen met schoonheid merkte Robin de grappige leuze (‘That’s a horrible idea. What Time?’) op een t-shirt van iemand in het publiek op. Ze was wel benieuwd waar ze die dan wel kon vinden. Het zou niet de laatste keer zijn dat de sympathieke Rotterdamse contact zocht met haar aandachtig en dankbaar publiek. Opnieuw volle concentratie en de band zette een verukkelijk Remove And Delete in, een al wat ouder juweeltje (uit de mini-elpee This Is Not A Democracy). Heerlijke dromerige sprookjesachtige vocalen van Kester, fraaie keys en zuinige guitige groezelende gitaarklanken waren ons deel. Mooi!
“Vinden jullie die muziek in supermarkten ook zo ergerlijk? Zo slecht zeg!”. En nog nooit hoorden we zo’n mooie anti-ode aan het supermarktgegeven. Wow! We schreven eerder al dat Cat 13 dié song was die The Notwist vergeten schrijven was. Geïnspireerd op de geen sfeer en muzak in supermarkten klonk Cat 13, een prachtige compositie, met Kesters troostende stem in dit live-jasje nog zoveel mooier.
“De band gaat ons nu verlaten, we doen de hele plaat, maar nu ga ik wat nieuwe dingen doen” waarop Kester ons vertelde over haar verblijf in Bristol en Wales en hoe de nieuwe plaat daar grotendeels tot stand kwam. The 11th, gëinspireerd op de film The Virgin Suicides deed onze adem lichtjes stokken. Dit kwam binnen. En dan Robins stem. Ooh!
Wanneer de gitarist een andere gitaar bracht en het stemmen Robin niet meteen lukte, liet ze dat aan hem over terwijl ze ons meer vertelde over haar verblijf in Wales en Bristol. Over het Dark Sky Reserve en het grote waterreservoir nabij Bristol, waar je best niet zwemt en hoe vele Britten daar het leven lieten. “De nieuwe plaat gaat waarschijnlijk Dark Sky Reserve heten, maar dat kan nog veranderen”, aldus Kester. En toen zette ze een beklijvend Faux Folky (werktitel) in. Wow!
“En nu mag de band terugkomen”, grapte Kester. Ze omgorde de rode gitaar. Waarom wij dan spontaan aan die “red guitar on fire”, moesten denken zegt veel over onze asociatiedrang want met U2 had dit niets te maken. Of toch: Brian Eno-esque klanken weerklonken, maar ook ontwaarden we de geest van Ennio Morricone en dàn herkenden we het nummer. Aha-erlebnis en (letterlijk) een vreugdedansje want het magnifieke Goodnight Argus was ons deel. Met die geweldige zanglijn ‘the darker it gets, the better I feel’. En ja, hoor: live staat deze late nite spacey tearjerker als een huis. En: slik! -dàt ook, ja.
En toen was David Lynch stiekem binnengekropen in de muziek. Kester en haar band duwden ons een pakkend Skinny Kids in de maag, om vervolgens uit te pakken met een werkelijk onweerstaanbaar en moody Blinds, dat de albumtitel in zich draagt.
Het was een hele avond genieten van het rijkelijke klankenpalet waarmee Robin Kester en haar muzikanten ons trakteerden, en dat de hele set lang. Of kort, want natuurlijk was het veel te kort. Maar gedanst werd er ook, soms wat stiekem. Totdat een duo die we de Kester Boys zullen noemen, zonder de identiteit te onthullen, besloot om zich vooraan volop te smijten op het moment dat Kester een verkwikkend en opzwepend swingend Infinity Song inzette. Helaas luidde dit de finale in, maar gelukkig kreeg Amor ook nog een prachtig al even swingend als intens Sweat and Fright (uit This is Not A Demorcacy) cadeau van Kester en de haren.
Terecht aanhoudend applaus, en nog. Veel geroep om bisnummers en Kesters voornaam werd gescandeerd. De vele ‘Robins!’ ten spijt kwam het niet tot een bis “Super bedankt, maar we hebben echt geen toegift. Maar jullie zijn superlief!”. En Robin Kester groette, onder nog meer applaus en gejuich een bijzonder dankbaar het publiek.
Amper bekomen van dit concert, kijken we alvast héél hard uit naar een volgende doortocht van Robin Kester, en wij niet alleen, zo begrepen we uit de gesprekken met mede-concertgangers gisteren na afloop, iedereen was volledig betoverd en bekeerd. Logisch ook. En ja, de afwezigen hadden kilometers ongelijk!
