Het begin van de herfst betekent voor het Belgische concertleven tevens de start van Autumn Falls. Dagelijks duiken er nog nieuwe namen op die deel uitmaken van dit festival dat vier maanden lang het beste uit de alternatieve muziekstal haalt.
De N9-villa in Eeklo was het decor voor twee postpunkbands die naar de muzikale verdiensten van het verleden terugblikken, maar met hun voeten in het muzikale heden staan. Een Belgische en een Nederlandse band, mooier kan het evenwicht niet, zeker niet als na afloop blijkt dat beide acts van hetzelfde niveau zijn.
Als we één Tieltenaar niet meerekenen dan is Pruikduif een Gentse band. De iewat vreemde naam vond men in één of ander boek van Artis Historia en ook al vind je geen enkel geschreven woord van dit lieve dier op het web terug, bestaat een pruikduif wel degelijk. Niet dat we het na zien van dit viertal nog aan zo’n beest denken, integendeel!
Net zoals zoveel bandjes dat doen, begonnen ook Remco Weyns, Rico Naessens, Jérémie Callens en Jimmy Naessens gewoon wat te jammen. De probeersels die louter voor de gein waren, groeiden tot echte tracks uit en ze werden een liveband met een optreden op Boomtown in 2012 als één van de hoogtepunten. Het muzikale kunnen van deze jonge kerels werd ook door Musicmania Records opgemerkt die hun ep Janapaman uitbracht. Pruikduif is een krachtige postpunkmachine die barst van de energie. Niks is perfect, wel rammelt het langs alle kanten zoals dat ook bij de postpunk van The Fall of Gang Of Four het geval is. Een Brits geluid dat doorspekt is met de No Wave van Swans. In de N9 bewees Pruikduif dat ze waarschijnlijk tot op het einde van hun dagen tegendraads zullen blijven.Niets mis mee: het is dat soort bands die we op een podium willen zien en waarmee Autumn Falls zijn doel heeft bereikt: talent om in je schriftje met fluogeel te markeren.
Onbekend is onbemind, ten minste in België toch. Sinds dat Rats on Rafts in 2005 besloot om zijn psychedelische indiepop op de wereld los te laten, slaagden ze erin om vele harten te veroveren. Zelfs dat van John Robb. Toen het punkicoon de Nederlanders op Eurosonic aan het werk zag, bood hij hun een singledeal aan op diens label Louder Than War.
Het is niet alleen het bloempotkapsel van zanger David Fagan dat zeer Brits oogt, ook het geluid van dit viertal is op en top Brits. De N9 was voldoende opgewarmd door Pruikduif, en Rats On Rafts begon onmiddellijk aan een strakke keiharde set die vooral uit nummers van hun Tape Hiss-album bestond dat verleden jaar op Subroutine Records uitkwam.
De band had er zin in, ook al moesten ze een paar uur later op naar richting Calais. Ofschoon hun geluid schatplichtig is aan alles wat Sonic Boom deed of het feit dat ze waarschijnlijk de eerste ep’s van Ride honderd keer van achteren naar voren hebben gedraaid, bezit Rats On Rafts over een fantastisch eigen psychedelisch indiegeluid.
Veel interactie met het publiek was er niet (ook al bleken ze na de afloop van het concert de liefste jongens te zijn die een muziekfan zich kan inbeelden), werden de aanwezigen in een golf van niet te stoppen psychedelische shoegazegitaren meegesleurd, vaak met een knipoog naar het gitaargeweld van MC5.
Juist, je kunt niet op alle optredens zijn, maar als je graag verliefd wordt, probeer er wel om bij een volgend optreden van Rats on Rafts te zijn.
