Lap, bam! Met titelnummer Tomorrow Never Comes word je meteen met de neus op de feiten gedrukt. Rancid is terug na zes jaar. Hun tiende album intussen! Alle ingrediënten van een Rancid-nummer zitten erin. De hevig articulerende zang van Tim gecombineerd met die van Lars en, als refrein, de hese stem van Matt die het titelnummer scandeert. En laat ons de sublieme baslijnen van die laatste niet vergeten! We wanen ons weer dertig jaar jonger toen hun eerste plaat uitkwam.
Mud, Blood & Gold gaat op hetzelfde elan verder. Nog voor je er erg in hebt, is het gedaan en begint Devil In Disguise. Geen cover van Elvis, daar doet Rancid niet aan mee. Ongetwijfeld topper op festivalterreinen: de outro met de bonkende basdrum die het ritme aangeeft en het refrein dat hierover gescandeerd wordt.
New American kon zo van hun meesterwerk … And Out Come The Wolves geplukt zijn. Al moeten we eerlijkheidshalve zeggen dat het melodietje aan één of andere Ierse traditional doet denken.
Bloody & Violent History is de volgende in het rijtje. De vier gaan ons niet meer verrassen maar het blijft wel lekkere punk. Don’t Make Me Do It heeft een redelijk lange intro maar klokt toch af onder de minuut. Echo’s van een ander nummer, namelijk Corruption, horen we hierop. It’s A Road To Righteousness is weer vintage Rancid, net als Live Forever en Drop Dead Inn.
Tijdens Prisoners Song en Magnificent Rogue wordt de aandacht vooral getrokken door de basgitaar van Matt Freeman. Hij kan het nog steeds! Zijn doorrookte stem klinkt op het eerste van de twee nummers ook nog even angstaanjagend als vroeger (de laatste strofe).
One Way Ticket is zo meezingbaar dat het haast een punkschlager wordt. En dan denk je dat het nummer gedaan is, maar nee, dan volgt nog een laatste keer het refrein! Tim Armstrong mag een fantastische songsmid zijn, qua stem schuurt hij tegen het dissonante aan. Getuige daarvan is Hellbound Train. Met het trio Eddie The Butcher, Hear Us Out en When The Smoke Clears wordt afscheid genomen.
Opnieuw een rotvaart: geen enkel nummer zit boven de drie minuten en de hele plaat duurt nog geen half uur. Geen verrassingen maar ideaal voer voor fans van Rancid! En naar Rancid-normen houden ze het met zestien nummertjes nog binnen de perken.
Facebook – Instagram – Spotify
