Met Best Kept Secret en wat kleine festivals zoals Vestrock en Clamotte Rock is het festivalseizoen dit weekend op gang getrokken. Maar het clubseizoen is nog niet helemaal afgelopen! Wie zaterdag niet naar een festival of een barbecue trok, had de mogelijkheid om in Nosta in Opwijk een unieke avond mee te maken want niemand minder dan Pieter-Paul Devos (Kapitan Korsakov en Raketkanon) en Mauro (dEUS, Gruppo Di Pawlowski, en 101 andere namen) speelden er helemaal solo.
Uiteindelijk daagde er maar een handvol mensen op, doodzonde natuurlijk maar tegelijk ook wel intiem.
Pieter Paul slenterde het podium op, pakte zijn mini gitaarke en overschouwde de aanwezigen. “Gezellig hé! Goedenavond mijn naam is Pieter-Paul, en u?” We leerden dat er een Tom en een Duitstalige dame aanwezig was met de naam Manuela. Grappig eigenlijk dat er hier, op een “echt” optreden zo weinig volk was en dat het in maart, tijdens de try-out in Gent in de Missy Sippy, over koppen lopen was. De lage opkomst had natuurlijk alles te maken met het mooie weer.
Het belangrijkste verschil tegenover de avond in maart is dat de ep nu uit is en dat het publiek weet wat te verwachten: breekbare, intimistische, persoonlijke liedjes. Wie dat nog niet wist, werd wegwijs gemaakt in zijn solowerk: geen vrolijke liedjes, de zon schijnt enkel buiten. Hoewel er weinig volk was leek Pieter-Paul zenuwachtig. Net als tijdens de try-out slopen er een paar foutjes in de set maar met zijn charme kon hij die ombuigen in iets origineels. Zo zong hij de verkeerde tekst op de tonen van Refugees. Toen hij zich dat realiseerde veranderde hij zijn tekst naar iets in de zin van: “En nu moet ik toon houden zodat men het niet merkt.” Uiteindelijk speelde hij de ep en nog wat andere liedjes waaronder het mooie Caramel dat hij ook op de try-out speelde. Bij Refugees (de juiste versie deze keer) gaf hij nog extra duiding dat de tekst ironisch was bedoeld want in een regio waar rechts hoog scoorde zou dat wel eens misbegrepen kunnen worden.
Net als op de try-out waren we gecharmeerd door die mooie liedjes en die aangename, schrapende stem maar we hopen wel dat hij de volgende keer iets minder nonchalant zijn set zal brengen. Gelukkig voor hem is hij iemand die altijd sympathie losweekt, zelfs als het eigenlijk écht wel wat beter mocht zijn. Achteraf gaf hij zelf toe dat hij al scherper was geweest.
Een andere muzikant die altijd onze interesse en sympathie krijgt is Mauro. Wat ons te wachten stond wisten we in de verste verte niet. Mauro is ervoor gekend telkens met iets nieuws op de proppen te komen. Zijn carrière gaat over rock, experimenteel en zelfs schlager met zijn alter ego Maurits Pauwels. De komende weken gaat hij trouwens op tour met een programma dat The Best Of Mauro Pawlowski heet. Uiteindelijk bleek dat dit ook het programma was dat hij hier zou brengen.
Het podium lag bezaaid met allerlei spullen: een hoed, een zwarte cape, een toeter van een oude wagen, luidsprekers, een draaitafel, wat gitaren, een microfoon en een vreemd hoopje ijzer. Niet veel later bleek dat een zelf in mekaar geknutseld, draagbaar drumstel.
Het programma dat hij bracht was… apart. Het balanceerde continu tussen gek en geniaal tussen kitch en kwaliteit. Pieter-Paul maakte zich zorgen dat hij zou verbleken bij het meesterschap van Mauro, maar op basis van de eerste nummers was dat toch echt wel geen probleem. Even dachten we dat we in een fout straattheather terecht gekomen waren toen hij al rappend af en toe de autotoeter gebruikte – Everybody Jump weerklonk het.
’t Is omdat we zover gereden waren dat we bleven zitten, maar dit was echt om van weg te lopen. Echt lachwekkend en we vermoeden dat dat niet de bedoeling was. Het werd nog erger toen hij met dat zelfgemaakte drumstel een lied over Kleine Dikzak kwam zingen. We dachten: OK je bent excentriek, maar dit is echt ondermaats. Terwijl Frans Bauer op Vestrock Rammstein coverde was Mauro zowaar Will Tura aan het coveren. Er waren gelukkig ook enkele geniale momenten zoals de Bob Dylan cover, de Terug Naar Limburg ballade en het ondefinieerbare Afscheid In Kloten.
Het moment dat ons zal bijblijven is wanneer Mauro met cape en bandana een Van Halen imitatie brengt waarbij je je met de ogen dicht in een groot stadium acht. De bis was een Barry White cover van Let The Music Play, in een arrangement dat hij maakte voor Brouwerij de Koninck. Wederom een onnavolgbare vertoning die ons evenwel doet vermoeden dat er in dat overzichtsprogramma echt wel juweeltjes zullen worden gespeeld. Het programma zal, net als het bier van de Koninck, nog wat moeten rijpen.
