Paul Weller draagt de bijnaam “the modfather” nog steeds met trots. Eind deze maand wordt de singer-songwriter 65 en hij kan terugkijken op een rijkgevulde carrière met zes albums met The Jam, vijf platen met The Style Council en zestien sololangspelers. Hoog tijd voor een trip “down memory lane” dus.
Vorig jaar bracht hij de verzamelaar Will Of the People met b-kantjes, demo’s en onuitgegeven materiaal uit, en onlangs was er het boek Magic: A Journal Of Song waarin hij terugblikt op zijn carrière. Nu gaat hij ook nog eens op tournee met een soort van best of uit zijn 30-jarige carrière.
De twee aangekondigde concerten in De Roma waren in een mum van tijd uitverkocht, want nog steeds is Weller één van de invloedrijkste artiesten. We trokken dan ook met hoge verwachtingen naar Antwerpen.
Maxwell Farrington & Le Superhomard verzorgden het voorprogramma van het Britpop-icoon. De Franse multi-instrumentalist Christophe Vaillant (Le SuperHomard) deelt met de Australische zanger Maxwel Farrington een liefde voor de muziek van Burt Bacharach, Sean O’Hagan, Lee Hazlewood en Scott Walker. Samen maken ze nummers in de lijn van hun helden. In 2021 bracht het duo een eerste ep Once uit, het jaar erop was er de opvolger I Had It Al.
Samen met een drummer, gitarist en bassist speelden ze de composities zoals ze op de platen staan. Het viel onmiddellijk op dat Farrington een geweldige stem heeft die wel heel dicht in de buurt komt van die van een jonge Scott Walker. Muzikaal serveerden ze een retro-sound met breed uitgesmeerde, bombastische arrangementen die wel wat deden denken aan Bacharach en Ennio Morricone. Het klonk allemaal best oké, al vroeg Maxwell zich luidop af of ze niet “to boring” klonken. De zanger zette dan maar zijn beste dansbeentjes voor met wat vreemde (lachwekkende) dancemoves. Het gaf de set toch een zekere Eurovisiesongfestival vibe. De concentratie op zijn geweldige danspasjes ging tegen het einde van de set helaas wat ten koste van de zangprestatie, waardoor het soms wat vals klonk. Al bij al konden we echter best genieten van Maxwell Farrington & Le Superhomard, een feest voor oog en oor.
Weller haalde voor deze tournee alles uit de kast en bracht twee drummers mee (een link naar Motown misschien?), een keyboardspeler (met onder andere een ouderwetse Hammond) en een geweldige saxofonist die ook baritonsax en dwarsfluit speelde. Verder ook Jake Feltcher (The Specials, Miles Kane…) op de bas en natuurlijk vaste gitarist Stephen “Steve” Cradock (ook bekend van Ocean Colour Scene). Een ongelooflijk straffe en strakke liveband dus die op zich al indruk maakt.
Als intro kregen een stukje van Praise If You Wanna waarop de band inclusief Weller op het podium kwamen voor een set van maar liefst drie uur! Er werd geopend met het futuristische Cosmic Fringers, nu niet echt een hoogvlieger maar we merkten onmiddellijk dat Paul nog steeds heel goed bij stem is en dat zijn band echt wel in topvorm was. Daarna kregen we I’m Where Is Should Be, ook niet echt een track om de vlam in de pan te doen slaan. Dat vuur kwam er wel vanaf From The Floorboards Up en ging niet meer weg tot aan de laatste noot.
Terugblikken werd er gedaan met songs van The Style Council met het aanstekelijk My Ever Changing Moods, het soulvolle Headstart For Happiness, de tophit Shout To The Top! en het rustige pareltje It’s A Very Deep Sea. Van The Jam kregen we enkel het heel strakke Start!
Verder plukte Weller uit zowat elk soloalbum een track. Hij weet ook wel dat zijn recentste platen niet echt succesvol waren maar die meer recente nummers klonken live eigenlijk ook wel super. De meeste songs kwamen echter uit On Sunset (toch ook alweer van drie jaar geleden) en zijn topalbum Stanley Road. Wie dacht dat the modfather nu al aan zijn pensioen denkt, was er aan voor de moeite. Take was een zalig voorproefje uit het album dat volgend jaar verschijnt. Hij zou het nummer met Noel Gallagher geschreven hebben.
Alles bij elkaar speelde hij een hele diverse set van maar liefst 25 nummers en drie bisnummers. Tussen de songs hield Weller het vrij sober, hij liet het bij de standaard bedankjes (zelfs één keer in het Nederlands). De focus lag vooral op de ijzersterke live performance.
Als bis kregen we eerst het ingetogen Rockets, gevolgd door de klassieker You Do Something To Me. Er werd afgesloten met Be Happy Children, niet echt hét nummer om zo’n straffe set mee af te sluiten, maar het is hem vergeven.
Paul Weller kan het nog steeds, de man heeft ook een neus voor talent want ook zijn begeleidingsband was meer dan top.
Maxwell Farrington & Le Superhomard : Facebook – Instagram
Paul Weller : Facebook – Instagram
