De aankomst in Nest aan de Gentse Zuid had meer weg van de vertoning van een WK-wedstrijd op groot scherm van onze Rode Duivels. Het was er immers over de koppen lopen, want er was een Lichtfestival aan de gang… Schril contrast dan ook met de magere bezetting in de concertzaal zelf. Als we 70 aanwezigen tellen, dan zijn we wellicht nog optimistischer dan de organisatoren bij een betoging in het Brusselse stadscentrum.
De sfeer van de grote dagen kwam ook ‘on stage’ niet echt op gang tijdens Mortalcombat. Sarah en César van Italian Boyfriend presenteerden hun synthgestuurde klanktapijten (ze stonden dan ook op een tapijt te spelen…) in heuse Air-stijl. Het klonk heel lief, maar geweldig ongevaarlijk en vooral weinig opzienbarend. De 2 zochten wel interactie, maar het sloeg niet helemaal over naar de zaal. Een beetje verwonderlijk toch, want uiteindelijk ligt hun muziek best wel in het verlengde van de hoofdvogel die hierna werd afgeschoten.
Manchester heeft weer naar aloude Britse traditie sterren in wording naar het Europese vasteland afgevaardigd. Pale Waves heet de nieuwe sensatie, een dromerige indiepopband die op den unief werd opgericht door zangeres en gitariste Heather Baron-Gracie en drumster Ciara Doran.
We zijn altijd super kritisch als het gaat over Britse sensaties, want daar worden die als zoete broodjes over de toonbank gesleten, maar wij Belgen zijn veel te nuchter om ons hierdoor te laten leiden, laat staan misleiden. Er spelen ook 2 jongens in de band, ze hebben ultra Engelse looks en zien er dan ook totaal mainstream en ongevaarlijk uit. Op zich geen probleem, want de band klinkt eigenlijk ook wel zo…. Althans aanvankelijk. We maken ons meteen zorgen over de gigantische druk die op zangeres en frontvrouw Heather rust. Ze draagt schoenen met plateauzolen die haar naar de maan leiden, maar haar charisma en zangtalent mogen er echt wel zijn. Ze is onmiskenbaar de ster in de band. Best wel jammer dus dat de marketingmachine achter de groep van haar een combinatie wil maken van Meriel Barham (Lush) en Robert Smith. De set start met meegaande en rustig binnensijpelende indiepop die nogal contrasteerde met haar zwart warrig kapsel, zwarte lippen en dito oogschaduw.
My Obession leidde een keerpunt in. Sneller gespeeld met een venijnig gitaartje en een verdomd aanstekelijk ritme. Deze lijn trok Heather fijn door met Heavenly en Eighteen, een nummer dat ze op die leeftijd schreef. Indiepop helt over naar indierock en dat gaat de band beter af. Gegarandeerd dat Heather achter de mascara een erg toegankelijke en sympathieke meid is, wat ze ook na het optreden demonstreert door gewillig met fans op de foto te gaan.
There’s A Honey sluit de korte set af, maar toonde wel aan wat de band in haar mars heeft. Het is vooral de Britse druk die deze piepjonge band misschien niet de noodzakelijke groeipijnen biedt. We hopen vooral dat Heather en co de juiste steun krijgen bij het verzilveren én verwerken van die cruciale eerste plaat, All The Things I Never Said, die binnen een maand wordt uitgebracht. Tegen die tijd staan alweer 10 andere hypes aan te schuiven…
