Graag citeren wij uit de deontologie der online muziek journalistiek:
“Art 1. In de wereld van online muziek magazines zijn objectiviteit, strengheid en vakmanschap (m/v/x) het hoogste goed.
Art 2. Persoonlijke relaties en vriendschappen met de uitvoerder(s) dienen te allen prijze vermeden te worden.
Art 3. Objectieve journalistiek is de norm en de roede zal niet gespaard worden.”
Vanuit die optiek willen wij het graag hebben over de geweldige N.E.L., aka Nel Mertens, aka “ons Nel” aka “die van Luminous Dash”, die op zaterdag 5 november haar programma Punkpoëzie in Droomkamers kwam voorstellen in het Gentse Trefpunt.
Samen met JP “Giepie” De Brabander (This Can Hurt, Delavega) en staand achter een klein altaar met poppen en zwarte kaarsen, kwam N.E.L. ons haar gitzwarte, maatschappijkritische doompoëzie inlepelen. Poëzie maar dan wel op een stevig bedje van onheilspellende electro uit de computerdoos, gebouwd op een geselende bas, beiden geschreven, aangestuurd en uitgevoerd door De Brabandere. Het was de combinatie van donkere verzen, feilloos gebracht door Nel en de donderende soundtrack van JP die ons regelmatig een flinke mep rond de oren bezorgde.
Een geüpdatet Anne Clark gluurde hier en daar om de hoek, al klonk er minder frustratie door in N.E.L.’s betoog over liefde, afscheid, (milde) rebellie en machteloosheid. In 45 minuten stroomden Traan, Ik Beken, Baude Ogen, Donderende Anarchie, Desinteresse en het heerlijke Zelfbeeld Van Den Aldi door de PA, nummers die door de feilloze combinatie met de muziek nooit té zwaar op de hand klonken. Straf spul van twee straffe performers.
Vanaf heden trouwens ook te boeken voor jou plechtige communie, trouw- en tuinfeest!
Klokslag 21u betraden de heren van Fragment dan het podium. Trefpunt is een favoriete locatie voor Gentse bands om een debuutplaat voor te stellen. Spelend voor een thuispubliek de geboorte van een eerste kindje in plaatvorm voorstellen is voor muzikanten een kinderdroom die werkelijkheid wordt. Normaal verwacht je dan jeugdpuisten op een podium te zien, maar deze keer was het anders. Fragment kwam debuutplaat And Then I Feel Apart voorstellen. De jonge honden van Fragment zijn echter in het bevolkingsregister niet terug te vinden in de rubriek ‘jonge veulens’, maar na dik een uur enthousiast spelen bleek hun maturiteit op diverse niveaus net hun sterke troef te zijn.
Fragment is de verzamelnaam voor Christophe Scheire (zanger en iron man), Philippe Gunst (gitaar, synth), Geert Bonne (drums) en Piet Geldhof (bas). Bonne zat als drummer traditioneel diep verscholen op het podium maar weet al een kwarteeuw perfect wat een drummer ‘wicked’ maakt. Gunst leek erg in zijn sas en mag terecht fier zijn op zijn rol als stuwende kracht achter Fragment. De band ging ‘in the beginning’ onverdroten van start met een fluks In The End en een sfeervol Happy, Not Ok. Fragment zou een hele set lang tempowissels doorvoeren en een staalplaatje presenteren van de muziek die het viertal decennialang gevormd heeft. Dit resulteerde in een volwassen geluid dat gevarieerd en bevlogen klonk. Plezier maken en degelijke nummers brengen staat centraal in hun geluid. Drang tot vernieuwing was geen leidmotief bij de talloze uren in het repetitiehok.
We hadden het nog niet over Christophe Scheire, de man die vaak walste met zijn microstatief en zich manifesteerde als een volbloed podiumdier met uitstekende stembanden die nu eens laag gromden maar even vaak bedaard en toonvast meewiegden op de synthgrooves van Gunst. We verdenken er de zanger ook wel van dat hij een optreden van Fragment in zijn trainingsschema inbouwt want overdag is hij leraar met ijzeren man(ieren). Blown Away was een sterk moment en liet een U2 ten tijde van War horen met Scheire in de huid van Andrew Eldritch. Misschien hebben we beter schrik van Germaine, de grootmoeder van de zanger, maar het nummer kon ons wel niet overtuigen.
Nieuwe song Hurts klonk dan weer fantastisch, in een mooie groove met een heerlijke kadans. Ook Turned Off was het omgekeerde van een ‘turn off’. Niet Nicole Josy maar wel Mark Lanegan kreeg een open doekje in de vorm van een waarheidsgetrouwe maar degelijke versie van het briljante Hit The City. Single Lighthouses tapte uit een totaal ander vaatje maar zit prachtig in elkaar. De jengelende gitaren van Geldhof en Gunst zorgden voor een bedwelmende vibe op de eerste rijen. Van een heel andere orde was dan het ziedende Ice Cold Gas dat haar titel niet gestolen heeft en een grandcru ode aan het new wave tijdperk vormde. Scheire zette zich dan schrap voor een rock ’n roll einde van de reguliere set met Riot dat dan vooral voor oproer zorgde in het aansluitende Meanwhile dat voor Scheire het traditionele sein betekende om de fans even van dichterbij te gaan bekijken. Hij trok de zaal in en liet een paar pintjes sneuvelen. Een sportman drinkt alleen maar water, dus wat maakte het uit.
In de bisreeks was Failure/Crash Dance de gedroomde ‘tegen het canvas’ song die nog een extra halve liter zweet opleverde in de stijlvolle zwarte hemden van het viertal. Fragment viel in Trefpunt niet in een hokje te plaatsen en was het levende bewijs dat dromen op alle leeftijden mag. De band kan teren op een sterke attitude en mooi uitgebalanceerde songs die ook de allerjongsten begeesterden. Een jong meisje op de eerste rij zat aanvankelijk neer met een beschermende koptelefoon rond de oren maar diep in de set was er ook voor haar geen houden meer aan. Weg die bescherming, en dolenthousiast meespringend zorgde ze voor het beeld dat ons het langst zou bijblijven. PJ Harvey zei eergisteren dat kinderen goudeerlijk en to the point zijn. Als dat meisje – onthou de naam Juliet – ooit een band begint, dan zal ze Fragment bij haar invloeden opsommen. Een groter compliment kan je een band niet geven.
