Succes moet je verdienen, naar verluidt, maar ons respect heeft ze reeds en dat na een optreden dat niet meer dan een half uurtje duurde. Plaats van afspraak was de Zebrastraat in Gent waar de van oorsprong Britse muzikante een plaatsje had gekregen in het Showcase#music-parcours. De winnaar daarvan krijgt tijdens het Zebrawoods-festival een plek op het hoofdpodium en dat de jury weet wat kwaliteit is, werd bewezen met de winnaar van vorig jaar: Birame, één van de negen finalisten van de afgelopen Nieuwe Lichting. Of dit jaar Martha Moore die finaleplaats in de Zebrastraat mag innemen? Wat ons betreft wel…
We waren niet alleen met onze mening, want na afloop vroeg een jonge vrouw ons wie de artieste in kwestie was om ze vervolgens op te gaan sporen op Spotify, ook al bleek het een teleurstelling dat ze tot dusver maar één nummer kon herbeluisteren. Een enthousiasme dat in contrast stond met het publiek in de foyer – of hoe noem je zoiets – wier vertelsels de intieme pracht van Martha Moore overstegen. Foei, maar wie weet hebben ze de kans van hun leven gemist om een optreden mee te pikken van iemand die alles in zich heeft om groots te worden. De stem, de songs en de band. Ze zijn alle drie present en hoe!
Dat ene nummer op Spotify zat trouwens zoals verwacht in de set. Little Bird heet het en heeft iets te maken met een verloren liefde. Wondermooi en toch niet representatief voor de Martha Moore-sound. Wie alleen maar dit nummer hoort, zou kunnen besluiten dat de Brusselse een muzikante is die graag akoestische liedjes speelt. Daar is niks mis mee, maar Martha bewees in Gent het tegenovergestelde en dat doet alleen maar het beste vermoeden voor de ep Out of Season die later dit jaar uitkomt en geproducet werd door – hier is hij weer – Reinhard Vanbergen.
Hoe je haar muziek dan wel dient te omschrijven? Laten we PJ Harvey maar vergeten, al was het maar omdat het voor de hand ligt om iedere sterke vrouwelijke artiest met haar te vergelijken. Indie die iets heeft met folk, en dat laatste is geen toeval, want ze kreeg deze invloeden via haar vader met de paplepel ingelepeld. Dat ten huize van de Moore’s de appel niet ver van de boom valt, toonde ze met I Wouldn’t Mind, een nummer van haar vader dat weliswaar meer dan vijftien jaar geleden werd neergepend maar in Gent een tijdloze indruk naliet.
Naast steengoede liedjes is Martha’s troef zonder meer haar band. Met zijn vijven zijn ze en wat Hugo Antunes (bas), Marco Giongrandi (gitaar), Laura Vander Elst (synth/zang) en Theo Lanau (drum) lieten horen, was vrij indrukwekkend. Een beginnend groepje kun je dit bezwaarlijk noemen, dit was gewoon verpletterend goed.
Of er niks negatiefs valt te melden? Naast het vervelende geroezemoes, was de set veel te kort. Toegegeven, de beste optredens zijn nog altijd de kortste, maar dit deed toch vragen naar meer. Dat deed ze wel met een nummer uit haar vroeger Nederlandstalig repertoire, Kom Terug, waardoor we heel eventjes aan Isabelle A. dachten. Niets verkeerd mee, en nog minder is er mis met Martha Moore. Wordt vervolgd en wat ons betreft met zeer veel hoofdstukken.
