Met Elefant en Manngold stonden er zondagavond twee bands op het podium van Kunstencentrum Vooruit die, elk op hun eigen manier, van het complexloos mixen van genres hun handelsmerk hebben gemaakt. Een uiterst geslaagde maar niet vooraf uitgedachte combinatie. De avond werd immers op gang getrokken met de georganiseerde gekte van Elefant. Niet door het beduidend minder gekke Deerhoof dat een last minute afzegging de wereld instuurde enkele dagen voor de show dus.
Elefant kwam in de loop van 2015 voor het eerst aan de oppervlakte en is, net als Manngold, een supergroep met Gent als thuisbasis. Supergroep want samengesteld uit een reeks leuke lieden die doorgaans het mooie weer proberen te maken in andere bands. In het geval van Elefant zijn dat Wolf Vanwymeersch (The Van Jets), Maarten Flamand (Antler King), Mario Govaert (Gung Ho, ’t Schoon Vertier) en Stijn Vanmarsenille (Drums Are For Parades, Future Old People Are Wizards).
Schoon volk dus. Nog niet zo lang bezig, maar toch al goed voor een buslading positieve kritieken en een eerste release. Een live-ep Nordic Tanzen Am Sonntag: vijf nummers die vorig jaar werden geregistreerd tijdens een broeierige show in De Charlatan. Daarnaast ook volop bezig met nieuw materiaal, bestemd voor een eerste full album dat later op het jaar zal verschijnen.
Te oordelen aan de outfit (nauwsluitende witte overalls) en de lijkbleke grime leek het zondag wel of de band rechtstreeks van een show uit Fukushima kwam. Het lichtjes kierewiete kwartet, de vier ruiters van de muzikale Apocalyps zoals ze ook wel genoemd worden, bracht met verve zijn onnavolgbare anarchistische blend van genres. Een weinig eerder gehoord samengaan van sludge, kraut, math, oriëntaals klinkende dingen, noise en elektro. En dat alles overgoten met vocals in de taal van Goethe. Zoiets durven wij wel eens ‘grensverleggend’ te noemen.
De band mag dan bezig zijn met nieuw materiaal, zondagavond werd aanvankelijk op veilig gespeeld en gestart met Proteus en Smithers. Twee nummers van de debuut-ep. Desalniettemin een sterke start – alle registers meteen open. Tot jolijt van het publiek dat meteen werd opgezocht. Statische podium acts, daar zijn andere bands beter in. Ook op de playlist: The Realm, de single die een tijdje geleden met een wilde schreeuw de wereld werd ingeslingerd.
Elefant is zonder twijfel één van de leukste mental wards die we ooit live zagen optreden. Beestige show van een beestig boeiende band. Mocht zondag gerust wat langer geduurd hebben. Afspraak op de release show later op het jaar. Het zal de moeite zijn.
Manngold tapt uit een ander vaatje, geen verkleedpartijen of spastisch gehuppel on stage, maar gaat evenzeer voor een strak gecoördineerde botsing tussen verschillende genres. De veelkoppige band rond gitarist Rodrigo Fuentealba – vooral bekend van Fifty Foot Combo – bracht net voor nieuwjaar een nieuw en naamloos album uit (9000 Records/Consouling), de opvolger van Manngold de Cobre uit 2014.
Geen blazers op het nieuwe album. Evenmin vocals. Wel op het appel: twee drums, net zoveel gitaren, een bas en een Korg-synth. Instrumenten die beroerd worden door een indrukwekkende samenscholing van muzikaal talent dat ook opgemerkt wordt bij Vive La Fête, Go March!, Arno, Motek en andere fijnbesnaarde combo’s.
De parallelle drumpartijen vormen zowat de basis voor de 100% instrumentale combinatie van rock, kraut, garage, jazzz, minimalisme, noise en zelfs modern klassiek. De perfecte basis annex speelplaats om de gitaarkunsten van Fuentealba en Weies alle vrijheid te geven. Als je je in dit verband aan vergelijkingen wil wagen is het moeilijk om namen als Can, Neu! en Steve Reich niet te laten vallen. Bij deze dus maar.
De composities mogen dan eerder complex uitvallen, live was daar niets van te merken. De band speelde behoorlijk relax en gestroomlijnd tegelijkertijd. Niets of niemand viel door de spreekwoordelijke mand. De live-uitvoering deed de nummers van het recent uitgebrachte album beduidend aan scherpte winnen. De logica van de plaat werd trouwens netjes gevolgd; Golpe opende de debatten, net als op plaat, gevolgd door Stunde Null, ook nummer twee op de plaat en een verbluffend sterk nummer dat schreeuwt om een plaats op een roadmovie-soundtrack.
Een kwartier voor het einde van de show nam Rodrigo voor een eerste en meteen ook laatste maal het woord. Om breedlachend iedereen te bedanken, de laatste twee nummers op de playlist te signaleren en om aan te geven dat er geen bis zou komen. Het gehele album en niets meer, dat was dan meteen duidelijk, save your breath.
Er werd in stijl afgesloten met het hypnotiserende DMB – erg knappe finale – en Ballad for Daria H. Een mooi einde van een uiterst gave show waar we met de beste wil van de wereld geen enkele ‘maar’ bij kunnen verzinnen. Voor onze Engelstalige vrienden: 100% arty, 0% farty. This was cool.
