Magnapop is terug. En dat hebben we geweten. Rockin’ ladies, zangeres Linda Hopper en gitariste Ruthie Morris, core members van de band, drummer David McNair en bassist Shannon Mulvaney, trakteerden De Roma op een denderende portie snedige nineties-gitaarrock, dinsdag 22 november.
Misschien niet hét concert van het jaar, wel gewoon heel erg goed. Een super enthousiaste en immer aimabele Hopper die goed bij stem was; gulle, groezelige, gretige gitaren van Morris, een hechte ritmesectie en een uitzinnig publiek dat alle classics mee brulde waren zowat de hoofdingrediënten van het feest.
Vooraleer De Roma gecharmeerd zou worden door Linda Hopper en mee zou zingen of neuriën met de puike popsongs met scherpe randjes of/en een dansje zou placeren, kreeg het Limburgse PEUK de eer om de avond op gang te trappen. Nele Janssen en band stonden nogal vroeg geprogrammeerd, toen wij de zaal binnenwandelden hadden ze, al enkele songs ver in de set, iedereen al goed wakker gerockt.
Aan sturm und drang, muzikale agressie en urgentie geen gebrek bij dit trio, die wel eens in eenzelfde adem met Sonic Youth vernoemd worden. Of die vergelijking opgaat, laten we in het midden. Weliswaar zingt Kim Gordon iets toonvaster.
Dat het PEUK menens was, met rauwe, pisnijdige sludgy punkrock en dat het stevig rammelde is een feit. Dat dat best lekker klonk, ook.
Een grote zaal volledig uitverkopen lukt Magnapop dan misschien niet meer, keer op keer weer het beste van zichzelf geven, en meer, vol overgave en aandoenlijk enthousiasme waarbij het spelplezier eraf spat, is een gegeven. Al verschillen de setlists dan misschien niet zoveel van show tot show, routine kan je hen allerminst verwijten.
Zoals bij veel bands betrof het hier om een uitgesteld concert, in het teken van het toen nieuwe album. Over die reden van uitstel gaan we het hier echt niet wéér hebben, al verwees Hopper er wel naar natuurlijk.
Behalve het geweldige Rip The Wreck, dat de set opende, werd er niets gespeeld uit The Circle is Round (2019), wel kwam zowat het hele Hot Boxing-album (1994) rijkelijk aan bod in de set. Niet dat we dat erg vonden want uit die topplaat kregen we knallers als het aanstekelijke Free Mud, Slowly, Slowly, Here It Comes, de ode Texas – “Do you like Texas, Antwerp?” én natuurlijk een onvermijdelijk en zeer welgekomen weergaloos en omnipotent Lay It Down, uiteraard massaal mee gekeeld, opgespaard als, hoe kan het ook anders, laatste nummer in de ‘main set’. Zeker een hoogtepunt.
Heel sterk was ook Garden, uit het titelloze debuut-album, dat vooraan in de set zat, alsook het potige Merry, door Hopper aangekondigd als “this is our first single”, en ook lustig meegezongen en gescandeerd door menigeen.
Hét moment suprème in de set was voor ons zondermeer een subliem Open The Door (uit Rubbing doesn’t Help, 1996) al moest die fenomenale interpretatie van Thirteen, van de iconische band Big Star, daar niet voor onderdoen. We zijn fan van Big Star, en dus dubbel kritisch voor covers. Maar, wat Magnapop met de song deed, één woord en een leesteken: Wow!
Verder was het natuurlijk genieten van dat geweldige gitaarspel van Ruthie Morris, heel de set lang. Morris ontbond, in de staart van Spill It in de bis-ronde, samen met bassist Shannon Mulvaney alle demonen in een jazzy én psychedelisch lumineus lawaaierig snarenduel. Als ware het een heus inferno: heerlijk gitaargeweld, waarbij de bassist languit op de grond lag, de gitariste over hem gebukt, totdat de laatste (dissonante) noten had geklonken. Machtig!
Tijdens de show van Magnapop viel op hoeveel devote fans de band telt. Linda Hopper leek ook steevast mensen te herkennen in het publiek, misschien was dat ook wel zo. Hopper, ei zo na in een beurtrol met gitariste Ruthie Morris, liet niet na om De Roma en diens fantastische medewerkers uitvoerig te bewieroken. En ook het publiek kreeg menig open doekje. We zijn zeker dat Hopper & co dat ook allemaal meenden.
Of zoals ook de muziek klonk: eerlijk en oprecht. Misschien was dit niet hét concert van het jaar, maar gewoon heel goed op zijn minst, met extra kudo’s voor sfeer en gezelligheid, spelplezier en enthousiasme.
Wie Magnapop nog wil zien in ons land, op deze tour, zal zich moeten reppen. Vrijdag spelen ze in Het Wilde Westen in Kortrijk. Maar, zoals Linda beloofde “we’ll be back, Belgium!” Er komen dus nog kansen allicht.
Hoera, leve Magnapop!
Tekst & Uitleg – Mark Van Mullem
Foto’s: Tricky Troostie – daMusic
