Kavka Oudaan was de locatie voor een mijlpaal in de jonge carrière van de 21-jarige singer-songwriter Katrien Braet. Ze stelde onder de naam Lunace haar debuut-ep voor en wij mochten meedansen op de zalige electro-grooves.
Katrien heeft de nummers lockdowngewijs geschreven met producer Andris Barabas. Live wordt hij vervangen door electro-drummer Joshua en synth-wizard Joppe op de Ableton. Deze ep release werd in goede banen geleid door Ethos Music Agency en er werd niet alleen met een PA maar ook met beamers en laptops gewerkt om sfeervolle visuals en belichting als begeleiding over de songs te draperen. De ep heet Illusion. Atlijd leuk als eens een echte naam wordt gegeven aan een debuut. Het is ook een voor de hand liggende titel want het anderhalve jaar covidcrisis solferde Katrien de ene illusie na de andere op. Prachtig artwork overigens van Chiara Furfari.
Het thema is dus eerder donkergetint en dat blijkt de muziek ook te zijn, sowieso al tekstmatig, maar wat zich muzikaal aanvankelijk als een hapklare vlot beluisterbare brok aandient blijkt toch vrij veel weerhaakjes te etaleren. “Maybe it’s not our time, and I wantеd to hold you close to my heart” zing Katrien hoog en ijl maar erg toonvast in All In My Head, een rijkelijk gearrangeerde song die spaarzaam opent en eindigt. Het nummer heeft eigenlijk wel iets van Chelsea Wolfe, en deze Californische sirene weet ons altijd te bekoren, dus dat zit al goed.
How Many Times start bedaard raadselachtig en opent zich als de mooiste bloem. Katrien was nerveus en dat is niet meer dan logisch want optreden voor haar volledige achterban was wel iets om zenuwachtig van te worden. In deze song viel daar niets van te merken want haar stem was helder licht en perfect ‘in tune’. Illusion was zo een onschuldig nummer dat fel van zich afbeet in het refrein met felle uithalen van Joshua en Joppe. Knap gedaan en toch weer licht refererend aan Chelsea en niet zozeer Banks zoals wel vaker wordt gesuggereerd.
Vooruitgeschoven single Come Back To Me klinkt heel anders met een donkere groove en dromerige electro in de stijl van A.A. Bondy. Liefde gaat van illusie naar desillusie. The Vicious Circle I’m crawling in, I’m gasping for air…. Toen ze dit nummer schreef hapte ze wellicht naar adem, maar dat deden wij met zijn allen want dit nummer is zowel sfeervol als emotioneel, wat zeker mede verklaard wordt door de lieftallige vocals. Het contrast van haar stem met de ‘dark electro’ werkt feilloos. Daily knipoogt in de strofe naar Massive Attack maar de song wordt lichtvoetig in het refrein tot het mysterieus stilvalt. Zo daily alledaags klonk het voorlaatste liedje op deze ep dus helemaal niet.
Maar geldt dit niet voor de volledige ep? Jazeker! “Come back slowly to me, I want it all, it’s never enough”. Ook de afsluiter is bedrieglijk zacht in de openingsminuut maar hakt er nadien weer stevig op in. De songs zijn top, de stem is dat ook, en als Lunace ook het nodige zelfvertrouwen op een podium leert ontwikkelen en zich echt smijt, dan wordt dit een grote dame. Veel optredens versieren is dus de boodschap, maar ja, doe dat maar eens tijdens deze nieuwe ‘lockdownward spiral’. Illusion is alvast een visitekaartje (of polaroid foto nietwaar Katrien?) waarmee je zelfs ver buiten de Antwerpse stadsgrenzen indruk maakt.
