Een geluidsknuffel, wat is dat? Wie het machtig mooie album Sonic Hug van Louise van den Heuvel/ Sonic Hug – een zangeres/componiste/bassiste is een groep – al mocht horen, wéét dat. De bespreking op Luminous Dash gaf ook al een en ander weg.
Als je er dinsdagavond 14 mei bij was in kunstencentrum nOna, weet je het nu ook. Daar speelde en zong de jonge muzikante, samen met Hendrik Lasure (toetsen), Werend Van Den Bossche (sax) en Daniel Jonkers (drums) de sterren van de hemel. Die geluidsknuffel uitte zich in een werkelijk verkwikkende, frivole en virtuoze, soms lichtjes meanderende, troostende en ontroerende set, vol intensiteit en souplesse, met wonderlijke en ingenieuze composities, allen van de hand van van den Heuvel.
In 2023 vierden zowel Jazz Lab als W.E.R.F.-records hun dertigste verjaardag. Dat dat niet onopgemerkt voorbij ging, las je eerder al op deze pagina’s, met de W.E.R.F.-labelavond in de AB-Club als één van de hoogtepunten. En, nog wat verder uitlopend in 2024, kreeg bassiste Louise van den Heuvel, nu vooral gekend van Dishwasher_, – maar dat kan vanaf nu snel veranderen, wedden? – carte blanche om iets nieuws te creëren. Dat werd dus Sonic Hug. Band en bundel composities, een wonderlijk universum vol troost en zingeving, in perfecte osmose tussen klassiek jazz, nu-jazz en spacey stuff. Live een haast sacrale beleving en ja, wel degelijk een geluidsknuffel ook. Iets met vlag en lading.
Louise en bandleden wandelden het podium op en meteen klonk een ietwat deemoedig basloopje, waarop de muzikante ons voor het eerst verblufte met haar betoverend warm en zalvende stemgeluid. Een stem die je gerustgestelde en troostte of ook emotioneerde. Sterk. Al snel gaf de sax van Werend Van Den Bossche duchtig van jetje, met frivole pianotoetsen van Lasure en uitgekiende percussie van Jonkers. Of hoe Hold Me ons meteen lustig mee zoog in het geniale geluidslandschap van Sonic Hug. Wat een geweldige opbouw. In deze swingende eerste knuffel was het ook fenomenaal hoe Lazure de piano combineerde met sfeervolle orgelpartijen.
Haast naadloos aansluitend, maar subtiel op gang getikt door Jonkers’ percussie en meteen gevolgd door van den Heuvels bas, ontpopte Luchtsteen zich, soms meanderend, dan zachtjes swingend, met thema’s die afwisselend door piano en sax werden gespeeld. Heerlijke orgelpartijen, een sublieme en bas-solo en een zalig croonende saxofoon. Je zag van den Heuvel volop genieten van het samenspel tussen haar muzikanten, of misschien genoot ze gewoon van haar eigen mooie compositie. Wie maakt snel nog de film waar Luchtsteen perfect bij zou passen?
Hoe ongelooflijk bedwelmend mooi was Kusjeswekker zeg? Een absolute tearjerker, zachtjes ingezet door Louise’s bas en met lichte percussieklanken, zuinig afgemeten toetsenwerk, met al snel een bijzondere rol voor een ontroerend mooi treurende en croonende sax. Met dan ook veel meer ruimte voor de toetsen en met een opbouw die, werkend naar een catharsis om U tegen te zeggen, na een kleine uitbarsting weer zachtjes uitstierf. En het was niet minder genieten van een bijzonder moody Innerland, prachtig gezongen door Louise, met fraaie een-tweetjes ook tussen sax en stem, en ook Lasure die mocht excelleren op de toesten. Wauw!
En toen kwam het moment dat we amper nog konden stilzitten in die zitjes, want een geweldig vinnig en pulserend Pingi was ons deel. Pingi is een vurige compositie vol tempowisselingen en versnellingen en met een bijzonder fijne groove. Lichtjes fantastisch en virtuoos pianospel van Lasure en een prompte, bronstige sax van Van Den Bossche. Met kleine ‘ontploffingetjes’ onderweg, en zoveel anders dat in deze geniale compositie stond te gebeuren. In onze notities lezen we “waaaauw”, we geven het maar even mee.
Ook in Kwartleven werd flink wat af-gecrooned, vooral door de sax en de piano. Ook Louises bas croonde mee in deze pakkende ballade, met de percussie als het subtiele cement dat alles bij elkaar hield. Van de volgende twee composities in de set hebben we niet meteen weet van de titel, maar wat een mooi samenspel ook weer, met meanderende en supersonische melodieën, dan potige percussie en een geweldige groove, tot en met een catharsis met een ‘alles kaput’-attitude.
Louise vertelde over haar vroege jeugdherinnering. “Het gaat over een plek die me rust geeft, een nostalgische herinnering van toen ik twee was. Veel zal er dus wel niet van kloppen”, grinnikte ze, om ons dan compleet omver te blazen, en het warm en koud tegelijk te doen krijgen met een fenomenaal pakkend Blauwe Velden. Dromerig en melancholisch, deemoedig ook en prachtig gezongen door Louise. Even waren we plaats en ruimte volledig kwijt, die stem, die tekst… Wie hield het droog? Niemand is van steen, toch? Enfin, behoorlijke krop in de keel dus, en kippenvel. In die fameuze notities van ons lezen we “In tranen!”. Allicht hadden sommigen nu wel écht een knuffel nodig? Of ze die ook gekregen hebben, zijn we vergeten vragen.
We hopen nog veel meer van Sonic Hug te mogen horen. Wat een ingenieuze composities schudde Louise van den Heuvel uit haar mouw zeg! Oh, en Louise moet vooral blijven zingen, want ze heeft een ongelooflijk, onbeschrijflijk mooie stem. Sonic Hug straks op alle jazzfestivals? Het zou niet meer dan normaal zijn, toch?
Als je de kans hebt om een dezer Sonig Hug nog mee te pikken op deze tour: niet twijfelen. En doe jezelf een plezier, koop dat album. Je mag ons later dan bedanken, graag gedaan!
