De dood van de punk zit er nog steeds niet aan te komen, hoewel we ieder jaar steeds minder en minder veiligheidsspelden en hanenkammen zien opduiken op de punkdag tijdens de Lokerse Feesten. Maar daar draait het natuurlijk helemaal niet om: de nog licht anarchistische karaktertjes en muziek met een boodschap blijven we aanvinken. Het hoofdthema op de mainstage leek dan ook ‘nummers die we allen in onze tienerjaren allemaal meebrulden’ te zijn, terwijl we voor de nieuwe, Belgische punkgeneratie in de Red Bull Music Hall terecht konden.
Een andere mooie, rode draad bleek de grote openheid naar seksuele geaardheid en genderuiting te zijn: van uit de kast springende bandleden bij de Heideroosjes, tot zowel Fat Mike (zanger van NOFX) in een donkergroen onderjurkje én Sebastien (bassist van Cocaine Piss) in een elegant zwart glitterjurkje met pailletten op het podium. Slechts met één terecht eenvoudige boodschap: dit is allemaal ok!
Marc Steven Bell werd in de jaren ’70 omgedoopt tot een Ramone en drumde toch een heel groot stuk in de levensloop van The Ramones, waarvan hij met zijn band vandaag een snelle blitzkrieg bracht. ‘Hey Ho, let’s go!’ laat hij weten, als hij het podium op komt. Zijn drumwerk mag er nog steeds zijn, hoewel we ook merken dat de voorbije punkjaren met alle toebehoren Marky geen deugd deden. Met Marky Ramone’s Blitzkrieg lieten de heren een waaier aan hits over het festivalterrein klinken, waaronder Blitzkrieg Pop, I Wanna Be Sedated en I Don’t Wanna Walk Around With You waarmee ze de Ramones-sfeer mooi neerzetten als opener, maar ons ook niet de beloofde, verwoestende indruk nalieten.
De meest stijlvolle band vanavond was ongetwijfeld The Damned. Anarchique zagen ze er één voor één uit! Achter de lichtblauwe brilglazen van de in leren jasje gehulde zanger David Vanian schuilt nog steeds iets jeugdig scherps en Captain Sensible wiens gitaarwerk indrukwekkend blijft, en hij draagt de rode baret nog steeds even elegant. De set klonk knap glad en strak, ondanks de technische problemen op het podium met de bas en de gitaarmonitor. Hoewel we wel fan zijn van Eloise van Barry Ryan dat The Damned ooit coverde, kregen we niet deze, maar – de al door zo vele punkbands gespeelde – Ça Plane Pour Moi van Plastic Bertrand te horen. Het publiek deinde mee met nummers als I Just Can´t Be Happy Today, New Rose, Neat Neat Neat en Smash It Up, maar The Damned sloeg er toch niet echt in om het optreden te laten losbreken in een verdoemd punkfeestje.
Hun afscheidsshows verkopen één voor één razendsnel uit, dus laste De Heideroosjes extra data in, waardoor het bijna onmogelijk is dat je ze niet te zien kreeg voor ze de band de eeuwige weide in sturen. Hier in het Lokerse hoorden we ze alvast een laatste keer een – nog steeds met veel pit – solide sound poneren. Licht ironisch merkte zanger Marco Roelofs op dat ze met hun dertig jaar wellicht nog steeds de jongste band waren vanavond. ‘Er kan zoveel pijn in één seconde…’ Mooi om Ik Zie Je Later nog eens te horen. De door en door gekende hits als Lekker Belangrijk, Damclub Hooligan, Iedereen Is Gek, We’re All Fuked Up en Time Is Ticking Away brachten de massa op het terrein in een fijn sfeertje met hier en daar opduikende pits en crowdsurfers.
Nostalgie kan fijn zijn, maar we houden van vers bloed. En zweet. En drugs? Laat Cocaine Piss dan gerust de nieuwe verslaving genoemd worden, want in de Red Bull Music Hall kregen we hun razernij over ons gegoten als zoete Luikse siroop vol stekels. Als een prachtig gestoord individu nam zangeres Aurélie Poppins onelegant de meest charmante poses aan op het podium. Terwijl ze haar kreten rondgooit en toch verdomd goed lijkt te weten wat ze doet, stuitert ze als een ongeleid projectiel. Dat alles met harde en luide drum, gitaar en bas van de heren, die naast deze overrompelende frontvrouw toch ook indrukwekkend klinken. Dry Mouth, hun derde clip van hun nieuwe album, was deze week dan ook onze Luminous Dash Beltoon. Anarchistische trashy punkpop weerklonk in o.a. Eat The Rich en The Pool. De nummers van deze nieuwe generatie punkband zijn kort, want razendsnel en dreven alle hartslagen de hoogte in!
Onze verwachtingen lagen al niet zo hoog, maar NOFX slaagde er in om zelfs deze teleur te stellen. Er werd ongeveer even veel tijd genomen door Fat Mike om te ‘leuteren’ als om te zingen. De boodschappen die hij verkondigde waren veelal betekenisloos, soms zelfs respectloos en het muzikale dat we als tussendoortjes toegeworpen kregen, klonk ondermaats. De band leek er zelf ook niet zo veel om te geven dat het publiek op een bepaald moment ook begon af te haken en liet hitjes als 72 Hookers, Bob en Linoleum en de cover van Champs Elysée (Joe Dassin) stromen zoals alleen opgedroogde tranen dat zouden kunnen.
The Offspring loste alle verwachtingen wél in. Met een jeugdig enthousiasme en al vroeg de frontlinie afwachtend innemend, keek het publiek uit naar de sound en sfeer van toen en dat kregen ze. In de stem van Dexter Holland was wat verlies merkbaar, maar dat leek voor dit optreden niet zo veel uit te maken, want de band stond er en speelde als jaren terug. Vooral van de nummers op het album Smash uit ’94 bleken de teksten nog zeer goed gekend door het publiek, want Bad Habbit, Come Out And Play, Gotta Get Away en Self Esteem worden luid mee gescandeerd. Ook Americana (van het gelijknamige album in ’98) klonk met de strakke drums en scheurende gitaar sterk, waarbij we ook een stevige dosis energie op het podium voelden. Wanneer plots een piano en kaarsen het podium op gerold worden en Holland zelf achter de piano plaats neemt, zet hij het ‘troost bij verlies’-nummer Gone Away in. Er waren heel wat fans die we zagen genieten, hoewel het ook wel even de sfeer brak. Toen de band Dexter letterlijk en figuurlijk kracht bij zette ergens halverwege het nummer, kwam die energie op het podium terug om het optreden op hetzelfde elan te kunnen laten uitzingen. Veel mensen hadden de band de laatste jaren niet echt meer gevolgd en waren verrast om plots ook een nieuw nummer It Won’t Get Better te horen. Het nam tussen al die klassiekers een verdiende plaats in, want het springen, surfen, pitten… werd ook bij deze gewoon voortgezet. Een meevaller voor The Offspring, want deze kondigt hun nieuwe album aan dat binnenkort zal verschijnen
Hey Ho, Let’s Go!? Even gedaan met ‘punken’ en op naar de volgende festivaldag op de Lokerse Feesten!
Website / Facebook / Facebookevent
