Het was zomer. Het was zondag. De allerlaatste van de zomervakantie.
Nergens beter om die af te ronden dan op de laatste dag van W-festival!
Bow Wow Wow cancelde door twee coronabesmettingen in de band, en het Belgische Lavvi Ebbel – oorspronkelijk geprogrammeerd in The Batcave – mocht in de plaats op de mainstage de dag openen. De tent was al behoorlijk (tot de helft zo ongeveer) volgelopen op het vroege middaguur voor de funkrockband met frontman Lukas Van Der Taelen.
Maatschappijkritische nummers met geschiedenis, kregen we te horen, zoals No Place To Go (dat in 1980 op de legendarische Belpop-verzamelaar Get Sprouts verscheen), Identity Crisis, Victoria en Give Me A Gun. De nummers klinken anno 2023 wel nog goed, maar het draaide toch vooral om entertainment. En daar is Van Der Taelen goed in. Als hij al uitlegde waarom hij zijn haar Trumphiaans oranje kleurde, dan hebben we dat gemist, maar dat hij zijn hemd uitdeed, nadat hij er een flesje water over kiepte staat voor eeuwig op ons netvlies gebrand!
Lavvi Ebbel zorgde voor een lege plek in het Batcave-programma en die werd dan weer vlotjes ingenomen door Maurice Engelen (Praga Khan/ Lords Of Acid) die er een vette dj-set kwam draaien. Dijken van dancehits volgden elkaar op en de volle Batcavetent deinde op en neer op heerlijke beats. Dat hij afsloot met Praga Khan’s Breakfast In Vegas, zorgde voor een energiek einde!
Wie Genesis zegt, denkt Phil Collins. De band startte al in 1969, met de al even legendarische zanger/ dwarsfluitist Peter Gabriel als frontman. In 1971 vervoegde Collins de band als drummer, maar het was pas in 1976 dat hij na het vertrek van Gabriël de zang voor zijn rekening nam. Twintig jaar was hij hét gezicht van de band, waarna voormalig Stiltskin-zanger Ray Wilson die rol overnam. Rond de eeuwwisseling viel de band stil en net voor de pandemie werd nog een reünie tour met Phil Collins aangekondigd, die er nooit kwam.
Genesis tourt ondertussen opnieuw met Ray Wilson achter de microfoon en daarvan mochten we getuige zijn in Oostende. De man zingt goed, zoveel is zeker. En de nummers die we te horen kregen klonken nog steeds één voor één als oorgrage hits, hoewel het allemaal wat minder pittig klonk dan in de jaren 80-90.
We kregen de Genesis-songs No Son Of Mine, That’s All, Follow You, Follow Me, The Carpet Crawlers, Home By The Sea, Land Of Confusion en Jesus He Knows Me (hyperhip tegenwoordig, door de recente cover door Ghost) te horen, maar ook Sledgehammer en Solsbury Hill van Peter Gabriel. Daarnaast passeerden ook Another Day In Paradise en In The Air Tonight van Phil Collins, afsluiten deed Wilson met het eigen Stiltskin-nummer Inside. Qua sound allemaal dik oké, maar iets minder energiek inpakkend dan 30-40 jaar geleden.
Waar we ons dan wel volledig door lieten inpakken waren de donkere webben in The Batcave, gesponnen door Mildreda. Het dark electroproject van Jan Dewulf mocht aantreden ter vervanging van When In Rome II en – hoewel we naar dat optreden uitkeken – vonden we dat helemaal niet erg! Haaks gelaagde, donker elektronische soundscapes in een doomnoisesfeertje, met de knap rauwe teksten van Dewulf bekoorden de donkere meute in de tent. We kregen heel wat tracks te horen van Mildreda’s laatste album I Was Never Really There, waarbij we op het nummer Liaisons Dangereuses een prachtig extravagante dansact door Miss C – in dezelfde stijl gestyled als de toetsenist – kregen.
Als een donker poëtische strijder, palmde Jan het Batcave-podium in en beet hij zich vast in zijn coherente Mildreda-stijl en -sound, geïnspireerd op het geluid van grote voorbeeld The Klinik. Bombastisch en overweldigend duister!
We trokken een spurtje naar de mainstage, want daar wilden we geen seconde missen van de Zweedse dreampopsensatie The Cardigans die na 17 jaar nog eens in ons land passeerden. Een hartslag sneller, wanneer Nina Persson in oranje maatpak, met sobere elegantie en ietwat gereserveerd de eerste woorden dropt. Haar leuke, lichte kreuntje (haar fragiele sterkte) is er nog steeds als ze zingt. De eerste twee tracks, Paralyzed en tophit Erase & Rewind, klonken ietwat onzeker qua sound, maar wat volgde, liet horen dat deze band nog steeds in topvorm is en de nummers nog steeds verfrissend authentiek klinken.
“I came home in the morning and everything was gone…” Met hoeveel emotie kan je de juiste woorden uitspreken? Persson kent het antwoord en liet het horen in Live And Learn. We kregen flinke vocale uithalen te horen in o.a. For What It’s Worth, Communication en Rise ’n Shine. “Do You Like Love?”, vraagt ze onschuldig aan het publiek, waarop ze een waanzinnig mooi bevestigend antwoord kreeg en we ook knap gitaarwerk in het grootse Love Fool kregen en in afsluiter/ publieksfavoriet My Favorite Game.
We willen niet nog eens zeventien jaar wachten om The Cardigans terug te zien. Zoveel is zeker!
Tussen twee dames van formaat, pikten we nog wat zwartgekleurde sfeer mee in The Batcave, waar de Franse gothrockband Corpus Delicti ondertussen aan het werk was. De contrasten tussen brutaliteit, dreiging en soberheid in de nummer klonken straf! En luid – erg luid – deed de band de dansvloer meetrillen, onder de dansende, zwartgelaarsde voeten.
Geen enkel festival kan wat W-Fest kan. Corpus Delicti zien en aansluitend getuige zijn van de meest tot de verbeelding sprekende zangeres op het grote podium. Of het grote waarom Natalie Imbruglia een verbluffend concert bracht op de mainstage. Net als The Cardigans werd de Australische groot in de nineties. Nina Persson verwees naar dat decennium met de woorden “you are here for the nineties aren’t you?”. Natalie heeft de Zweden aan het werk gezien en dat was iets waarnaar ze fel uitkeek. Dat gold ook voor ons. Noch The Cardigans noch Natalie Imbruglia liepen onze contreien plat en vóór je het weet heb je ze 15 jaar stomweg gemist. The Night Of The Proms niet meegeteld was dit slechts haar vierde optreden ooit in ons land.
Laten we meteen het belang van de nog steeds adembenemend mooie Australische kaderen om vervolgens met het enige punt van kritiek in huis te vallen. Imbruglia is een superster. In tijden van MTV en soapseries, om de eenvoudige reden dat er niets anders was 30 jaar geleden (Kurt Cobain dan weer niet meegeteld), moesten we kranten lezen om iets te weten te komen over artiesten want er was geen internet. Ook België keek dus naar Neighbours en we zullen niet de enige geweest zijn die verliefd werd op het meisje dat de rol van Beth Brennan vertolkte. Diezelfde dame koos er een paar jaar later voor om een zangcarrière te starten en een nummer te coveren van een voor de rest totaal irrelevante band. Torn werd een regelrechte monsterhit van het zuiverste pompwater en de poorten van het walhalla openden zich voor Natalie. Overal nummer 1 en een debuutplaat die ruim 7 miljoen keer verkocht werd.
Imbruglia won twee MTV Music Awards, twee Brit Awards en werd drie keer genomineerd voor de Grammy Awards. Dat album, Left Of The Middle, is nu 25 jaar geworden. Ze tourt nu vooral met die plaat en haar covidplaat Bluebird. De nummers die ze van die plaat plukte in Oostende zijn sterk en dat zorgde voor een energieke show met grand cru poprock. Het W-Fest publiek kwam natuurlijk vooral om meezingers te playbacken en dat is nu net niet waar de grote namen uit de nineties voor staan. Zowel The Cardigans als Natalie Imbruglia speelden de strakste shows op de mainstage, met vaak ook de betere songs. Het enthousiasme benaderen van een Village People of een OMD-optreden was echter geen optie. Het publiek genoot echter volop en dit niet in het minst omwille van het feit dat Natalie Imbruglia het podium bezat als een prinses uit de goddelijkste sferen. Ze was zonder overdrijven de strafste zangeres die we dit weekend hoorden zingen en haar band speelde strak. Haar outfit was de mooiste, haar dansskills werkten aanstekelijk en poprock klonk nog nooit zo mooi.
Ze sprong al meteen de rand van het podium tegemoet tijdens What It Feels Like van de laatste plaat en de hit Wishing I Was There uit haar miljoenenalbum. Het bloedstollend mooie Shiver en het overtuigende nieuwe Maybe It’s Great hielden het tempo hoog. Onze favoriet was het hoogtepunt van het festival, Leave Me Alone met een hoge dosis Portishead. Ook de nieuwe song Habit wist ons fel te bekoren. Prijsduiven Torn en Big Mistake maakten het uur rond. Imbruglia was wondermooi om naar te kijken, adembenemend om naar te luisteren en bedwelmend om live te horen zingen. We zijn nog steeds enkel naar haar platen aan het luisteren, dus ‘leave us alone’. (Tekst door Hans Vermeulen).
Totaal overweldigd door de ervaring van Imbruglia’s passage, konden de Britse new wavers van Blancmange, een band die we al meerdere keren aanbiddend meemaakten, niet onze volledige aandacht vasthouden, hoewel we in een roes absoluut genoten van de zachte beats en zelfverzekerde woorden op de achtergrond. Dat zowel in onbekendere tracks als in hits als Feel Me, Don’t Tell Me, Living On A Ceiling…
Het grootse deel van het publiek kon je niet meer tot de jonge festivalgeneratie rekenen. Niet slecht dus, dat de headliner in de mainstage tent reeds om 20 uur startte. Maar dat deed niets af aan de energie die zowel de band als het publiek toen hadden, want Andy McCluskey, frontman van O.M.D. (Orchestral Manoeuvres in the Dark), bleek de meest extraverte, extravagante danser dit weekend! Hij had het publiek – talrijk aanwezig! – dan ook meteen mee, wanneer de Liverpoolse electroband de set opent met Isotype, meteen gevolgd door de hit Electricity.
“Oh, this is going to be a fine night!”, merkt McCluskey op. Dat zowel de zanger / bassist, als mede-oprichter, zanger en toetsenist Paul Humphreys mee genoten, was duidelijk. Dankbaar voor het gedans, geklap en ieder woord dat meegezongen werd door zowat iedereen in de volle tent.
Een hele lading hits werd op ons afgevuurd, mooi gesierd door de minimal artpoppy visuals op de achtergrond. Zo kregen we onder meer ook If You Leave, Joan Of Arc, Messages, Souvenir, So In Love, Pandora’s Box… in een show van zo’n anderhalf uur. Afsluiten deden ze met tophits die Oostende – en wellicht ook omliggende gemeenten – deden daveren: Locomotion, Sailing On The Seven Seas en Enola Gay.
OMG… OMD was WOW!
Met de EBM-beats van Project Pitchfork op de achtergrond in The Batcave – die ook ongelofelijk straf klonken – besloten wij richting uitgang te gaan. Hoe lang dat feestje met de dj’s daar nadien nog doorging, weten we niet, maar we zijn er vrij gerust van dat het daar niet meteen stil was op het Oostendse strand.
Je kon het lezen: wij kijken terug op een zeer geslaagde editie van W-festival!
We weten dat er bezoekers zijn die het hier niet mee eens zijn, want ja: er waren enkele bands die annuleerden (maar hebben niet alle festivals daar last van? Denk even aan Stromae op Werchter, Florence And The Machine op Pukkelpop…) en er waren er ook die vooral focusten op het bevredigen van basisbehoeften (en last hadden van de wachtrijen aan eet- en drankstandjes en toiletten) en niet zozeer op de muzikale beleving. We bezochten een festival, geen luxe-event, toch, verwende bezoekers (met een vette knipoog van de redactie)?
Maar we waren zeker niet alleen die dit jaar genoten. We hoorden heel wat positiviteit en aan de merchandise-stand leken toch al heel wat early bird-tickets over de toog te gaan voor de volgende editie!
Tekst door Nel Mertens en Hans Vermeulen (Natalie Imbruglia).
Bekijk hier ook onze fotospecial van de derde dag W-Festival door Hans Vermeulen.
Facebook / Facebookevent / Website
