Dat de bezoekers van ontmoetingscentrum Villa Voortman heel wat talent bezitten – waarmee ze via artistieke projecten uitdrukken wat er in hen om gaat – werd al eerder duidelijk, met beeldend werk, boeken en nog veel meer. Deze keer is het muziek die verbindt.
Anderhalf jaar lang gingen ze samen met JP De Brabander (begeleider muziekatelier, producer en opnameleider van Het Album, componist, gitarist, bassist) en Dirk Bryssinck (coördinator Villa Voortman, violist) aan de slag en werkten ze aan Het Album.
De digitale release werd gevierd met een livevoorstelling in een uitverkochte Handelsbeurs. Nu is de plaat er ook op vinyl (dubbel-lp, met 28 tracks) en daarvoor trokken de Voortmannen en -vrouwen naar De Minard in Gent, die – ook deze keer – volledig vol liep.
Een uitgebreide en gevarieerde show, want was de ene artiest die perfect melodische zanger, dan bleek de andere wel die chansonnier, die rebels meertalige punkrocker, esthetische danser, chansonnier en/ of entertainer/ charmeur op de planken te zijn.
De draad, welke kleur die ook mag zijn (volgens ons zeker zwart of wit), was duidelijk: oprecht intens. Eén voor één stonden de artiesten er als performers, in al de emoties van het ogenblik. Echt. Puur. Schoon. En omringd door een rijkelijke band met twee gitaristen, een bassist, violist, celliste, toetsenist en wisselende drummers en backing vocalisten.
De hoogtepunten van de avond kwamen van Vincent O., die de avond opende en later nog terugkwam. Maar dat is natuurlijk een persoonlijke voorkeur, want tussen de bonte mix van chansons, spoken words, dromerige pop, kleinkunst, rock, covers, drum-’n-bass, rap, folk, reggae… waren het zijn elektropunknummers – met vette beats, diepe bas, overstuurde noise, eclectische toetsen en viool die tegen zijn rauw doorleefde woorden aanstreelden – die het nauwst aansloten bij onze muzikale liefdes.
“Ik ben een artiest. Morgen weet ik nie…” Hij opende zacht en teder met Ik Ben Een Kunstenarti in drie talen (Frans, Nederlands, Engels) waardoor nieuwe, zelfgecreëerde woorden gebreid worden tot diep rakende teksten, die hij kracht bij zet met zijn rauw doorleefde stem.
Het stevigere werk, spaarde hij voor het einde van de show, met Black & White, waarbij het publiek op het puntje van hun stoel schoof, de pupillen spontaan verwijdden en de monden lichtjes open gingen staan van verbazing. Drums knalden, ratelden, JP ruilde zijn gitaar voor een bas en liet die donkerdiep knallen tegen vuil synthetische klanken, terwijl Dirk daar een portie viool impro tegenaan streek. Dit had duidelijk niemand zien aankomen. En Vincent O? Die imponeerde. Met elk woord.
Uit de voorstelling van iets meer dan twee uur, onthouden we zeker ook Henk, de West-Vlaamse Captain Haddock die bekende nummers met een flinke vleug (zwarte) humor hertaalde naar het West-Vlaams en met Gelik Gewunte (Comme D’Habitude van Claude Francois), ‘t Is Nacht, ’t Is Donker en Zwarte Ziede (Nights In White Satin van The Moody Blues), heel eigen interpretaties neerzette.
Rozenblaadjes vallen het mooist op een publiek. Jan Bart Leo deed het – letterlijk – met hele ruikers rozen en zette als een rasechte, kleurrijke chansonnier het publiek in de bloemen, met zijn originele Nederlandstalige herwerkingen van bekende rocknummers. Zo kregen we Herman Broods Never Be Clever als Leven Voor het Leven, maar ook Purple Haze van Jimi Hendrix passeerde onder de titel Kleurenpracht. Elvis‘ nummer Allways On my Mind werd hertaald naar Altijd Voor Je Gaan en ook George Harrisons Just For Today kreeg een nieuw leven onder de titel Niet Te Doen.
Met niet veel meer dan zijn stem, gefluit en gitaar bracht Andy een kleinkunstjuweeltje met Vandaag. Een song, waarmee hij vasthoudt aan de gedachte dat “vandaag de mooiste dag van het bestaan wordt. Eén groot feest.” Toch weerklonk er een verdoken somberheid… Ook in Doodgaan, waarin hij de normaliteit daarvan bezong, alsof het een laatste wiegeliedje was.
Vincent G. bracht Oceamère. Met de sobere instrumentatie van piano en viool, kregen we Franse spoken word. Hij werd bijgestaan door een gevechtsdanser op het podium. Een prachtig geheel. Er is geen speld gevallen in de Minard toen. Wij hebben het gehoord. Een duet met spoken female word op tape volgde, wat een knap effect gaf en de mooie, melancholische tristesse in dit werk benadrukte.
Blue Flavour, merkten we als Villa Voortman-band al eerder op hier bij Luminous Dash, toen hun debuutalbum Love Stories verscheen. Daaruit speelde de band rond frontman Joost de ‘loverockballades’ I Wonder en I Fly Into Your Arms, maar we kregen ook het gloednieuwe True Feeling. “I’m in love with someone like you and I hope you feel the same way too.”
De teksten geven weer wat hen bezig houdt. Dat is wat we hoorden in de maatschappelijk geëngageerde protestsong Geef Vrede Een Kans. Nee, geen ‘cover van…’, maar in spoken words opgesomd, wat een kans verdiend en wat net niet. De confrontatie met de realiteit kreeg in zijn sound ook meer kracht. “Geef oorlog geen kans, geef vrede een kans. Geef olie geen toekomst, geef educatie een toekomst.” Op Het Album is dit een track van Jerom, Jolien en Viktor. Op het podium zagen we twee artiesten aan het werk: één van de heren die de spoken vocals voor zich nam en Jolien, die haar stem als extra instrument bovenop de tintelende synths legde.
En dan was er nog de dame van wie we de naam niet weten… “O Death, rock me to sleep”. Toonvast en correct, maar met doorleefd rauwe heesheid, bracht ze eerst een natuurlijk emotioneel nummer, dat als een oud volkslied klonk. “There is no remedy”. Machtig. Ze had zowaar een vrouwelijke Nick Cave kunnen zijn. Waarna ze een mooi emotioneel beladen cover van Ik Mis Je Zo van Will Tura bracht.
Nog zo veel meer dan waarover we hier schrijven over deze performance, want we denken ook nog terug aan een uitgeklede versie van Working Class Hero van John Lennon, een nummer met een vliegtuig, gedichten over de noodzaak van stilte en het belang van het woord ‘moeder’, de fragiele piano onder de woorden “’t Lijkt alsof je niet ziet wat men wil in een lied” en de krachtige zin “Kunst, eens gedeeld, gaat nooit verloren.”…
Eén tip: ga Het Album live ontdekken! En koop het ook, want zoals presentator Dominique Van Malderen aan het begin van de voorstelling uitlegde: “Ook wie geen pick-up heeft, moet het album kopen. Om het cadeau te geven aan iemand met een pick-up. Of om in de living te zetten om er naar te kijken en aan ons te denken!”
Het Album is digitaal beschikbaar via Bandcamp, waar je 15 extra nummers terugvindt die niet op de vinylversie konden geperst worden.
De dubbel vinyl kan je bestellen bij Muziekmozaïek of fysiek aankopen bij Vynilla Record Shop in Gent.
Geplande shows:
23/07 – Blaarmeersen, i.s.m. NTGent
03/08 – Theater Aan Zee, De Casino, Oostende
