Dit Amerikaanse synthwaveduo voert je terug naar de jaren tachtig met hun grootse retrosound. Vette beats, digitale percussie, begeesterende teksten en een euforisch, nostalgisch gevoel. Dat is wat je krijgt als je naar muziek van The Midnight luistert. Heb je absoluut niks met elektronische muziek en ‘80’s sounds, dan is Het Depot voor jou vanavond absoluut niet the place to be. The Midnight is het gevolg van de gezamenlijke bewondering van singersongwriter Tyler Lyle en producer/muzikant Tim McEwan, voor de soundtrack van de film Drive. Vooral Kavinsky, College en Electric Youth laten een indruk na bij de mannen en ze besluiten samen te werken. Hun debuutalbum Endless Summer uit 2016 was alvast een schot in de roos in eigen land. Ook opvolger Nocturnal gaat verder op hetzelfde elan en levert hun een plaats in de Top 20 Billboard’s Dance/Electronic charts en een nummer 1 op Bandcamp.
Met hun laatste album Kids dat vorige zomer verscheen, toeren ze nu ook voor het eerst in Europa. Vanavond is ook hun eerste keer in België. De Amerikanen hadden blijkbaar niet veel volk verwacht en zijn dan ook aangenaam verrast dat er een aardige opkomst is en er enthousiast geapplaudisseerd wordt. Het podium is uitgerust met een indrukwekkend lichtgordijn, twee laptops, een drumpad, synthesizers, gitaar, sampling board en jawel een echte saxofoon!
De set wordt ingezet met een indrukwekkende voice-over intro van de (inmiddels overleden) legendarische kosmoloog Carl Sagan. Deze brengt een niet te misverstane, kosmische boodschap dat we beter zorg moeten dragen voor onze aarde want dat we er maar één hebben. De spanning wordt mede door de perfect afgestemde lichtshow langzaam opgebouwd naar het dromerige Wave gevolgd door het teergevoelige Lost Boys. Lyle zingt dit met zoveel gevoel dat we de wanhoop en vertwijfeling bijna kunnen aanraken en als ik de blikken in de ogen van de omstaanders zie, weet ik dat ik niet de enige ben. Dit is zo één van die momenten die je nooit meer vergeet en elke keer je dit nummer opzet, zal het zich opnieuw afspelen in je hoofd.
Dan gooien de Amerikanen het roer om met het aanstekelijke Gloria waarbij we ons cruisend in een blinkende cabrio wanen, met de zon op ons gezicht en de wind in onze haren. De saxofoon speelt een belangrijke rol in hun retrogeluid en dat kunnen wij alleen maar toejuichen. Dit wordt nog maar eens duidelijk in het opzwepende Days Of Thunder dat dicht in de buurt komt van Glenn Frey’s onvergetelijke You Belong To The City, onlosmakelijk verbonden met de legendarische jaren ‘80 hypes zoals Miami Vice. Comeback Kid een dromerige, poppy song zadelt ons op met een oorwurm dankzij de sprankelende melodie en het luchtige refrein. Vampires krijgt de ganse zaal aan het dansen. Genietende gezichten rondom en om het compleet te maken springt de saxofonist (wiens naam we jullie moeten verschuldigd blijven) tussen het publiek. De menigte is dolgelukkig. Shadows hypnotiseert ons dan weer met z’n vrijpostige, weelderige synths en mysterieuze sfeerschepping.
Het instrumentale Nocturnal klinkt machinaler dan de meeste van hun songs. Live imponeert het. Een ongrijpbaar, donker, onheilspellende gevoel bekruipt ons. Inspiratie voor deze track is het verhaal van de filmreeks Terminator. Fans van Gesaffelstein zullen dit nummer, net zoals wij, ten volle kunnen appreciëren. Nocturnal vloeit naadloos over in Collateral met opnieuw een schitterende saxofoon- én gitaarsolo. Wat een fantastisch geluid brengt die saxofoon toch voort. Het bezorgt ons iedere keer weer kippenvel! En we zijn natuurlijk ook een beetje trots, want laten we niet vergeten dat de uitvinder van dit schitterende instrument onze eigenste landgenoot Adolphe Sax is.
Met America 2 heeft het duo een heus anthem geschreven. Een lijflied over de zoektocht naar geluk en de all American dream. Een gestroomlijnde, grootse productie met een catchy melodie, een verslavende synthlijn en geluidseffecten die lichtjes aan het oudere werk van Daft Punk doen denken. Afsluiter Los Angeles brengt ons in vervoering: ‘With the city of angels singing like a gospel choir, our wholy mother of the midnight: if we live forever, let us live forever tonight’. Helemaal mee eens!
Het publiek wil niet van ophouden weten en blijft roepen tot Lyle alleen terugkeert naar het podium met zijn gitaar. Blijkbaar heeft de zanger country roots en hij brengt een ingetogen Nashville-achtige versie van Brooklyn, dat hij aan zijn vrouw opdraagt. Mocht het nog niet duidelijk zijn, de man beschikt over een heldere, gevoelige maar tegelijk ook krachtige stem. Voor Lost And Found komt de de rest van de band terug mee op het podium. Een mesmeriserend liefdeslied met een refrein dat blijft plakken en live een band schept tussen de aanwezigen. ‘Love takes some time to bloom. When it’s right, it’ll find you. Like sunlight breaking through, when it’s right, it’ll come to you. When it’s right, it’ll find you’. Het publiek in Het Depot vanavond lijkt de teksten van het duo van a tot z te kennen en er wordt de ganse avond luidkeels meegezongen.
Zodra de drumbeat van Sunset wordt ingezet reageert het publiek uitgelaten. We worden meegezogen in een avontuurlijke queeste naar een nieuw, spannender leven. De melodie en de sfeer doen ons onherroepelijk denken aan Don’t stop believin’ van Journey dat enkele jaren terug nog een revival beleefde in de versie van Tom Cruise in Rock of Ages. Je zingt het mee tegen wil en dank. Op en top Amerikaans, over the top, maar ook de perfecte apotheose van de soundtrack van deze heerlijke nostalgische trip! Tangerine Dream en filmmuziek van John Carpenter en Stranger Things zijn nooit veraf geweest.
Als we buiten komen, heerst er een gezellige drukte, schemeren de lichten op het plein en er waait een lichte bries. Deze concertganger keert met een tevreden gevoel huiswaarts.
