‘Diamonds are a girls best friend’, but metal will do the job to! En dat geldt ook voor mannen. Je kan er op meebrullen, zingen, dansen, huilen, trekken, duwen, lachen en feesten en dat gold zeker ook op de metaldag op de Lokerse Feesten. Want ook dit jaar kregen we op het Mainstage en in Club StuBru een gevarieerd programma. Voor elk wat wils, goed voor iedere ‘mood’.
Bekijk hier ook onze fotospecial van de Metaldag.
Code geel, een regenbui, de wind die vanuit de foute richting kwam en een hoofdpodium dat er nogal vochtig bij lag, zorgde er voor dat het optreden van Stake gecancelled werd. Gelukkig kregen we later het nieuws dat hun optreden verplaatst werd en dat de heren later die avond in de Club StuBru mochten afsluiten.
De zon vond zijn weg naar het hoofdpodium en dat gold ook voor metalcoreband Bullet For My Valentine. Nog steeds even energiek als bij hun start in 1998, palmden ze het podium in met een muur aan versterkers en dus ook navenant geluidsmuurtje. Ondanks de regen van de voorbije dagen, stoof het stof toch op, vooraan in de circle pits, die nummer na nummer spontaan ontstonden.
Dieprauwe kreten afgewisseld met melodische zang, indrukwekkende gitaarsolo’s en pompend diepe drums. Nog steeds konden we genieten van hun crossover-stijl in nummers als Knives , Your Betrayal, Piece Of Me, Shatter, The Last Fight, … Beukende tracks, met snijdende gitaarlijnen waar de drums tegenaan bonzen.
“So now this ship is sinking, I don’t know what to do…” De woorden uit Don’t Need You , werden nog gevolgd door Tears Don’t Fall en Waking The Demon, waarmee de heren uit Wales een sterke show afsloten.
In de Club StuBru hadden ondertussen menig fans plaats gevat voor een reis door eigen geest, want de Mechelse band Psychonaut mocht er helemaal hun postmetal-/ stonerrock- ding komen doen! Nog net te onbekend voor het hoofdpodium, ook al hadden we hen daar vandaag graag zien staan, want ook nu weer brachten Thomas Michiels (bas, zang), Peter Le Page (drums) en Stefan de Graef (gitaar, zang) een ijzersterke show.
Met hypnotiserende tweelagige zang, afgewisseld met oerrouw gebrul en beestig drumwerk in A Storm Approaching zetten ze hun meeslepende trip in. In Halls Of Amenti was het de brommende baslijn, dreunende drums en de melodische gitaarlijn die langs de pittige ritmes hopte, die ons eerst langs de bijna fluisterende woorden ‘Enter, sunrise’ meenamen, om nadien open te barsten.
De wervelende start van All Your Gods Have Gone zette de circle pit meteen in gang, waarna Violate Consensus Reality rustig tikkend opende en we verzwolgen werden in female vocals op tape en zowel Stefan als Thomas er hun zanglijnen nog bovenop legden. Zonder twijfel onze favoriete track: een lange track, vol intense, gevarieerde emoties, krachtige instrumentale pit, die met bitter gestemde zang eindigde in volle harmonie.
Dreigend, met om de tuin leidende speelse accenten, die weggevaagd werden door de nodige , kregen we in All I Saw Was A Huge Monkey.
Interbeing liet een mooi, trage gitaarintro horen, die in de track verder terugkeerde, afgewisseld met death screams.
Met de broeierig rauwe track A Pacifist’s Guide To Violence werd de pit opnieuw verhit, waarna het publiek zelfs de gitaarlijn meezong van afsluiter The Fall Of Consciousness.
De band genoot van dit optreden, het publiek in kwadraat!
Hoewel we de ‘oude, klassieke’ metalbands al even afzwoeren, begeven we ons toch naar het hoofdpodium, waar ‘de Godfathers of trash’ a.k.a. Megadeth ondertussen al stevig van jetje gaven met nummers als o.a. Hangar 18, In My Darkest Hour, Dread And The Fugitive Mind, Sweating Bullets, We’ll Be Back, Trust, Symphony Of Destruction…
Verweerde gezichten, maar nog steeds de wuivend glanzende haardossen van weleer zwierden gezwind op het tempo van de riffs en drums. Het publiek ging uit zijn dak bij Peace Sells, Holy Wars en The Punishment Due, waarmee afgerond werd.
In de Club StuBru was het het Franse kraut-/ stoner-/ grungerocktrio Slift, dat wellicht het meeste indruk maakte vandaag. De decibels gingen de hoogte in, vooral op instrumentaal vlak. De vocals klonken niet sterk door, maar dat bleek helemaal de bedoeling te zijn.
Vooraf hadden we hun nieuwste album Ummon al even door de boxen gejaagd en live bleek dat nóg sterker te klinken.
Een visuele backdrop van een hexagon-bol die om zijn eigen as tolde, kondigde de start van de show aan. Met een drone op de achtergrond, spinde de bal steeds sneller. De drie muzikanten verschenen, wat spacey elektronica trok de gitaren op gang en het lawaaigenot barstte open!
Instrumentaal alle drie ijzersterk, stonden ze quasi naast mekaar op het podium. Fijn om de drum zo dichtbij te hebben, als middelpunt.
Titels van de nummers konden we niet onderscheiden, maar we kregen de ene sonische ontploffing na de andere, waarbij chaos zich ordende in strak aangehouden ritmes en vuil verstoord gitaarwerk. Elektronisch sci-fi-gedrupppel gecombineerd met snijdende synths tussendoor als intro’s bij de nummers, dat steeds dichter krioelde, tot er tracks uit opborrelden, waardoor de uitbarstingen des te intenser werden.
Barstend en brullend vervolgde Slift zijn oorverdonderdende set vol brandend theatrale stormen!
In het publiek merken we enkele kortharige creatievelingen die een prima alternatief vonden voor het headbangen zonder lange lokken: gewoon met een toupetje staan zwieren! Dolle pret.
Dat die Club zo interessant was, maakte dat we een stukje van Within Temptation’s show misten, hoewel we nog net de woorden ‘Sanctus Espiritus’ van opener Our Solemn Our konden meepikken. Met gouden korset en long-short-dress daaronder, schitterde frontlady Sharon den Adel zoals steeds.
Ze staan al jaren bekend om kwalitatieve shows en die trend zetten ze ook deze avond verder, met oude hits afgewisseld met nieuwere nummers. “I can’t live in the fairy tale of life…” De ‘car-song about to crash’ Faster klonk krachtig, waarna Paradise en Entertain You volgden.
Donker, met mystieke toetsen en elektronisch geritsel hoorden we Wireless, dat even later open barstte met een muur van gitaar en drums. Sharon verkent met haar – nog steeds onberispelijk klinkende – stem hoogtes en duisternis.
Bij Raise Your Banner zwaaide Sharon de Oekraïense vlag, als eerbetoon aan een volk dat zich verdedigt. Indrukwekkend…
Ook de hits Stand My Ground en Supernova passeerden nog, mét vuur op het podium uiteraard, waarna – wie had het kunnen raden – afgesloten werd met Mother Earth, nog steeds dé publieksfavoriet.
We passeerden even langs de Club, waar Stake net aan zijn inhaaloptreden was begonnen. Geen mainstage door de namiddagregen, maar kunnen afsluiten in een overvolle club waar hun wall of sound tegen de muren ketste, klonk zeker ook niet slecht!
Wij doken ondertussen verder de nacht in met wat wellicht het donkerste podium op de Lokerse Feesten zal zijn: Amenra, zoals steeds gehuld in een sobere duisternis die kracht uitstraalt.
De Dodenakker was het eerste donkere veld dat sonisch betreden werd door de Kortrijkse doom-/ postmetalband.
Frontman Colin H van Eeckhout, zoals steeds het grootste deel van het optreden met de rug naar het publiek. Drummer Bjorn Lebon wat verhuld achter zijn bandmaten, gitaristen Mathieu Vandekerckhove en Lennart Bossu achter lang schuddende lokken verborgen en Tim De Gieter als meest agressieve bassist right in our face, as ever.
De contrasten tussen het sobere gezang en de uitbarstingen in Razoreater klonken beklijvend en knepen ons strottenhoofd toch opnieuw lichtjes bijeen… Intens emotionele metal, uniek in zijn soort, liet zich horen in De Evenmens, Thurifer Et Clamor Ad Te Veniat, Plus Près De Toi, Terziele / Am Kreuz, A Solitary Reign en Diaken.
Harde riffs, bruut geweld, voorzichtige stiltegeluiden, tot predikende woorden over het festivalterrein van de Lokerse Feesten… Op dat donkerste podium werden we meegesleept in de intense trip. Terwijl Tinkerbell zich acht tracks lang leek te verbranden aan haar grootste zonden.
Vandaag was het metal. We houden van metal. Morgen new wave. Daar houden we ook van. Al bij al zijn we bij Luminous Dash toch echt liefhebbende mensen…
