Foto’s: Kris Van den Bossche
Maze mocht de avond inzetten en deed dat zonder aankondiging stipt om acht uur.
Entrance was de geknipte opener, ook van de ep Inner Bliss (oktober 2023 uitgebracht, door Bert Vliegen geproducet). Donkere, dreigende postpunk met eighties invloeden, de ideale opwarming voor de Whispering Sons dus. De unique selling proposition van Maze is de zang van Arjen Verswijvelt, die fel, en tegelijk boos en klagend klinkt, met veel reverb op de stem.
Subscribe had een dansbare bas riff en Tall Grass klonk als een goed gemikte vuistslag. De ritmesectie speelde strak en gitarist Ewoud Vermote had alle ruimte om zijn gitaar te laten klinken.
Frontman Arjen Verswijvelt is een performer en pakt op het podium. Met Twelve Years en The Counter werd een krachtige set van acht nummers afgesloten. Willen we wel nog eens terugzien, Maze? Er valt niet aan te ontsnappen.
Het publiek in de uitverkochte Cactus Club kwam voor Whispering Sons met plezier op zondagavond de zetel uit. Het derde album The Great Calm maakte indruk en op het podium was de dansvloer vrijgemaakt voor Kobe Lijnen en Fenne Kuppens.
Balm (After Violence) was een stille maar krachtige opener. Fenne Kuppens, in een elegant seventies aandoend pak, lijkend op een rijzige en androgyne Bowie, vertellend zoals alleen zij dat kan. Something Good was vintage Whispering Sons: gebroken ritme, gitaarriff en de tekst van Kuppens die rond elkaar wentelden, en uithaalden in het refrein: “I smoked them out.” Heat (uit Several Others) was fel en riep herinneringen op aan de withete TC Matic. Kuppens stond niet stil en gebruikte elke plekje op het podium dat haar was toegemeten.
In Poor Girl ging het erg luid en heel stil, en de band toonde erg precies te kunnen schakelen. Geen sinecure voor Tuur Vandeborne op drums en Bert Vliegen op bas.
Cold City was een rustpunt halfweg de set en slaagde er in intimiteit en een rilling over de rug te creëren. De stem van Kuppens zoals steeds kurkdroog direct van de micro in je oor. Still Disappearing, de piano gedreven ballad, knipoogde naar de meester, Cave, en kreeg een accentje op saxofoon mee van Bert Vliegen. Whispering Sons is met The Great Calm muzikaal gegroeid in de breedte en bracht dit ook live met flair.
In Loose Ends kregen de vijf muzikanten terecht elk een persoonlijke spot boven zich, bij een ingenieuze song die live heel goed werkte. Sober podium trouwens, geen backdrop of video, veel tegenlicht, alle aandacht op de muziek gericht dus.
The Talker was ook live de knisperende punky song van de opname. Walking, Flying deed een straaltje zon doorbreken na een grijze dag: “Can you see me ease into such a beautiful day.” Laat die lente maar komen.
Try Me Again is een hidden gem op de nieuwe plaat, maar dat zal niet lang meer zo blijven. Het is een grote song met een smerige gitaarriff en een refrein met stadion allures. “This is who I am, This is what I’ll be in the end, This is me”, en dat klonk bijzonder knap als afsluiter van de set! Het publiek bleef al bij al kalm maar aandachtig. Alleen de eerste rijen kwamen een beetje in beweging.
Nog tijd en zin voor bissen, dat was er zowel bij het publiek als bij de band. Flood kwam eerst, met de nerveuze toetsen tegenwoordig door de handen van Sander Pelsmaeker. Alone kon niet ontbreken met geluids- en lichtsalvo’s aan het eind. Het slotakkoord was evenwel voor Waste, ook uit Image (2018), waar de spanning werd opgebouwd en Fenne Kuppens nog één keer vocaal mocht uithalen.
Iedereen tevreden. De band die het publiek groette met een theatrale groepsbuiging, niet in het minst. We zagen een big smile op het gelaat van Fenne Kuppens.
Whispering Sons is terug van niet weggeweest en kruist misschien jouw pad op Belgische en Europese clubtour dit voorjaar, op menig weitje in de zomer en wie weet op het aangekondigde AB optreden in december. Met een setlist aangesterkt met een aantal kleppers uit The Great Calm, tonen de zonen zich volwassen, laat ze maar los.
Maze: Facebook | Instagram
Whispering Sons: Website | Facebook | Instagram
