Fotografie Hannelore Dieleman
We schreven het jaar van George Orwell’s boek, 1984, en vanuit het noorden van Engeland en Schotland kwam een nieuwe golf songwriters de wereld veroveren: the last of the great romantics? Aztec Camera (Roddy Frame) brachten met Knife hun knappe tweede langspeler uit, The Smiths (Morrissey/Marr) zetten een nieuwe standaard met hun gelijknamige debuut. Prefab Sprout (Paddy McAloon) toverde (in 1985) Steve McQueen tevoorschijn en daartussen landden Lloyd Cole & The Commotions vanuit het mistige Glasgow in London met hun meesterlijke debuutplaat Rattlesnakes. Het eerste lief kwam en ging, maar deze platen van de noorderlingen bleven stevig overeind.
39 jaar later staat Lloyd Cole op het podium van Het Depot met zijn song-catalogus en het nieuwe album On Pain onder de arm, dat – net als voorganger Guesswork – sterk synth-gebaseerd is. (Lloyd Cole & The Commotions speelden hun tweede optreden buiten de UK in december 1984 in de Manhattan in Leuven, na veel te veel Duvels, zo vernamen we aan het einde van de show, nvdr.)
Cole – in smetteloos wit en goed bij stem – thee deze keer – trapte solo af op akoestische gitaar met Don’t Look Back, een nummer uit zijn solo debuut van 1990: “Life seems never ending when you’re young. Oh no no no”. Het krijgt een andere betekenis uit de mond van een 62-jarige. Dan vervoegde Commotion Neil Clark hem op electrische gitaar voor Mister Malcontent, en bij Trigger Happy is de compacte band compleet met Blair Cowan (ook een Commotion) op keyboards en Signy Jacobsdottir op percussie en drums. On Pain volgde, het titelnummer van de degelijke nieuwe plaat, in een aangepaste versie voor de live instrumenten. “This song is just a little baby,” klinkt het bij Lloyd Cole, en de papa is trots.
In het eerste deel van de set (we zijn het voorprogramma voor onszelf, grapte Cole) verder weinig nieuw werk, maar al heel wat parels uit de gloriedagen: Why I Love Country Music, 2CV, Rattlesnakes, Are You Ready To Be Heartbroken? Bij Undressed grapte Cole dat elke referentie in het nummer naar de naakte Lloyd Cole uit 1990 verwijst en niet naar die van vandaag.
Het klonk – kleren aan – allemaal verzorgd, al viel het publiek wat stil tussen de nummers door het gezapige tempo. Ook zittend publiek kwam de sfeer niet ten goede, al waren vele 50- en 60-plussers wellicht blij met een stoel voor deze lange show.
Na een korte pauze kregen we een tweede lading songs, kriskras geplukt uit de 17 studio-albums die we van Lloyd Cole tellen. Cole switchte naar basgitaar, wat iets meer rock ’n roll deed verhopen. En dat kregen we aanvankelijk wel met de trage disco van Night Sweats en het uptempo Minor Charactere, waar de kenmerkende gitaarsound van Neil Clarck mooi tot uiting kwam. Maar dan begon de lange set helaas wat te kabbelen. Na hoogtepunt Perfect Skin, kwam de anticlimax met het nieuwe Wolves. Wat verderop kon het eveneens nieuwe The Idiot wel boeien; het nummer dat de verhuis van Bowie en Eno in 1976 naar Berlijn vertelt, is de laatste nieuwe single van de artiest.
De tweede helft werd afgesloten met Brand New Friend en Forest Fire. We hadden er 27 nummers en 2 uur retrospectieve opzitten en de favorieten hadden we gehad, dus de obligate bisnummers The Young Idealists en Mainstream hoefden niet meer.
Lloyd Cole bracht waar voor zijn geld, met een lange show in twee delen, die hem echter geen goed deed: te weinig vaart in de set, amper drie nummers van de nieuwe plaat en geen opbouw naar een zinderende finale. Goed optreden dat wel, maar memorabel werd het nergens, daarvoor beklijfde de wat magere band te weinig (we misten bijvoorbeeld degelijke backing vocals).
Dan toch maar op een mistige zondagmorgen Rattlesnakes nog eens op de draaitafel leggen? En daarna het nieuwe On Pain: want Warm By The Fire zal Lloyd Cole altijd blijven klinken.
Lloyd Cole | website | Facebook | Instagram
