Dat ze onlangs met Y een straffe debuutep uitbrachten, wisten we. Maar hoe dat op een podium zou klinken, gingen we maar al te graag ontdekken in De Harmonie in Oudenaarde, waar Lector. hun nieuwste release live kwam voorstellen.
Nog mooier was, dat we daar ook een – voor ons onbekend – voorprogramma konden meepikken. Goodbye Fortune Tellers, een bruisend trio uit Brussel, dat rock laat horen met garage-accenten, gedreven door lo-fi fuzz-gitaren en intens vocale popmelodieën.
Dat ze durft en er enorm veel zin in heeft, toont zangeres / bassiste Laura meteen bij Curse Of Having A Face. Het publiek laat de eerste vierkante meters voor het podium leeg. Dat schrikt haar niet af want ze komt het podium af om tijdens dat eerste nummer meteen contact te maken met haar publiek door zelf naar hen toe te gaan terwijl ze haar knappe stem doorheen de ruimte stuurt.
“Tell me a nice story”, klinkt het onder pittige gitaar en drums in On The Bright Side. Lies is een track vol emoties. “Lies again…”, huilt Laura in alle pracht.
All Of This is het nummer dat ze vrijdag als hun derde single zullen releasen. Heel zacht, met enkel gitaar en ijl, breekbare zang bij de start, voegt de drum even later wat zachte aaien en een hartslag toe. Een knappe opbouw, die live alvast top klinkt.
Het getik van de drumsticks zet de bitterzoete a capella intro in. De grimmigere track Bitter zwelt aan met bijna marcherende gitaarritmes. De frustratie klinkt door in dit naar postpunk neigende nummer en proeft heerlijk, met stevig drumwerk naar het einde toe. Rustig, zwaar en met hoge vocals. Deep White klinkt zwoel uitdagend.
City Lights, hun debuutsingle die vorig jaar verscheen, is een ode aan de nachtelijke stad, tussen schoonheid en stedelijke onderdrukking. De geprogrammeerde dancebeats aangevuld met een rijke gitaarsound leveren haakse kwinkslagen af die klinken als moodswings! Uitgelaten drumwerk slaat zijn weg naar een apotheose. Met het pittige Take The Odds sloot Goodbye Fortune Tellers hun frisse indierockset af. Een veelbelovend drietal, met een frontdame met lef!
Een donkere intro zet Lector. meteen in de spotlights. De band speelt een thuismatch in hun hometown Oudenaarde.
“Hey little monster…” dat zijn het ook. Leugens. Kleine monsters die zich niet eeuwig laten verstoppen. Lector. treedt met Lies meteen, stevig aan. We krijgen een imposante gitaarsolo van gitarist Egon De Mil. Het zou niet de eerste noch de laatste zijn deze avond!
Het is meteen duidelijk. Bart Smet (bas, zang), Egon De Mil (gitaar)en Simon Van De Putte (drums) zijn ook live steengoed. Wat een kracht, wat een geluid, wat een stem!
De ep Y, kregen we integraal te horen, maar daarnaast o.a. ook Do You, waarbij de woorden “Dequestion why do you wanna lose your mind” met de nodige sonische kracht binnendringen.
Ondanks het feit dat alle nummers nog erg recent zijn, wordt Cornea al door heel wat mensen in de zaal meegezongen. De gitaren brullen uitbundig, snijden langs de woorden over grote illusies en het relativeren van al de energievreters die opduiken in het leven.
How Long Now klinkt iets zwaarder. Heerlijk. Noisy en vuil. Het begint als trage rockballade, maar barst uiteraard open in één van de mooiste tracks van vanavond: Sh!t. Met knisperige emoties in Barts stem … “I’m not afraid tos peak out loud”. Doet ons af en toe even aan Channel Zero denken. De wanhoop in de snijdende gitaar, in hoe smekend “I’m on my knees, I beg you please, leave me!” klinkt… We love this Sh!t!
“Baby, don’t you feel it?” Heart is nog zo ééntje om mee te springen, mee te brullen. Een triggerende, soms snijdende, gitaarsound en stevige riffs, een knappe easy listening baslijn bonzende drums en de ninetiessound in Bart Smets stem zorgen alweer voor een sterke performance.
De intro, het gebruik van open chords, stops, erg effectieve riffs en het feit dat het lekker luid klinkt, maken Arizona een perfecte rocksong. “I’m addicted to the sound of your voice.” Wel, vanaf nu geldt dat ook voor ons, Mr. Bart Smet.
In de strofes van My Apocalypse klinkt de teleurstelling van de persoonlijke ondergang, terwijl de waarom-vraag in het refrein voor uitbarstingen zorgt met heerlijke riffs. Dat contrast tussen teleurstelling en energieke kwaadheid komt live nóg sterker over. De spiegel komt als laatste. What Do You Want From Me schreeuwt het uit en zet aan om voor de spiegel te gaan staan en onszelf die vraag te stellen. Wedden dat het antwoord niet zo eenvoudig te vinden is? Straffe afsluiter.
En daarna springt mr. De Mill van het podium. Hij heeft ons de hele avond geïntrigeerd met zijn uitzonderlijke gitaarwerk. Terecht sluit hij, enkel hij, af met dat verbluffend geluid dat hij uit de snaren haalt, tussen het publiek in de spotlights.
We waren al fan van hun pas verschenen debuutep Y. Wel, nu nog meer. Want live klinkt deze band uit Oudenaarde nog eens zo sterk.
Lector. / Goodbye Fortune Tellers
