Recent verscheen bij onze concullega’s van Dark Entries een artikel met daarin de vraag of de donkere tijden waarin we tegenwoordig leven ook een revival van de gothbeweging met zich zal meebrengen. De factoren die deze muzikale golf destijds bepaalden zijn in ieder geval volop aan een revanche bezig: de Koude Oorlog is terug van stal gehaald en de politieke leiders van vandaag doen helaas het Thatcherisme van weleer in alle vormen verbleken. De vraag is evenwel of de gothbeweging ooit is weggeweest. Een band als Whispering Sons – waarschijnlijk de donkerste band uit dit land – slaagt er in zijn dooie gemak in om de grootste festivalweiden te doen vollopen en tot spijt van wie het benijdt zitten er tegenwoordig in popacts zoals pakweg Billie Eilish meer goth-elementen dan in de band naast je bakker die denkt de nieuwe The Cure te zijn.
Dat goth – en al zijn aanverwanten – evenwel populairder zijn dan ooit en deze dagen zelfs een jong(er) publiek kan bereiken werd duidelijk in Brussel bewezen. In de Ancienne Belgique stond Front 242 in een uitverkochte zaal voor één van hun laatste concerten en ook in de Botanique werd het bordje “volzet” bovengehaald voor een avondje doemdenken. Op het programma: het Franse Eat-Girls en Lebanon Hanover.
![](https://luminousdash.be/wp-content/uploads/2025/01/Eat-Girls_c_Didier-Becu.png)
Geen uitgelopen mascara of zwarte frakken te bespeuren bij Eat-Girls waardoor het in het begin aftasten werd of dit Franse trio wel zou passen als opener van één van de vaandeldragers van de gothscène. Het was inderdaad wat wennen in het begin. Je kon niet zeggen dat de Orangerie reeds volgelopen was, maar wie er stond bleef wel kijken. Kon natuurlijk ook zijn omdat die vroegtijdig een plaatsje wilde bemachtigen voor Lebanon Hanover, maar het alsmaar luider wordende applaus loog er toch niet om.
Het Franse trio dat naar verluidt hun muziek maakt in hun flat haalde bij aanvang iets uit de toverpot dat leek op indie dat wel iets had met elektronica en postpunk. Een gitaar, een bas en wat synths. Simpeler kon het niet en zo voelde het ook bij aanvang aan. Braaf, zoals je het vaak te veel ziet. Maar – en laat dat een levensles zijn die iedere muziekfan al lang op zijn duimpje kent – blijf tot het einde bij de les, want in de laatste twintig minuten wisten we wel waarom deze band als het voorprogramma van Lebanon Hanover op de affiche stond. IJskoude, ritmische en dansbare synthklanken die klonken als The Neon Judgement, of zo je wil een paar straten verder: die van Front 242.
Dat in de muziekwereld alles mogelijk is werd bewezen door het Zwitsers-Brits post-punk duo Lebanon Hanover. Sinds 2010 een naam binnen het underground-gothcircuit – zeker in Duitsland – en steeds het soort naam dat je bovenaan affiches ziet prijken op festivals die vooral new wave en goth in de kijker willen zetten. Niet dat we er iets op tegen hebben, wel schuilt hierin het gevaar dat je in een niche terechtkomt en er nooit meer uitgeraakt. Een doembeeld dat helaas voor zowat alle gothbands geldt met als triest neveneffect dat de hele pers – en de beau monde van de muziek – er straal op neer kijkt.
![](https://luminousdash.be/wp-content/uploads/2019/07/Lebanon-Hanover-10-11-2018-Magazine4_9.jpg)
![](https://luminousdash.be/wp-content/uploads/2019/07/Lebanon-Hanover-10-11-2018-Magazine4_1.jpg)
Archieffoto © Karim Hamid
Je kan onmogelijk de invloeden van Siouxsie & The Banshees loochenen en iedere gitaarpartij lijkt wel gejat van The Cure, toch zorgen Larissa Iceglass en William Maybelline – ooit een koppel – voor een zeer eigen geluid met zelfs shoegaze-invloeden. Dat laatste is wellicht één van de redenen waarom ze een podium op Primavera Sound versierden en nu dus in de Botanique. Opvallend was het publiek. Ook al zeggen we het met respect; je kan op hun optredens doorgaans mensen vinden die op een zaterdagavond de voorkeur geven aan een luie zetel in plaats van een overbevolkte dansvloer, maar in Brussel was het duidelijk een clubje van jongeren en dan nog wel die (wellicht) niet eens in hun leven zullen gehoord hebben van de grote voorbeelden. Of we dat erg vinden? Absoluut niet, leve de jonge generatie!
Ondanks de jarenlange routine viel het op hoe nonchalant alles gespeeld werd. Het duo maalde er niet om bepaalde songs abrupt te laten eindigen, net zoals je middenin een track de naald van je platendraaier opheft. Anderzijds bood dit zijn charme, want wat perfect is in het leven, is daarom niet mooi.
Net zoals bij het voorprogramma kon de opstelling niet simpeler. Aan de linkerzijde Larissa en aan de andere kant William met daartussen een synth. Achteraan monotone visuals waarop je ofwel een galg of de bandnaam zag. IJskil gebracht, net zoals de muziek, maar het tweetal kon vanaf het prille begin op een dolenthousiast publiek rekenen die de nummers met alle plezier meebrulden. Je leest het goed!
De twee waren volop in hun sas en lieten de fans weten dat Brussel altijd wel iets speciaals heeft om er te spelen en vanaf Kiss Me Until My Lips Fall Off zette William het op een dansen waarbij het bierbuikje geen hinderpaal vormde. Uiteraard mocht Gallow Dance of No One Holds Hands niet ontbreken, ook al viel het na afloop op hoeveel clubhits Lebanon Hanover wel heeft.
Na een uur geniale mistroostigheid viel het doek met Totally Tot waarin het duo onderstreepte dat ze ook wel naar wat EBM hebben geluisterd. Ook al stonden we in hartje Brussel, we hoorden nadien talloze fans het woord “Zugabe!” brullen. Deden de twee ook en kwamen terug met het ijzersterke The Last Thing dat perfect aansluiting vond met de gothclubhit Babes Of The 80’s.
Wie Lebanon Hanover heeft gemist in de Botanique heeft nog geluk, want het duo komt op 17 mei naar het Double Dare Festival in Gent met onder andere ook Absolute Body Control, Anja Huwe van X-Mal Deutschland, Calva Y Nada en Diary Of Dreams.
Facebook – Instagram – Website