De officieuze award voor de beste bandnaam in de categorie -16 jarigen is binnen! Neo Deweze, elf jaar en rocker van dienst, bracht in het schoonste livesalon van de Novonov twee oudere mannen mee waaronder papa Pascal Deweze (Metal Molly, Nemo, Chitlin’ Fooks, Sukilove, Gruppo Di Pawlowski) die het jeugdige enthousiasme van de juiste structuren moesten voorzien. De jonge singersongwriter was baas! De oudjes speelden het spelletje mee. De liefde was groot en dat straalden ze behoorlijk hard uit.
De jonge heupwiegende Kielse Elvis had een halve zaal gevuld met leeftijdsgenoten wat deze bescheiden album-releaseparty bijzonder atypisch maakte. Vragen als ‘Wat betekent ‘controversial’ en ‘homofobisch’?” werden tussen de songs naar Neo geroepen. We raden aan dat er de volgende optredens een filosofische vraag en antwoord avond wordt georganiseerd door een muziekminnende juf. “zullen we aan het volgende nummer beginnen?” klonk het vanachter het drumstel.
Kipgeweer is geboren uit Amerikaanse “scrambled eggs” waar ze rockabilly, rock’n’roll-keutels en country op een heel speelse wijze uitbroeden. Mix de charmante nonchalance van The Moldy Peaches met de gepikte roots van Kitty, Daisy & Lewis die op visite gaan bij nonkel Johnny Cash voor een jeugdige avond met tot de verbeelding sprekende verhalen. Occasioneel opgebouwd rond één alleszeggende zin, en bijgevolg korter dan een vluchtig Napalm Death-onderonsje. Speels werd er gekakeld door het musicerende pluimvee, waarbij de toekomstige “superster” Neo de pluimen/hanenkam op zijn puntige hoofd mocht steken.
Heel aandoenlijk wqas het wanneer de frontman een puberale schaamte voelde opborrelen, en een bakvis gegiechel plaats maakte voor een liefdesbekentenis tijdens When I Need Your Love. Of hij ons een “echte” bindtekst beloofde waar er waarschijnlijk op voorhand goed over nagedacht was, zonde dat deze uit zenuwachtigheid voor een brainfreeze zorgde. Ontwapenende eerlijkheid tijdens Better Chance Your Mind -lk speel deze song echt niet graag- overwon met een wreed krampachtige grijns.
Zelfs toen het radiovriendelijke Little Monkey -dit gaat over mijn papa!- tot driemaal toe foutief werd ingezet, en er evenveel keer met vingers werd gewezen leek het op een repetitie onder dikke vrienden die vooralsnog niet naar de slachterij moesten om verwerkt te worden tot Kentucky Fried Chicken. Tot slot ging het helemaal los, als kippen zond kop, met de hevig rockende Cheers “bis,bis,bis!!!”, om ons daarna te laten uitbollen met het tweeluik Yeah, I Love Her en Creep van Radiohead. “Heel trots dat ik dit nummer heb geschreven!”. Trotsheid mag hem overvallen in de donkere volkse steegjes van Hoboken.
Wat ons betreft mag deze jongeman de erkenning krijgen die hij nu al verdient, toch begrijpen we dat het onder vaders vleugels veilig vertoeven is. Hij heeft nog meer dan tijd genoeg om zichzelf verder te ontwikkelen en kan dit beschouwen als een tijdelijke proeverij van een aanzwengelende passie. Het was een fantastische avond vol vader-zoon entertainment die rammelde op een uitmuntend perfecte wijze.
