Bij het binnenwandelen van de Botanique hoorden we vanuit de Orangerie een stem klinken die als twee druppels water op die van Bono leek. Toegegeven we waren een beetje te laat, maar dat was dus niet Inhaler, de band van Elijah Hewson, jawel, zoon van de U2-frontman, die te vroeg aan hun set begonnen was, maar het Londense Apre dat net hun eerste song had ingezet.
Daar waar Inhaler niet perse als de jonge U2 klinkt, goed soms onvermijdelijk wel, leunt de sound van Apre wel heel dicht aan bij de huidige versie van het Ierse icoon. Mochten we van kwade wil zijn, zouden we het zelfs een heuse U2-cloon durven noemen. De treffende gelijkenis met de laatste song in de set en Iris (Hold Me Close) was misschien gewoon toeval, het kan. Hier en daar hoorden we ook wel muzikale links met de beginjaren van Indochine.
Muziektechnisch klonk het ei zo na feilloos en de Londenaars wisten het publiek wel te vermaken met songs als Do You Feel Like Heaven en Come Down maar misschien net omwille van de herkenbaarheid en gelijkenissen met? Wij misten alleszins wat originaliteit en eigenheid bij deze band.
Hij heeft al even veel streken als de papa en is niet verlegen die ‘Grote gebaren’, waaraan ook ene Jim Kerr al wel eens zondigde, te bezigen, de stem is natuurlijk gelijkend maar geen exacte kopie en Elijah Hewson brengt met zijn band Inhaler absoluut geen slap afkooksel van U2. Nee, de band heeft wel degelijk een eigen smoel of beter nog geluid. En als je al invloeden zou moeten noemen dan komen tijdgenoten van vaders band Echo & The Bunnymen en ook Stone Roses en Bloc Party in ons op. Inhaler wist met hun stevige tongue-in-cheek indierocksongs, zeker te bekoren in de tjokvolle Orangerie.
Inhaler opende sterk met de heerlijke single It Won’t Always Be Like This en wist ons omver te blazen met Another Like You, dat zich, niet in het minst door de strakke baslijn als backbone, een heus powerhouse toonde en wist elegant te eindigen met My Honest Face. Ook de recente single Ice Cream Sundae klonk erg goed.
Het feestje werd even ontsierd tijdens Save Yourself waar er overduidelijk een technisch probleem was, alles overstemd raakte en de zanglijn van Hewson er even compleet naast zat. Hoorde hij zichzelf niet in de monitor? Het zou kunnen. Het euvel was gelukkig snel verholpen, en de meest fans maalden er niet om.
In de korte tijdsspanne van drie kwartier, met nog slechts een handjevol songs, wist Inhaler te overtuigen bij hun eerste passage in een Belgische zaal. Elijah sprak van de eerste show in dit land, maar dan was hij allicht heel even de Pukkelpop-passage vergeten. Niet alle songs in de set waren compositorisch even sterk, maar gun de jonge muzikanten de tijd om nog wat meer materiaal bij elkaar te sprokkelen en wie weet is dit wel the next big thing. Only time will tell…
