Tekst: Nel Mertens
Fotoreportage: Karim Hamid
A match made in hell, and that is exactly the place we would rather be than in heaven… Onze favoriete Belgische band – The Arch – samen met één van onze favoriete Duitse bands – Goethes Erben. Eén avond, één plek. En daar verzamelden dus razendsnel (dit concert was in een mum van tijd uitverkocht) de mooiste duistere zielen uit de dark scene. Om die zwarte hemel te bereiken, moesten we – alsof we teruggekatapulteerd werden naar het Steeple-tijdperk – naar Waregem, naar de recent vernieuwde Schakelbox.
Goethes Erben voorzag enkele nachten en bedden in hun tourbus voor de pure, Puurse new wavers / gothrockers van The Arch, want die reizen de komende periode met hen mee als support. Om te beginnen in Waregem, dus!
CUVG (a.k.a. Gerd Van Geel), Ivan DC (a.k.a. Ivan Moons), Jakke (a.k.a. Jan Lambert) en Mr. Pierre (a.k.a. Pieter De Clerck) brachten een set van 10 nummers. Een perfecte mix van nostalgie, met hun oudere hits, en nieuwe nummers, van op hun laatste album Sanctuary Rat, dat digitaal, op cd en onlangs ook op vinyl verscheen bij Dryland Records.
Daaruit kregen we Clear Fields – met intense gitaarlijnen en mystieke zang van Gerd – het haakse uptempo 9,81 dat je eigenste nachtmerrie aankondigt, het theatraal zacht tintelende Devil’s Breed met de prachtige refreinzin “All the ladies won’t go on… You got to feel our misery in your face” én titeltrack Sanctuary Rat.
Uit het album XII (2019) hoorden we het melancholische Cocks Populi en het met aanstekelijke wanhoop doordrongen Joan’s In Prison.
De robuuste hakken van Ivans boots stampten vurig mee, als extra ritme-instrument in de vroege hit Babsi Ist Tot, een nummer dat na 38 jaar nog steeds even sterk klinkt en even actueel is. Ergens, in één of ander Bahnhof, zijn er ook nu Babsi’s…
Stay Lay uit 1989 was wellicht één van de oudere, minst bekende nummer in de set. Fijn dat dit opnieuw live gebracht werd, want het is er eentje die vol grimmige energie zit, met pittige accenten en donkere zanglijnen.
Afsluiten deden ze met hun hits Ribdancer en Eyes Wide Open. Ribdancer blijft aangrijpend mooi, met de herkenbare gitaarriff en zijn tekst over een meisje dat er uniek uit springt, maar de foute weg inslaat en in de figuurlijke modder terechtkomt.
“But if that strange acting girl
Is lying straight on the ground,
Digging her teeth in the mud
Like she’s neglecting God.”
Tot de dag dat we sterven, zal Eyes Wide Open blijven gelden. Eentje dat ons dit optreden alvast dansend liet uitkijken naar de volgende indrukwekkende heren.
Niet zoveel later hoorden we al een donkere soundscape die Goethes Erben aankondigde. Als een geest stond hij er plots, Oswald Henke, in het midden van het podium en liet hij zijn poëtische woorden over koude metamorfoses weergalmen in de intro, waarna Das Sterben Ist Ästhetisch Bunt volgde.
In het publiek werden enkele kaarsen aangestoken, wanneer Die Form aanving. Een nostalgisch beeld doemde op in onze geest, van de optredens van zo’n dertigtal jaren terug, waarbij Henke in ’t lang en in ’t wit gehuld kaarsen aanstak op het podium en die uitdeelde aan zijn publiek. Het gaat er anders aan toe, nu. Maar niet minder intens, niet minder energiek, niet minder expressief. Wat een poëet, wat een performer!
Op het podium stond een rode houten kist, met daarop Henke’s tekstenboek en wat kerstlichtjes. Af en toe opende hij de kist, waaruit een bloedrode gloed straalde en haalde er een passend attribuut uit. Voor Zinnsoldaten was dat zijn rood gevoerde soldatenjasje. Speels en met schalkse blik rende Oswalt van links naar rechts over zijn podium, alsof het een arena der slachtpartijen was. Een prinselijk wit gewaad, trok hij dan weer aan voor Märchenprinzen.
De cellist bespeelde zijn prachtige instrument al strijkend, maar al even vaak plukkend. Wat een prachtige meerwaarde gaf dit aan de – kwalitatief sowieso al sterke – nummers!
Vol emotie, kinderlijke verwondering in zijn ogen en met een impressionante dramatiek bracht Henke 5 Jahre. De zware drumslagen lieten de track starten, waarna avantgardistische punky uitbarstingen volgden. Zelfs zijn zware ademhaling versmolt in de track, in de act.
Stadt Der Träume liet ons meedromen met glitters, die de charismatische acteur / frontman / performer – en zoveel meer – uit zijn kist toverde en verstrooide over het publiek op de eerste rijen. Zijn hand over je gezicht… waarna je glinsterend de nacht in kon. Het waren dromen die glansden in zijn duisternis…
De dansbare beats in Der Eissturm, het helse refrein met rauwe tekst in Nichts Bleibt Wie Es War, de theatrale drums en synths met knappe cello-accenten in Himmelgrau… ”Epical!”
Daar waar de dromen glinsterden, klonken ze in Vermisster Traum nog veel melancholischer, waarbij hij een rood popje uit zijn kist haalde. “Ein Puppenkind”… Sprookjesachtig mooi, met warm doffe drumslagen en feestelijk geroffel. “Ich will tanzen!”
Het plotse besef dat Goethes Erben muziek maakt waar we tegelijk gelukkig maar ook intens verdrietig van kunnen worden, overviel ons… En met An Jedem Haar, Lebend Lohnt Es, Wer Mich Liebt, Lazarus, Darwins Jünger en Xenomelie werd dat gevoel alleen nog maar versterkt.
Het tempo steeg navenant de intensiteit in Sitz Der Gnade. Het drumwerk sprong er sterk uit, terwijl de cello de rode draad doorheen de track speelde, waarna Verstümmelung klonk.
“Trennen uns von unserem
Eigenen schuldigen Fleisch
Laßen es ausbluten
Verbrennen es oder…
Kannibalismus als Option?“
Das Ende, dat van anarchopunkistisch naar onheilspellend evolueerde, bleek niet het echte einde te zijn, want Henke en zijn muzikanten keerden terug om er Seelenschatten en Mensch Sein nog bovenop te doen.
Henke komt nog steeds probleemloos weg met alle moodswings die in de tracks verweven zaten. Hij maakte er zijn kunst van. Van weemoed tot chaos en wanhoop: hij bezielde vanavond iedere emotie tijdens zijn muziektoneel. En de topmuzikanten waarmee hij zich omringde, versterkten dit alleen nog maar.
Mens zijn. Vrij zijn. Wij voelen het meer dan ooit. Danke Goethe. Danke Goethes Erben.
Duistere heerlijkheid in tweevoud!
Facebookevent / Goethes Erben / The Arch
