In 2016 begon zanger/gitarist Ryan Smith onder de naam bdrmm (lees bedroom), demo’s te maken in zijn slaapkamer. Toevallig werden ze opgepikt door BBC Radio 1 en moest hij dus wel een band rond zich vormen. Hij nodigde zijn broer Jordan uit op bas en zijn vrienden Joe Vickers op gitaar, Danny Hull op synth en Luke Irvin op drums. Na enkele ep’s in eigen beheer versierden ze een contract bij het Engelse shoegaze-label Sonic Cathedral waar hun debuut Bedroom (geproducet door Alex Greaves, producer van onder andere Working Mens Club) op verscheen middenin de corona-crisis. Het album werd heel goed onthaald en de band mocht het voorprogramma verzorgen van Mogwai op hun Europese tournee. Hun tweede album I Don’t Know verscheen dit jaar op het Mogwai-label Rock Action Records.
De buzz rond bdrmm blijkt ook tot over het kanaal te geraken want het optreden deze week in het Cactus Cafe in Brugge was al een tijdje uitverkocht. Ook het optreden in Trix Bar was direct uitverkocht en daarom werd het verschoven van de Bar naar de Club zodat nog meer mensen de nieuwe shoegazehelden aan het werk konden zien.
Het voorprogramma werd verzorgd door Michiel Ritzen en Nick Caers die een mix van elektro en rock brengen onder de naam Affaire. De twee stonden in 2019 in de Limburgse finale van Sound Track met de vierkoppige band Boy Silly maar daar is de stekker ondertussen al uitgetrokken. Vorig jaar bracht het duo hun eerste ep uit onder de naam De Affaire waarmee ze een lo-fi slackersound lieten horen. Dit jaar verscheen hun eerste single Thoughts And Pleasure onder de naam Affaire en die band heeft een totaal onder geluid. Een soort van speelse elektro met een 80’s newwavekantje.
Het duo vloog er vanaf het eerste moment stevig in. Caers hield de losgeslagen drumcomputer in bedwang en vloog van de ene synth naar de andere terwijl hij daartussen nog speelde met een lading effecten. Onderwijl toverde Ritzen bizarre riffs uit zijn gitaar en spuwde tegelijk zijn teksten in het publiek met een flinke dosis stemeffecten. De muziek klonk boeiend en gedreven. We hoorden 80’s elektro in de lijn van Suicide, Cabaret Voltaire en Rema Rema gecombineerd met het hoekige, funky van de jonge Talking Heads en het avontuurlijke van LCD Soundsystem. Het duo gaf zich helemaal. Michiel sleurde het publiek volledig mee en trok ook de zaal in om daar te zingen. Op voorhand wisten we niet goed wat we van Affaire moesten verwachten maar zijn helemaal overtuigd door hun fantastische set.
De vier heren van bdrmm kwamen het podium op, begeleid door een soort van stevige ambient track die de intro vormde voor Alps, het openingsnummer van de nieuwe plaat. Het viel direct op dat deze Britse band live een pak steviger klonk dan op plaat; toch bleven de subtiele gitaarpartijen overeind.
Zanger en gitarist Ryan Smith stond aan de zijkant van het podium en kreeg zo bijna geen licht, maar zijn warme, zachte stem stond als een huis. Bassist en keyboardspeler Jordan Smith stond aan de andere kant van het podium en trok meer de aandacht door zijn energieke liveact en omdat hij tussen de songs het publiek bestookte met humoristische bindteksten. Gitarist Jordan Smith focuste zich volledig op zijn prachtige gitaarspel en Conor Murray zorgde voor het gedreven ritme.
We merkten aan alles dat de band er echt zin in had. Ze smeten zich echt terwijl het enthousiasme ervan afdroop. Er werd niet op automatische piloot gespeeld. Aan de interactie tussen de muzikanten te zien was het duidelijk dat er flink werd geïmproviseerd, iets wat zeker moet kunnen in het shoegaze genre. Dat er achter de band een soort van vloeistof dia’s werden geprojecteerd in combinatie met stroboscoop, gaf de set een extra psychedelisch tintje.
Eerst speelde bdrmm het volledige nieuwe album I Don’t Know, waarbij we duidelijk konden horen dat er naast shoegaze ook een dosis postrock en krautrock elementen in de sound zit. Tussendoor speelden ze nog het oudje Gush, waarbij de strapbutton van Jordan uit zijn basgitaar viel (de man mishandelt zijn instrument nogal heftig…). Het duurde even om die terug te bevestigen, een interventie door de Trix-technieker later was alles echter terug in orde. Het gezelschap vloog er terug heftig in om de rest van de plaat af te werken en de nieuwe sublieme single Mud in de setlist te gooien.
Na A Final Movement (de afsluiter van de nieuwe plaat) kregen we nog een reeks songs uit de eerste plaat. Bij Push/Pull, Happy, (Un)Happy en Port (uit de gelijknamige ep) werd de shoegaze wall of sound volledig opgetrokken. Tijdens Happy gingen de gitaristen en de bassist op de grond zitten om met de effectpedalen te spelen. Het resultaat was vrij indrukwekkend, we zouden er het etiket ‘wall of noise’ op kleven.
Zo subliem als de band klinkt op plaat, zo overweldigend zijn ze live. Deze vier gasten hebben duidelijk veel geluisterd naar de 90’s shoegaze-helden maar ze gaan er heel creatief mee om en creëren zo een intense topsound. bdrmm is duidelijk klaar voor de grotere podia, mogelijks was dit dan ook de laatste keer dat we ze in ons land te zien kregen in een kleine zaal.
Affaire: Facebook
