We waren er snel bij om zo’n week geleden hun gloednieuwe album Tabula Rasa te ontdekken en – oh jawel – opnieuw en opnieuw en opnieuw te spelen. A Slice Of Life kroop daarmee nog dichter naar hun newwaveroots. Frontman en zanger Dirk Vreys aarzelt even: “Ik zou het – hoewel ik ons niet durf vergelijken met The Cure – mijn persoonlijke Disintegration durven noemen.” En weet je? We geloven hem. En we waren niet alleen, want club / café / platenzaak Djingel Djangel in Antwerpen was helemaal vol gelopen voor A Slice Of Life.
Het zou wel eens dàt album kunnen worden voor de band. Met nummers in Cure-stijl, maar zonder copycats. En als je de zes heren Tabula Rasa ook live ziet brengen, overtuigen ze nog meer.
“Love is for the ones that matter. Pain is for the ones who care.” Met een beklijvende synthlijn en diepe bassen groeide Two Faces fors aan tot het refrein op het eind een krachtige snede van het leven aanleverde.
Hoewel het nog niet zo lang geleden was dat ze Seven Days als single lanceerden, klonk het al erg ‘eigen’ en vertrouwd om melancholisch mee te deinen in verdriet en wanhoop in Dirks stem, vervat in gevat snaarwerk.
Grauw en grimmige vocalen kregen hun plaats in In Your Shade. De uptempo tags in de toetsen en de melodieuze gitaarlijn, gaven de somberheid een glinster hoop. “I’m always so happy in your shade”, klonk het. De realiteit door de ogen van een stalker.
Scherpe gitaren namen ons mee in Run For Cover, terwijl hypnotiserende toetsen en meeslepend warme riffs klonken in Anywhere But Home, met basnoten die er als zware druppels over vielen. Cavern liet een erg mooie rockballade horen, gedreven door de melodie van de repetitieve bas.
“t Is te vroeg, maar dit is Goodbye”, kondigen ze aan en de bitter trieste zanglijn vraagt zich af waarom je ooit gedag zou zeggen aan je mooiste herinneringen… Gebroken gevoelens klonken donker traag. Mooi.
En dan eentje met de titel Matterhorn. De eerste keer dat we het nummer hoorden, wisten we niet zeker wat we er moesten van vinden. Ondertussen is het duidelijk: Het Zwitserse bergnummer heeft een gigantisch hit-potentieel. De woorden ‘Hit me!’ bekken zo makkelijk mee in het rebelse postpunksfeertje en live werkt dit nummer nog sterker! “Het is nog geheim”, zei Dirk Vreys, “maar dit wordt de tweede single.” Strak plan!
What Doesn’t Kill … Iedereen kent het vervolg van het gezegde, maar niemand wist tot nu toe dat zo’n duister hoopvolle gedachte zo dansbaar kon klinken (Hoewel het publiek wel niet echt samengesteld was uit de meest uitbundige dansers, tot onze spijt).
In een langgerekte, sterke opbouw galmde Sweet Darkness tegen de donkere muren van de zaal, ondertussen gevuld met letterlijke en figuurlijke warmte.
Om de duisternis in te dansen, kregen we als laatste Tabula Rasa-nummer Animal Instinct, waarna we nog van vier nummers uit hun vorige album Restless mochten genieten: Feel Like Crazy, het prachtige Restless Gods, Sweet Sin en dat ene, bijzondere nummer, dat enkel als bonustrack uitgebracht werd, in het Nederlands dan nog: Liefde Is Oorlog. Een knaller om mee af te sluiten, die echt niet mocht ontbreken!
Laat de poorten open gaan, maar vooral de podia opgeblonken worden voor A Slice Of Life met hun Tabula Rasa. En zorg dat je daarbij volgende keer op de eerste rij staat.
(Her)lees hier ook onze albumbespreking van Tabula Rasa.
