Tekst: Erik Van Damme
We laten als inleiding bezieler en mede organisator Bert Reniers zelf aan het woord: “Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt, zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is’’ .
Wij waren aanwezig op de finale in een zeer goed vol gelopen Concertzaal De Casino te Sint-Niklaas en zagen zes beloftevolle bands met enorm veel potentieel. Er kan maar één winnaar en één winnaar van de publieksprijs zijn, maar elk van hen zette dus zijn beste beentje voor. En bezorgde ons zo een verruimde blik naar een gouden toekomst.
Zo een wedstrijd openen is geen gemakkelijke opgave, er is nog niet zoveel volk aanwezig buiten de meegekomen fans. En daarmee had ook Pink Mantra helaas af te rekenen. Nochtans zet het collectief aan topmuzikanten hun beste ‘funky’ beentje voor, met twee saxofonisten, een springerige en actieve frontman en een aanstekelijke en vooral zeer opzwepende sound die ons doet verlangen naar lange zomeravonden. Ze vermengen daarbij zoveel stijlen met elkaar dat je geen label kunt kleven op hun muziek. Pink Mantra doet daardoor het dak er reeds vroeg op de avond afgaan, en spreekt de dansspieren voldoende aan. Het aanwezige publiek, waaronder wijzelf, genoot met volle teugen van deze grote scheut zonneschijn op een warme mei avond, die de band ons voorschotelt.
Binnen de wateren van hiphop en rap zwemmen zoveel visjes, dat het bijzonder moeilijk is om boven dat maaiveld uit te kijken. Het ‘dertien-in-een-dozijn’ spook komt ook bij Ide Snake soms wel boven drijven, maar toch brengt de man geruggensteund door zijn dj iets uniek en grensverleggend. Mede door de inbreng van een saxofonist bij enkele songs, en tweede zang krijg je toch iets uniek voorgeschoteld.
Wat Ide Snake zo bijzonder maakt is zijn gedrevenheid, die komt recht vanuit het buikgevoel, en dat trok ook ons en de enthousiaste aanwezigen nog het meest over de streep. Ide Snake verkondigd bovendien een boodschap die iedereen begrijpt, en schopt daarbij lekker tegen elk heilig huisje. Hij strooit daar voldoende kruiden humor bovenop, waarbij ook mag gedanst en gesprongen worden. Daarbij worden wel clichés boven gehaald zoals gehurkt zitten en terug recht springen, of lekker een moshpit tot een wall of death creëren. Maar daar is ook niets mis mee. Want op die wijze kijk je als rap-, hiphopartiest snel boven dat maaiveld uit.
We hadden al snel in het snuitje hoeveel fans Cracks had meegebracht, het zou een bij voorbaat gewonnen thuismatch kunnen worden. Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet. Vanaf die eerste noot veegde Cracks alle twijfels weg, door mokerslagen uit de delen en een ondoordringbare geluidsmuur op te trekken. Ze bonkten en bleven bonken, tot niemand meer stil stond. Al gauw ontstonden enkele moshpits en vloog er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. En zorgden voor minstens even veel vuurkracht als die vernoemde bands, waardoor de hele casino van zijn sokken werd geblazen.
Na deze brok energie, etaleert Mellecrack een diversiteit aan muziekstijlen. Enerzijds krachtige punk gerelateerde songs, waarbij alle heilige huisjes tegen de grond moeten. Anderzijds, door middel van onder andere schitterende vioolklanken, een overvloed aan jazzy emoties die je een krop in de keel bezorgen. Bovendien stormt de frontman als een wildeman naar alle hoeken van het podium, en zoekt ook zijn publiek op. De bewegelijkheid en het enthousiasme van de muzikanten, werkte ook aanstekelijk op onze dansspieren. Mellecrack wordt omschreven als “Rauw en tegendraads”. Ze bewandelen inderdaad niet voor de hand liggende paden, waardoor wellicht wenkbrauwen worden gefronst. Maar het is net die gevarieerde aanpak, en het openen van zoveel uiteenlopende deurtjes dat ons bij Mellecrack nog het meest over de streep trok. In een wervelende finale werden alle registers opengetrokken, waardoor dat dak er finaal af vloog! In het oog houden deze.
Na twee energieke sets moeten optreden met een wat meer ingetogen sound? Geen gemakkelijke opgave. Echter kweet Walvos, een band bestaande uit muzikanten met al heel wat kilometers op de teller, zich met brio van hun taak. De best wel verfrissende en doorleefde sound van dit gezelschap boeide. Kwam daarbij een warme vocale aankleding, waardoor je weg zweefde ver van al dat geweld van voordien. Naar rustgevende oorden, zonder je in slaap te laten wiegen. Eerder de rust en omgeving die je bijvoorbeeld terugvindt in weidse berglandschappen, waar het steeds fijn vertoeven is, waaide over ons heen. Een harmonieuze samensmelting die om die reden aan de ribben blijft kleven, schotelde Walvos ons dan ook voor.
Na tal van shows en voorprogramma’s van bands als Evergreen Terrace, Harm’s Way en Bad Omens is A Point of Protest klaar voor de volgende stap voorwaarts. De band heeft bovendien reeds een plaat uit, en schotelt dus voldoende ervaring in het vak voor. A Point of Protest zorgt met een krachtige, energieke uppercut ‘into the face’ op een wat monotone wijze ervoor dat je compleet murw geslagen achterblijft. Maar bouwt vooral weer zo een ondoordringbare muur op, en trappelt als een losgeslagen meute olifanten in een porseleinwinkel, alles om zich heen tot moes. Bovendien schuwen ze daarbij de controverse niet, en duwen je een mening door de strot. Daar houden we wel van. Ze lieten het publiek moeiteloos uit hun hand eten, en uiteraard hoorde daar een moshpit bij. Krachtig einde van de avond, zonder meer.
De publieksprijs ging, helemaal terecht, naar Cracks en de wat verrassende overwinnaar was Ide Snake die geprezen werd om zijn dynamiek, en toch wel veelzijdige aanpak binnen dat hiphop en rap gerelateerde genre door de jury. Een stelling waar ook wij ons konden in vinden maar onze persoonlijke top drie zag er toch lichtjes anders uit.
- Mellecrack
- Cracks
- Pink Mantra
Organisatie: Lawijtstrijd / Concertzaal De Casino/ Lokerse Feesten
