Ooit maakte Thomas Werbrouck samen met (zijn ondertussen wederhelft geworden) Eline Adam deel uit van Little Trouble Kids. Het stond in de sterren geschreven dat deze band het ging maken, ze pasten perfect in het plaatje van wat Belgische indiekids op hun draaitafel wilden. Maar Thomas zat met een ei, een concept dat niet in het concept van Little Trouble Kifds pastte. Agressieve demonen die door zijn hoofd spookten vordmen de grondlaag voor een nieuw muzikaal avontuur: Krankland. Het zijn misschien wel Thomas’ persoonlijke kwelgeesten, maar samen met Christophe Claeys, Janko Beckers en bassist Thomas Mortier werd het bedroomproject van Thomas (ergens geschreven op een kamer aan de Gentse Dampoort) een heuse band: Krankland. Het debuutalbum kan wel één van de mooiste Belgische releases zijn die je dit jaar zal horen.
Is het een eenmalig project? Is Krankland de andere kant van Thomas Werbrouck die altijd terug zal komen? Niemand die het weet, behalve het feit dat wat we op de cd hoorden ook op het podium van de Vooruit werd bevestigd. Toegegeven, we hadden dat ook wel ergens verwacht, want dit is geen bands van beginners. Christophe Claeys zat al bij Amatorski en Magnus, Thomas Mortier zit bij Yuko en Janko Beckers zat vroeger bij Faces on TV.
Het café zat niet afgeladen vol (te veel studentenfuiven in de Gentse binnenstad vrezen we), maar wie er zat keek muisstil met het grootste respect naar de vier artiesten die met het grootste gemak (zo lijkt het toch) vakmanschap in melancholische pop transformeren. Net zoals op de plaat opent Thomas ook met Holding On. Een stem die je aan Dean Wareham herinnert, muziek die tussen hoop en wanhoop dwarrelt.
Het wordt gevolgd door Hurry Man, een uiterst zenuwachtige song, met een bijna smekende Werbrouck en baswerk van Thomas Mortier die je borstkas doorboort. Een sfeer die verder wordt doorgetrokken in de sublieme debuutsingle In The Realms Of The Unreal.
Niet alleen de naam van Krankland klinkt mysterieus, ook de muziek is dat. Rat Race Of The Slugs is een ontmoeting tussen het surrealisme van Lewis Carrol en de speelsheid van Jean de La Fontaine. Een glockenspiel met een donker tintje. Is Oh My Love nu een ballade of een klaagzang? In het geval van Krankland is het beiden. Land Of Hope And Sores begint vrolijk, zelfs iewat country (hoewel meer Low dan Kenny Rogers), maar ook hier heerst de weemoed. Gelukkig dat de vier ook nog de poppy single Summer Avalanche speelden of we gingen jankend het bed in!
Over janken gesproken. Hoe denk je dat een song klinkt die een titel als Dog Days heeft? Tijdens Capricorn Blues krijgt Thomas het gezelschap van het blonde meisje aan de merchandisestand. Een meisje die gewoon Eline Adam heet, de zielverwant van de kerel die op een late donderdagavond zijn ziel uitschreeuwt.
Na een veertigtal minuten muzikale pracht schiet er nog één liedje over: And He Rows. Naast mij staat een jonge student die me naar de naam van de band vraagt. Hij had er al eens van gehoord, maar nooit gedacht dat het zo goed ging zijn. Krankland is niet goed, wel magistraal.
