Tekst door Geert Verbist
De organisatoren cc van Geel hadden hun huiswerk gemaakt om de Geelse Kameel-helden te ontvangen. Het podiumzaalpodium was omgevormd tot een donkere rockclub, vlakbij en rond de band. Een ideale setting, zo bleek ook.
Kameel, dat is drum-bas-gitaar, een basistrio waarvan je zou denken alle mogelijkheden al weleens gehoord te hebben, maar hun aanpak blijft weg van clichés. De gitaar van Patrick Steenaerts is het fundament met tegendraadse riffs, flarden americana, new-wave tot feedbacksolo. Hij gaat zijn gang.
De verrassing van de avond was toch de sax van Joppe Bestevaar, die low-sound blendt voortreffelijk met de gitaar, wat al meteen vanaf het eerste nummer de boel aanzwengelde. Het doet onmiddellijk mijmeren richting Morphine, en hoe we dat geluid gemist hebben. Maar bij Kameel blijft de gitaar – en terecht – dirigeren en is de toon rauwer, experimenteler.
Jawel, de nieuwe nummers van Kameel werken en staan geheel in het nu. Ze komen het best tot hun recht als ze echt doordrammen tot een wall-of-sound-urgentie, door en door en door, zoals in Variomatic, de titeltrack van hun nieuwe album. Kameel heeft na drie platen een aantal opzwepers in hun set.
Tonny, van hun vorige album, en zeker ook de nieuwe single Tales from a Sinister Farm aangevuurd door Tim Van Haemel, kreeg de avond toch nog een chainsaw-31-oktober-kantje. Van de songtitels is duidelijk werk gemaakt met op nummer één The Floor Eats First met een “gezongen” parlando van Mr. Trouvé.
Kameel toont zich op hun nieuwe nummers live als een ongepolijste diamant. Ze kraken, schuren en schurken tegen het dansbare aan. Zowel voor rockers, dansers als jazz-adepten, ideaal dus voor een festivalpodium zouden we denken, inclusief Joppe Bestevaar boeken, geen discussie!
