Afgelopen weekend vond in Park Den Brandt alweer de 41ste editie van Jazz Middelheim plaats. Wie enkel kwam om jazz te horen, was er helaas aan voor de moeite hoewel je met dergelijke line-up moeilijk van teleurstelling kan spreken. Iggy Pop, Thurston Moore, TaxiWars,… De line-up leek bijna te mooi om waar te zijn en voor slechts 64 euro was de kostprijs, wat ons betreft, zeer bescheiden. Wij tekenden, gewapend met zonnecrème, deo en ons beste marcelleke, present op zaterdag.
Met een dikke dertig graden Celsius kan je in België al wel spreken van tropische temperaturen maar eigenlijk hadden we daar op Jazz Middelheim bijzonder weinig last van. De organisatie was duidelijk voorbereid op de hitte en had dan ook gratis water en een overvloed aan schaduwrijke plaatsen voorzien voor de vele bezoekers van deze uitverkochte festivaldag.
Het was aan Karen Willems Terre Sol Four om de festivaldag te openen en hoewel de perceptie heerst dat festivalopeners vaak niet veel soeps zijn, was dat in dit geval allesbehalve zo. Drumster extraordinaire Karen Willems werd tijdens de set geflankeerd door een driekoppige blazerssectie. Er werd dan ook heel wat afgeblazen en vooral omvergeblazen en dat al vanaf het eerste nummer. Waar het kwartet het ene moment, met hun diepe epische tonen, door de tent stormden als waren ze een op hol geslagen kudde olifanten, kozen ze op andere momenten dan weer voor gezapige, golvende lamentatie. De set bevatte bijzonder veel dynamiek en wij gedijden dan ook rustig mee op de golven.
Drummer Danny Carey gaf ooit in een interview aan dat hij niet enkel een beat wil aangeven voor de rest van de instrumenten maar dat hij ook echt de ambitie heeft om mee te musiceren. Het lijkt ook een ambitie die Karen Willems nastreeft. Het drumspel was bijzonder eclectisch en ging duidelijk een pak verder dan gewoon het aanhouden van een beat. Willems beperkte zich doorheen de set overigens niet enkel tot haar kit. Een mondharmonica, een concertina en bevreemdende vocale effecten à la Vermin Twins passeerden allemaal de revue en versmolten met het geheel alsof het zo moest zijn.
Het was jazzy. Het was noisy. Het was eclectisch. Het was strak. Karen Willems Terre Sol Four was voor ons de revelatie van Jazz Middelheim en dat nota bene al om twee uur in de namiddag.
Na Karen Willems Terre Sol Four was het de beurt aan Alabaster Deplume, waarbij Karen Willems wederom de honneurs waarnam achter de drumkit. Het contrast met de openingsband kon wat ons betreft echter niet groter zijn. Waar Karen Willems Terre Sol Four ons zonder veel moeite kon enthousiasmeren, lag dat bij Alabaster Deplume net iets anders. De saxofonist, en tevens ook dichter, werd naast Karen Willems op drums ook nog geflankeerd door bas en gitaar. De set was over het algemeen vrij gezapig en bleef grotendeels instrumentaal, hoewel er ook regelmatige parlando-achtige vocalen de instrumentatie van woorden voorzagen.
Het enthousiasme van de voorgenoemde saxofonist was overduidelijk. Na het eerste nummer schalde dan ook een luide: “Yes, I fucking love doing this shit!”, door de tent. En toch, kon al dat enthousiasme ons moeilijk over de streep trekken. We ervoeren de set eerder als eentonig en konden, helaas, moeilijk onze aandacht bij de muziek houden.
De nummers werden regelmatig aan elkaar geregen door bindteksten waarbij de frontman zijn connectie met het publiek naar een hoger niveau wou tillen. In ons geval fronsten we toch regelmatig de wenkbrauwen bij de zweverige bindteksten en had het eerder het tegenovergestelde effect.
Wij waren op Jazz Middelheim niet mee met Alabaster Deplume maar laat dat je niet tegenhouden om alsnog even in de discografie van deze Brit te grasduinen.
Na Brit Alabaster Deplume was het de beurt aan het oerdegelijk Antwerpse geweld van Taxiwars. Dat alles snor zat bij Taxiwars bleek al snel toen Tom Barman, gewapend met een streep bovenlipbeharing waar Freddie Mercury himself afgunstig van zou worden, het podium betrad.
Met nummer Taxiwars vloog het combo er onmiddellijk stevig in en kregen ze het publiek zonder moeite aan het dansen. Schreeuwende saxofoonsolo’s en een ritmesectie om u tegen te zeggen voorzagen Barman van het canvas waar hij zijn experimentele vocalen vrij spel op kon geven. Naast stevige jazz werd er ook plaats gemaakt voor rustigere nummers als Tell You You’ve Changed en Irritated Love. En meteen voelden we ook een duidelijke dynamiek in de set. Na een stevige start volgde een rustiger midden om tenslotte met nummers als Bridges, It Went Boom en Fever de hele zooi terug in gang te trekken. Nummer na nummer kwam het kwartet meer op kookpunt waardoor de tent dan ook in vuur en vlam werd gezet. Wij zagen en hoorden het allemaal met zeer veel plezier gebeuren!
Doorheen de set meldde Barman overigens dat de vierde plaat in de maak is en dat we deze ergens in de: “onvoorziene toekomst”, mogen verwachten.
Daydream Nation, Goo, Dirty het zijn maar enkele van de albumcovers die we afgelopen zaterdag zagen prijken op t-shirts van festivalgangers. Enkele uren eerder nog een voorbode van wat komen zou maar nu eindelijk werkelijkheid. Thurston Moore betrad met zijn band het podium en wie zijn muzikanten een beetje kent, kon al direct enkele bekende gezichten zien. Zo was het onder meer: Steve Shelley van Sonic Youth die plaats nam achter de drums en Deb Googe van My Bloody Valentine die één van de drie gitaren bemande.
In 2020 bracht Thurston Moore nog By The Fire uit maar kon helaas, vanwege alom bekende redenen, weinig live-promo doen voor het album. En hoewel de discografie van de heer Moore ondertussen al langer is dan de loshangende bovenarmhuid van Iggy Pop (en geloof ons dat is behoorlijk lang) bleek de set op Jazz Middelheim toch vooral een ode aan het voorgenoemde album. De band speelde zes nummers, waarvan vier van het album By The Fire. Met Aphrodite maakte Moore nog een kortstondige knipoog naar zijn album Rock’n Roll Consciousness om tenslotte te eindigen met Temptation Inside Your Heart van The Velvet Underground.
De set was bijzonder indrukwekkend. Het gebeurde dan ook meer dan eens dat Moore en de zijnen Drone-achtige muren van geluid ontwikkelden en op het publiek loslieten. En hoewel Moore zich met zijn eigen werk duidelijk wist te onderscheiden van zijn verleden in Sonic Youth zijn de links nog steeds overduidelijk. Ook de kenmerkende vocalen van Moore zorgen voor een melancholische houvast in deze (nieuwe) solo-incarnatie.
Er waren ongetwijfeld wel wat mensen die hoopten een Sonic Youth-nummer ter ore te krijgen. En ondanks dat we ook wel best grote fan zijn van deze band, waren we blij dat Moore koos om dat niet te doen en zich 100% op zijn eigen werk concentreerde. Een zeer mooie en intense set van een alternatief icoon tijdens zijn middle aged riot.
Het waren spannende tijden voor de Iggy Pop getrouwen. Zo moest de godfather van protopunk onlangs nog verstek geven voor enkele Europese festivals na aanhoudende stemproblemen. Gelukkig hield hij woord en tekende hij present voor het podium van Jazz Middelheim.
Vage projecties en blauw licht verlichtten een gigantisch, golvend doek op de achtergrond. De band betrad het podium en start de set met het mysterieuze nummer Rune van de band Noveller. Een zachte opener voor het gigantische contrast dat komen zou. Op het einde van het nummer verscheen aan de achterzijde van het podium een langharige schim gehuld in een blazer. Rune eindigde, waarop Pop hyperactief naar de rand van het podium holde terwijl de band Five Foot One inzette. Één nummer later werd de voorgenoemde blazer alweer hardhandig tegen de grond geflikkerd, gelukkig maar. Toch maar een vreemd zicht Iggy Pop zonder bloot bovenlijf. De glimlach op ons, en dat van vele anderen, aangezicht was overduidelijk en zou vanaf dat punt enkel nog maar breder worden.
Hoewel Pop ook enkele nummers van zijn plaat Free speelde, was het al snel duidelijk dat het oudere werk de overhand in de set zou nemen. I Wanna Be Your Dog, Lust For Life, The Passenger, Death Trip, Search And Destroy,… Iggy gaf het publiek 19 nummers lang wat ze wilden en kreeg de menigte dan ook probleemloos op zijn hand. Dat de set vrij voorspelbaar was, kon weinigen deren en ook ons niet, al vermoeden we dat de doorwinterde Iggy Pop fan misschien wel andere keuzes had gemaakt.
Het optreden had makkelijk een schertsvertoning kunnen worden van een stevige rocker van weleer die krampachtig bleef vasthouden aan zijn jeugd. Gelukkig was het allesbehalve dat. Pop haalde dan wel niet meer alle hoge tonen maar maakte dat meer dan goed met bakken energie en zijn kenmerkende présence.
Iggy Pop, de man met een biologische leeftijd van 200. Iggy Pop, de man die nooit in zijn leven een t-shirt droeg. Iggy Pop, de oude rocker die ons op Jazz Middelheim met verstomming sloeg. Heerlijk was dat!
Los van de mooie line-up was Jazz Middelheim een bijzonder aangename ervaring en kunnen we het jong en oud aanraden. Er hing een losse, ontspannen sfeer en ondanks dat het festival uitverkocht was, kregen we nooit het gevoel van een massa-evenement waar we ons keer na keer een weg door de mensenmassa moesten banen.
Op naar de volgende editie!
JAZZ MIDDELHEIM: FACEBOOK – WEBSITE
