Na drie jaar afwezigheid was het weer zover. Op zondag 14/8 was iedereen terug welkom op het recreatiedomein Watewy voor de 23e editie van Melkrock. Een alternatief familiefestival dat steeds garant staat voor een topaffiche. Dat was dit jaar niet anders met onder andere Pothamus, Flip Kowlier, Willy Organ en ook bands die minder gekend zijn bij het grotere publiek. Met onder andere Divided, Pink Room, Peuk en Wolf Vanwymeersch waren de gitaren goed vertegenwoordigd op deze zomers tropische dag.
We starten met Divided, Sound Track deelnemer en een veelbelovende band uit Kortrijk die deze zomer nog op Boomtown stond in Gent. Het viertal brengt een mix van postrock, hardcore en sludgemetal. De jongens hadden er blijkbaar zin in en onder leiding van Pepijn Vandaele scheurden ze door hun set. Een drummer die ook het binnenste van zijn keel blootgeeft, daar houden ze wel van in Tielt. De decibels schoten de lucht in en de hoofden van de aanwezigen gingen op en neer. Dit najaar gaan ze nog op een Europese tour samen met Shy, Low. Een band om in de gaten te houden dus.
Pink Room was al aan zijn tweede optreden van de dag toe, eerder in de namiddag stonden ze al op Elftopia. De mannen waren dus al redelijk in form voor hun set in Tielt. Van vermoeidheid was er geen sprake, integendeel de energie die het trio uit Gent uitstraalde was een mix van rauwe punk en trashy rock-‘n-roll. De set denderde als een trein voorbij en als we Bart Cocquyt zien zijn we altijd benieuwd wat er zoal in zijn kleerkast hangt. Deze keer was het een blauw cowboy hemd met fransjes die perfect paste bij zijn bordeaux rode basgitaar en bijhorende zonnebril. Pink Room gaf het beste van zichzelf en dat kon het publiek wel smaken.
De enige vrouwelijke artieste die we deze middag aan het werk zagen was Nele Janssen van de Limburgse band Peuk. Wie bekend is met Peuk weet dat ze altijd garant staan voor een goede set sludge poprock. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de stem van Nele zorgt voor een diepe rauwe energie. Helaas waren er technische problemen die het optreden verstoorden maar dit kon niet beletten dat ze een oerdegelijk optreden gaven. Cave Person blijft een dijk van een nummer en dendert niet alleen in ons hoofd verder maar hoogstwaarschijnlijk ook bij het aanwezige publiek.
Aangezien we ’s avonds nog andere verplichtingen hadden, was Wolf Vanwymeersch de laatste band die we zagen. En wat waren we blij dat we dit nog konden meepikken. Van Wymeersch is bij het grotere publiek misschien beter bekend als oprichter van Waldorf of lid van The Van Jets. Dit jaar kwam zijn debuutplaat The Early Years uit. Een plaat om duimen en vingers van af te likken, songs als The Hog, en het toepasselijk On a Sunday Afternoon (In Everyday Life) passeerden de revue en het publiek in de zijtent was blijkbaar ook aangenaam verrast. Als we toch een kritische noot mogen geven, wat jammer dat deze act niet op het hoofdpodium stond maar wij zijn dan ook fan.
Voorts nog een eervolle vermelding voor Radio Figaro die tussen de optredens door het publiek verzorgde van aangename deuntjes en klassiekers. Zoals vermeld stonden ’s avonds nog Willy Organ, Flip Kowlier en Pothamus op het hoofdpodium.
Melkrock blijft een leuk alternatief festival dat hopelijk de volgende jaren kan blijven bestaan, we kunnen het alleen maar aanraden. Chapeau voor de organisatoren en de vrijwilligers!
