Een oogverblindend licht baant zich een weg door de menigte. Hypnotiserende geluiden uit de verte brengen iedereen in een trance. Frontman Ramses Van den Eede zet een even mystieke entrée als zijn naam doet vermoeden. Inderdaad. Ik bevind me in de betoverende handen van Hypochristmutreefuzz.
De hoofdstad van de Belgische muziekscène: Gent. Ook Hypochristmutreefuzz mag met eer dit gezellige stadje als geboorteplaats afvinken. Na een stevige rit heen word ik omvergeblazen door de charme die De Charlatan te bieden heeft. En dit is slechts een voorsmaakje van wat Hypochristmutreefuzz voor me in petto heeft. Pop? Rock? Rap? Ik heb geen idee welke stempel ik op Hypochristmutreefuzz moet zetten. Wat ik wel met zekerheid kan vermelden, is dat deze jongens (en voor eventjes ook dame) je wereld op z’n kop zetten.
Na enkele nummers blijkt er een probleem op te treden met de microfoon. “Kan iemand een andere microfoon brengen?” Dit weerhoudt Hypochristmutreefuzz weliswaar niet iedereen mee te nemen in hun trip.
Ergens halverwege verschijnt er plots een vrouwelijke gedaante op het podium. Ik wist niet dat het vrij podium was vandaag. Maar verdorie, die kan goed zingen! Ooh, dat was part of the act? Verklaart veel. Tussen haakjes : “Mijn microfoon werkt nog altijd niet goed, hoor…”
Het einde komt in zicht. Hypochristmutreefuzz heeft nog één afsluitertje te bieden. Van deze gelegenheid maakt Ramses een laatste maal gebruik om zich te mengen in het publiek. Of eerder… Boven het publiek. Na de vensterbank (ook al is hier geen venster mee gemoeid, dit is de beste omschrijving die in me op komt) te beklimmen, halverwege een acrobatische stunt te moeten uitvoeren om van de ene kant naar de andere ervan te geraken, verdwijnt Ramses in het publiek. Slechts voor de finale bezwerende noot, beklimt hij weer het podium.
Wat een show. Even tussendoor: hoe zit het eigenlijk met die andere microfoon?
De jongens van Steak Number Eight laten er geen gras over groeien en vullen haast onmiddellijk de stilte na Hypochristmutreefuzz met oorverdovende beats. Beats? Inderdaad. Voor de verandering bedienen frontman Brent Vanneste en co niet hun gebruikelijke wapens, maar wel de draaitafels. Die mannen kunnen toch ook alles, hé.
Techno, die iedereen in een roes brengt, wordt afgewisseld met zware gitaren, om zelfs af en toe een carnavalsgetinte tune door de boxen te jagen. Als ze ooit beslissen te stoppen met Steak Number Eight, biedt ik ze maar al te graag een job aan als resident dj in een van de lokale dancings.
Aan alle sprookjes komt een einde. Ook het deze. Tijd om te kijken of mijn trouwe vierwieler nog op me staat te wachten. Het wordt nog een lange rit naar huis. Maar die is het zeker waard.
Mathias Bex
