Vrijdagavond 15 juli 2022 speelde het Frank Deruytter Trio ten dans op het binnenplein van Het Predikheren. Net niet letterlijk, al waren heel wat melomanen uiterste beweeglijk op de stoeltjes. “Een dansvloer ontbreekt hier eigenlijk nog”, merkte een metgezel op de eerste rij terecht op. Wie stiekem een blik op de set list op het podium wierp, met daarop titels als Battle, Go Ahead R, Manic Song, of ook Dance for The C kon al vermoeden dat het géén easy listening set zou worden. En in onze notities lezen we ‘gaan met die banaan‘, ‘wat een power‘ en ook nog ‘alles kaputt‘.
Zet klassenbakken als Dré Pallemaerts, misschien wel dé beste drummer der lage landen en ver daarbuiten, toetsenwonder Jozef Dumoulin en tenorsax-held Frank Deruytter bij elkaar en je krijgt gegarandeerd vuurwerk. Dat was vrijdagavond niet anders. Want exact dat was het! De vonken spatten er af.
Met een ongelooflijke manische drive en overdaad aan muzikaal vernuft smeet dit trio zich onverbiddelijk in hun avontuurlijke set, vol virtuositeit: manische be-bop of ook hard bop a gogo of durven we stellen heavy metal swing? Vaak aan een rotvaart, gaan met die banaan dus, soms ook wat meer ingetogen maar zonder ook maar één tel de zin voor finesse of subtiliteit te verliezen.
De ingenieuze composities van Deruytter waren natuurlijk een gedroomde speeltuin voor het trio; met veel ruimte om gretig te excelleren, wat dan ook ten volle gebeurde. Een feest van aha-erlebnissen, verbazing en genot was het voor de aanwezige toeschouwers. Wat een zalige ongedwongen interactie tussen de muzikanten ook. En dan die ongelooflijke drive die er in zat.
Fijn waren de vele een-tweetjes tussen Deruytter en Pallemaerts. Machtig en imposant was het hoe Deruytter zijn tenorsax liet vertellen, zachtjes croonen of luid huilen of zelfs bulderen. De pianovirtuositeit van Jozef Dumoulin was ook om duimen en vingers bij af te likken. Met ook sterk werk op de synths, met soms al dan niet bedoelde vette knipogen naar zowel de jazzy, poppy als funky Herbie Hancock, heel eventjes dachten we zelfs ook een echo van Jon Lord te horen. En uit die keys toverde Dumoulin eigenlijk ook baspartijen. Wow!
Pallemaerts gaf, hoe kon het ook anders, een absolute masterclass ten beste; subtiele percussie of ook met stevige harde slagen – En soms ging hij tekeer alsof zijn leven er vanaf hing: ‘alles kaputt’ dus -, intens en ritmisch. Stewart Copeland (bekendst als drummer bij The Police) wordt wel eens The Rhythmatist genoemd, naar diens gelijknamige album uit 1985, maar die titel mag gerust ook op Pallemaerts gekleefd worden.
De set van het Frank Deruytter Trio, een groot feest van sublieme composities, met tal van onverwachte wendingen en muzikale verwennerij, met zoveel machtige vibes, ons onderdompelend in bruisende be-bop en funk, met af en toe ook wat bluesy momentjes, blies ons los omver. Feit.
Fenomenaal goed, dat was het.
