Vrijdag 18 en zaterdag 19 maart 2022 greep, met een hiatus van een jaar, en neen we hoeven niet uit te wijden over het waarom, de alweer dertiende editie plaats van We Are Open, het Showcase Festival van Trix. Gespreid over vier podia mochten veertig Belgische acts van diverse pluimage zich bewijzen aan menig melomaan met knaldrang. Die melomanen moesten wel wat ‘shoppen’ tussen overlappende tijdschema’s of keuzes maken. Aan de acts dus om het beste van zichzelf te geven. Die momentopname weet je wel!
Luminous Dash trok twee dagen naar Antwerpen en poogde zoveel mogelijk acts mee te pikken. Hierbij alvast ons relaas van de eerste avond, met striemende gitaren, grooves en beats, pop en zalvende soul.
WALFANG
Sint-Niklazenaars Walfang trapten deze We Are Open stevig op gang met een set vol teenage angst, al dan niet gefingeerde boosheid en flink wat knaldrang. We hoorden echo’s van het prille Nirvana (ten tijde van Bleach), met vette baslijnen en potige drums, maar evengoed Mogwai en alles daartussen, dan weer klonk het eerder screamo of death metal.
De strakke set met de nodige geluidsuitbarstingen, soms finesse, dan weer brut, kon ons alleszins bekoren. En wie wat moe was van de zware werkweek kon bij Walfgang alvast niet in slaap vallen. Sterk!
BRYN
Uit een heel ander vaatje tapte de Brussels-Rwandese artiest Bryan Mugande. Als BRYN (spreek uit brain) vergastte deze jonge artiest ons op een dansbare mix van r&b en soul en pure pop.
Wat ons meteen opviel was het erg mooie stemgeluid van BRYN, vrijdag enkel begeleid door keyboard, maar we stellen ons voor hoe veel anders en ‘voller’ dit zou kunnen klinken als BRYN een band rond zich zou verzamelen.
L. JACOBS
Wie volledig mee was in set van L. Jacobs, vergat instant tijd, ruimte en context. Lennert Jacobs (The Germans, MDC III) en diens ‘supergroep’, met ook Sarah Yu Zeebroek en Geoffrey Burton (Hong Kong Dong) en Noah Melis (Borokov Borokov) in de gelederen, zoog het publiek mee in een etherische dan weer psychedelische sonische spacey trip.
Analoge synthesizers, samples, blokfluit, viool, effecten, de stem van Sarah Yu, soms wat gitaar, drums en nog meer, aanzwellende keys! Jacobs & co namen het publiek mee naar exotische oorden, al dan niet op deze planeet of in dit universum.
Bijzonder experimenteel, en toch toegankelijk. En vooral: wat een trip!
EMY
De grote zaal van Trix stond helemaal niet zo vol, maar zangeres Emy liet dat niet aan haar hart komen, en zette een podium présence neer, met een zelfzekerheid om ‘U’ tegen te zeggen. Dat was naar verluidt ooit anders. Gesteund door een uitstekende live-band, en jawel Emy stelde alle muzikanten netjes voor, wist de zangeres moeiteloos te imponeren met dat bijzonder mooie stemgeluid van haar. En met uitstekende songs natuurlijk, diep gedrenkt in (neo-)soul en pop. De zangeres wordt al eens vergeleken met Arlo Parks of Jessie Ware. Terecht natuurlijk, maar Emy heeft toch vooral die eigen stem, en pakkende songs.
Misschien zien we ze in een nabije toekomst wel op de podia van Gent Jazz of Middelheim, of elders. Met een talrijk publiek, dat verdient ze wel!
WHORSES
“Apocalypse NU!”of ook “machtig geweld” lezen we in onze notities. En ook: “the sound of the earth vomiting”, wat in een review in 2010 nog toegeschreven werd aan Killing Joke. Het is wat ons betreft zeker van toepassing op WHORSES die een alles verzengende geniale geluidsorkaan door Trix blies. Zonder genade. Of hoe deze Gentse/ Kortrijkse noise rockers wisten te overtuigen met een onontkoombare, loeiharde, stomende en striemende set. Hyperstrak en puntig. Moddervette bas, striemende en hyperkinetische gitaren, apocalyptische zang en screams. Oh, en humor, veel humor.
De band droeg hun set op aan Gene Ween (Aaron Freeman), frontman van de band Ween. “Vandaag jarig”, luidde het, al zaten ze er dan één dag naast, want dat was op 17 maart. De muzikale neefjes van Primus, Frank Zappa, Big Black en Butthole Surfers en ja, ook Ween, en dat is als heel erg groot compliment bedoeld, gingen voor niet minder als ‘alles kaput’.
Dollen met het publiek: check. Iedereen vragen dichterbij te komen, “want, nu volgt een popnummer”, om vervolgens te angstaanjagend te rammen als zot. Geanimeerde moshpit: check!
Of WHORSES een feestje bouwde? Check!
BLUAI
Bij de passage van BLUAI in Mechelen tijdens Soundtrack waren we redelijk enthousiast. Het verbaasde ons dan niet dat singer-songwriter Catherine Smet en haar meidengroep het tot de finale schopte.
De jongedames speelden voor een volledig volgepakt Trix-café. Aan interesse voor de catchy lo-fi pop van BLUAI geen gebrek dus. En het was zeker mooi, al vonden we het een toch een beetje mat en braafjes. Er mocht gerust wat meer panache inzitten.
ECHT!
Wie zijn dansbeentjes graag wat werk gaf, was op het juiste adres bij ECHT! Aan good vibes en beats geen gebrek bij dit kwartet. Het viertal stuwde zompige keys, strakke bas en drums, funky gitaarriffs en vette grooves in de Club en toverde die eigenlijk om tot heuse dance hall. En Antwerpen danste dat het een lieve lust was.
MISS ANGEL & GUESTS
‘Team Pink’ zorgde voor nog méér grooves; de in knalroze lederen broekpak gehulde hiphopsensatie Miss Angel en haar gasten/ danseressen, ook met een vleugje roze in het vestimentair, knalde de loeiharde beats door de zaal. Met de uitgekiemde choreografie kwam je ogen en oren te kort.
Wanneer een nummer werd opgedragen aan Blu Samu “die er vanavond helaas niet bij kon zijn”, kwam die vervolgens het podium opgewandeld om de rest van het nummer mee te rappen. Leuk!
Het was niet meteen ons kopje thee, maar Miss Angel en haar MC en danseressen bouwden een vet feestje in Trix.
PEET
Waar de beats, samples en grooves bij Miss Angel door de MC werden uitgestuurd, had de Brusselse rapper Peet (MC bij Le 77) behalve een MC ook een heuse liveband bij, met fijne sax-partijen, aanstekelijke funky gitaarriffs en live percussie.
Ook hier werd naar hartenlust gedanst door menig gewillig melomaan.
THE HAUNTED YOUTH
De laatste act die we meepikten op vrijdag was The Haunted Youth, de band rond Joachim Liebens. Dat de groep al wat naam gemaakt heeft, getuigde de goedgevulde grote zaal van Trix. De band bracht een sterke set en wist met hun sfeervolle psych pop en dromerige rock, te bekoren.
De invloed van The Cure, The War on Drugs, Indochine en zelfs MGMT of ook Slowdive was onmiskenbaar; dat zijn natuurlijk geen slechte geloofsbrieven.
Bas en keys waren prominent aanwezig, de keys soms iets te prominent misschien. En aan aandacht had de keyboardiste alvast geen gebrek, getuige mening concertganger die haar met de smartphone hartelijk fotografeerde.
Helaas konden we niet àlle acts coveren, maar we hopen je alvast een goede indruk te bieden van wat dag 1 was van We Are Open: veel te ontdekken en smaken, en voor elk wat wils zoveel is zeker.
Lees zeker ook ons verslag van het jeugdig geweld op zaterdag 19 maart op We Are Open!
