Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Patsker Omaer Beguin
Feik Njoews
TuRF plande zijn releaseshow al enkele keren. Elke keer liep het mis, want door de lange wachtrijen bij de perserijen, werden de beloofde acht weken elf maanden. In plaats van telkens aangekondigde releaseshows te cancelen, besloot de band dan maar te wachten op zekerheid, met name als ze de plaat (280 exemplaren) in hun pollen hadden. Uiteindelijk werd het dan een Kerstekindje, dat zaterdag 25 februari alsnog feestelijk werd gedoopt en ingezegend.
Noto of moto
@The Finish was voor ons een nog onbekende plaats, al wisten we van bandleider Rino Feys dat ze er elke week repeteerden en er een mooi zaaltje was naast het met memorabilia van motoren overladen café. Het is een plaats waar Feys zeer over te spreken was, ook tijdens de repetities waarbij de aanwezigen die rustig hun pintje drinken gewoon stil zijn als ze een nummer spelen en verder babbelen als er pauze is tussen de nummers.
Aangenaam volk, prima klank, goed uitgerust. We moeten zeggen dat hij niet overdreef. Het is echt een mooi zaaltje, met metershoge zwarte gordijnen, een ruim podium, een aangename publieksruimte en, zeker deze avond, een superieure klank. Het geluid was namelijk dermate goed afgesteld, nooit te luid of te zacht, alles mooi in evenwicht, dat ze een opname van dit concert zo zouden kunnen uitbrengen. Tijdens het eerste half uur zouden de meesten niet eens doorhebben dat het om een live-concert ging, omdat het publiek ook tussen de nummers muisstil bleef. Pas later, mits een kleine aansporing van gitarist Eric Clapton / Jimi Hendrix / Wim Wallays, kwam er wel applaus.
Miseerje
Terug naar de show. Rino Feys zocht een exemplaar van Feik Njoews, vertelde dat ze de plaat van A-Z zouden spelen, in de volgorde zoals op de plaat, waarna er een plaspauze zou komen en de band nog enige nummers uit debuut Reuve zou brengen. Zelf hadden we de plaat meerdere luisterbeurten gegeven voor een review bij Gonzo (Circus), net als onze fotograaf die hetzelfde deed voor deze website. Wij beiden kenden de plaat zodoende wel een beetje, net als een klein deel van de overige aanwezigen (een zestigtal schatten we). Drummer Steven Duyck, bassist Tom Denolf (ook Idiots) en gitarist Wim Wallays (ook Zoot Unit) mochten meteen Pilln inzetten. Het openingsnummer van de plaat dat meteen de combinatie van ernst, humor, het theatrale en experimentele van de band in de verf zet. Het zijn de ingrediënten van de hele set, waarbij Feys regelmatig een attribuut bovenhaalde (een paraplu bij het schitterende Vloage, een sirene bij Noto) om de inhoud van de nummers cachet te geven. De teksten zijn, je raadde het al door de titels, in het platste dialect van de streek rond Roeselare. West-Vlamingen tot in hun kleine tenen dus, die niet naast hun schoenen lopen (ze dragen liever pantoffels) maar wel oog hebben voor het kleine, het diepmenselijke van het alledaagse.
Meen Moa Dadde
Doordat het geluid superbe was, konden we de soms hilarische (de aanhoudende lach bij Trump) of droevige (Moa Veugeltjes Toch) teksten perfect meevolgen. Observaties van het gewone door de blik van een rasverteller (Feys schreef al twee boeken, Kruimels en Microkosmos, vol schitterende kringloopwinkelverhalen) en op aanstekelijke muziek gezet door zijn drie trawanten, dat was TuRF ten voeten uit.
Tijd voor een plas en een glas waarna de band nog enkele nummers uit Reuve bracht. Daarvoor haalden ze maskers en blauwe vuilzakken als jas uit de kast, om het visuele nog wat extra in de verf te zetten. Uit dit stuk herinneren we ons vooral het tragikomische liedje Julie, dat meer aandacht verdient dan het nummer indertijd kreeg. Afsluiten deed TuRF met Tenn Die Stroate, dat in het eerste deel al in een zachte, recente versie de revue passeerde maar nu in een steviger jasje werd gestoken om er een mooie finale van te maken.
