Een tributeband verschilt van een coverband doordat ze ernaar streeft om de gekozen band tot in detail na te spelen, met bijkomende aandacht voor de originele showelementen. De bands kiezen vaak een naam gerelateerd aan die band. Dat kan een album- of songtitel zijn. Hier is het een aanpassing van de originele naam: The Smiths Presumably.
The Smiths zelf zijn niet meer. Ze gingen uit elkaar in 1987, sedertdien bouwde zanger Morrissey een succesvolle solocarrière uit. Tijdens zijn optredens zingt hij nog steeds nummers van The Smiths, waarbij het publiek steevast volledig uit de bol gaat.
De sfeer van een The Smiths-optreden van de jaren ’80 recreëren, dat is de opzet van The Smiths Presumably. En daar zijn Jürgen Wendelen, Michel Becx, Wouter Thijssen en Vital Maesen (die we ook kennen van Le Noise) wonderwel in geslaagd. Al vanaf de eerste noten van de set met William, It Was Really Nothing ging er een golf van enthousiasme door het publiek.
Het merendeel van de zaal kent de volledige teksten van The Smiths uit het hoofd en dat was er aan te merken. Opvallend ook dat het publiek heus niet enkel bestond uit vijftigers en zestigers, maar ook heel wat jonkies, die net zo goed de teksten leken te kennen. De muziek van The Smiths en Morrissey sijpelen door naar de jongere generaties en dat kunnen we enkel toejuichen.
Jürgen Wendelen, de Morrissey van dienst, wist wonderwel de moves en excentriciteiten van de jonge Morrissey te vertolken. Bloemen en armen vlogen door de lucht. Het publiek werkte mee aan de illusie van een echt Smiths-optreden door om een handje van de zanger te hengelen, er was zelfs iemand die even het podium opsprong om de held, net echt, te omarmen. De zaal zat bomvol en genoot met volle teugen.
Op een scherm werden albumcovers en illustraties geprojecteerd, een geslaagde visuele bijdrage aan de creatie van een gepaste sfeer. We kregen een zeer uitgebreide setlist voorgeschoteld, die niet verveelde. Vierentwintig nummers van The Smiths, aangevuld met 2 nummers van Morrissey: Everyday Is Like Sunday en The First of the Gang to Die.
Bij het voorstellen van de band, werden niet de ‘echte’ namen van de muzikanten genoemd, maar de leden van The Smiths, grappig, hoewel er spijtig genoeg een postume verwijzing diende te gebeuren naar Andy Rourke, die dit jaar in mei overleed. De opeenvolging van parel na parel (want hebben The Smiths niet enkel en alleen wondermooie songs geschreven?) kwam tot een apotheose met There Is A Light that Never Goes Out en Bigmouth Strike Again.
Het was plezant, een welkome afleiding van de op til zijnde winter, een duik terug in de tijd. We were pleased, satisfied and happy.
Het optreden, dat de naam 40 Years of The Smiths meekreeg, kadert in een reeks van tributeoptredens georganiseerd door Undercover. Op til zijnde concerten door hen georganiseerd zijn o.a. Come As You Are (Nirvana tribute), 40 Years of The Cure, 40 Years of Kill Em All (Metallica tribute) en 50 Years of AC/DC.
Undercover toekomstige concerten / The Smiths Presumably Facebook
