Tekst en beeld: Kris Verdonck
Roland Van Campenhout wordt dra 80 en dat vierde Gent met een stevig muzikaal feestje in een volgepakte Handelsbeurs.
Gezeten op een stoel, coole bruine jekker, het lange haar in een paardenstaart. Brilletje. En een rist gitaren naast hem. De bluesguru is er klaar voor. De Space Cowboys zetten een lange, trage blues in. Eén akkoord, meer moet dat niet zijn. Roland zingt en legt er hier en daar een solo op neer. Hij heeft er plezier in, dat merk je aan zijn inventief gitaarspel.
Die liefde voor de gitaar gaat al mee sinds z’n veertiende. En 66 jaar later glinsteren zijn oogjes nog steeds als Philip Catherine hem backstage z’n Gibson geeft en Roland hem St James Infirmary voorspeelt.
Roland is een genre op zich. Hij raakte bekend als bluesman, maar beperkte zich nooit tot het genre. De laatste jaren legde hij zich onder andere verder toe op droneblues en beatpoëzie op muziek. Een van de vele Space Cowboys op het podium is de avontuurlijke sitarspeler Nicolas Mortelmans. De band onder leiding van Pieter-Jan De Smet telt onder andere nog viool en lapsteel.
Af en toe houden de muzikanten halt bij de meer traditionele blues, en kan gast Steven De bruyn lekker toeteren op z’n mondharmonica. De ritmesectie – Arno-oudgediende Mirko Banovic en drummer Teun Verbruggen – legt stevige grooves neer, waar niet op af te dingen valt. En soms gaat het richting experimentele improvisatie, zoals wanneer Roland en cellist Benjamin Glorieux met elkaar in duel gaan. Of als gastgitarist Geoffrey Burton een metalige groove speelt en de boel richting vettige bluesfunk uitstuurt.
Roland wordt gevierd en daar horen gasten van kaliber bij. De ene na de andere komt op het podium. Soms met de Space Cowboys, soms alleen met Roland. Zoals acteur Jan Decleir. Die heeft een tekst meegebracht van Dimitri Verhulst over de verrechtsing en brengt hem met gestrekte arm. De zaal is stevig onder de indruk. Jazzgrootheid Philip Catherine legt een fameuze solo neer tijdens de tbc-klassieker St James Infirmary. Benjamin Glorieux krijgt de zaal muiststil met een blues voor cello, loopstation en stem. Stef Kamil Carlens duikt met Roland in de jaren ‘50 Chicagoblues en brengt onder meer een knappe, volledig verbouwde versie van Guitar Slims Things that I used to do.
Afsluiten doet de muzikale troep tezamen. 18 muzikanten die Will the circle be unbroken onder handen nemen, zonder dat ze elkaar voor de voeten lopen.
