Het Brusselse Stoemp! festival is ondertussen al aan zijn derde week toe en op dinsdag 3 mei streek het neer in het concertzaaltje van café Het Goudblommeke in Papier. Op het programma een jonge mens met een oude ziel en een oude(re) mens met een jonge ziel.
PORCELAIN ID
Hubert Tuyishime mocht de avond openen en deed dat, net zoals die keer in de N9 in Eeklo, op zeer indrukwekkende wijze. Met een ongelooflijk straffe stem, een sterke podium présence en ditto nummers maakt Hubert de toeschouwer meteen duidelijk dat dit geen muziek is voor doetjes. We herkennen nummers als No Denim, Vlaanderen (in het Nederlands) en Muschel. Wat er daarna gebracht wordt, heeft vaak (nog) geen titel maar hakt er even stevig in.
Slaan en zalven, brullen en fluisteren, klauwen en strelen… Porcelain id weet hoe een publiek te boeien en de aanwezigen hangen hun (Porcelain id identificeert zich als non-binair) aan de lippen. Straf spul, ontsproten uit een getormenteerde ziel, dat prikt tot in de diepste regionen van ons autonome brein en daar allerlei dierlijke processen in gang zet.
Nooit klinkt wat Porcelain id brengt banaal of déja vue, al is het stomp-in-de-maag-gevoel dat we hadden de eerste keer dat we Hubert aan het werk zagen natuurlijk een beetje minder aanwezig. Maar da’s misschien geen slechte zaak want dan komt er weer plaats vrij om op een andere manier te luisteren naar de nummers. En die blijven, ook bij een tweede beluistering, helemaal overeind. Aanrader!
ROLAND
Roland Van Campenhout introduceren zou een beetje onnozel zijn en dat gaan we hier ook niet doen. Maar wat was het fijn om hem nog eens van zo dichtbij bezig te kunnen zien. Zonder band enkel met een elektrische gitaar, af en toe een mondharmonica en wat effectpedalen.
Met zijn gekloofde stembanden en rauwe, soms wat slordige gitaarspel zette Roland de ene blues klassieker na de andere helemaal naar zijn hand. Blues zoals blues hoort te klinken, ruw, doorleeft en met gevoel voor drama, gebracht door iemand die het allemaal heeft gezien. Hoe vaak kan je dat nog meemaken?
Ook Roland gaat een heel eind voorbij de anekdotiek van de platgetreden paden en hoewel hij een stuk minder vingervlug is dan een aantal jaar geleden, maakt hij dat goed met doorleefdheid en een pretentieloze cool waar hij een patent op heeft.
Roland is levende, Belgische bluesgeschiedenis die we moeten koesteren. Welgemanierd, gerookt en gepekeld en altijd een gentleman met propere schoenen.
Bedankt Stoemp! voor een geweldige avond!
