Het was even schrikken toen we de club van het Wintercircus in Gent binnenwandelden op 3 december. Weg waren het podium, de bar, de rode bakstenen muren… We betraden een serene zaal, die rondom rond was behangen met projectiedoeken waarop bloemen werden geprojecteerd terwijl rustgevende klanken de zaal vulden. Langwerpige kussens nodigden uit tot neerzitten op de grond.
Op het programma: elektronische muziek en videoprojecties van Belgische en Canadees-Taiwanese makelij aangevuld met een akoestische interventie hier en daar.
Openen zou RT60Fields (niet meteen de meeste commerciële bandnaam) – aka Peter Desmedt – ware het niet dat hij zich nog even gedeisd moest houden want een duistere figuur betrad op kousenvoeten en met haast zwevende tred, de rotonde. Gewapend met een viool en half verscholen achter een hoofddoek, installeerde de persoon van vrouwelijke kunne zich op de tafel naast de modulaire synth en andere elektronische prullaria van Desmedt. Bij nadere inspectie bleek het om niemand minder dan Justine Bourgeus te gaan die zich in muzikale kringen ook wel eens als Tsar B laat aanspreken. Een fijne mystery guest en een heerlijk begin van wat een al even heerlijke muzikale avond zou worden.
Wie Tsar B al aan het werk zag, weet dat ze niet enkel viool speelt, maar ook zingt en dat deed ze vanavond ook. In haar eentje deze keer, zonder bassist Trui Amerlinck, maar wat klonk dit toch weer goed.
De wanden van het Wintercircus kleurden zwoel en de combinatie met de desolate viool- en stemklanken van Tsar B transporteerden ons naar warmere oorden. Net zoals in de farmacie is ook in de muziek dosering alles, en dat hadden Justine en Peter goed begrepen want na een minuutje of 5 verscheen, alweer op kousenvoeten, een iets minder mysterieuze figuur ter tafel, het bleek RT60Fields zelve te zijn. Een druk op een toets en enkele draaien aan de knoppen en zijn elektronisch speelgoed, dat toch vooral uit patchkabels leek te bestaan, kwam tot leven. Het was ook het teken aan Spacemakers (Rien Coorevits en Felix Ysenbaert) om een tandje bij te steken in de videoprojecties.
Peter Desmedt is in ‘het milieu’ al zo’n 20 jaar bekend voor zijn werk als producer en mixer in de jazz en elektronische muziekscene. Sinds enkele jaren bestiert hij ook zijn eigen project RT60Fields. Al dat bestieren resulteerde in 2023 in een eerste album dat je op Bandcamp kan beluisteren. Geen Tsar B daarop te horen trouwens, dus of deze samenwerking nieuw werk gaat opleveren, dat zal de toekomst moeten uitwijzen.
Even mysterieus als ze de zaal had betreden, verdween Justine terug en nam Peter het in zijn eentje over. Modulair, wat repetitief maar ritmisch erg inventief klonken de creaties van RT60Fields en dat allemaal zonder stuwende beat. Wij waren helemaal mee met het verhaal en de rest van de aanwezigen duidelijk ook. Straffe opener!
Maar we waren uiteraard allemaal gekomen om Mattias De Craene aan het werk te zien. We volgen de man al jaren, eerst bij Nordmann en MDC2 dan wel MDC3, solo en vorig jaar nog met zijn project The Holy Mountain voor VIERNULVIER. Hij trad eerst vooral naar buiten als saxofonist maar zocht steeds meer het experiment op, ook los van de sax. De man barst van het talent en ademt muziek en dat was vandaag niet anders.
Naast hem – of beter tegenover hem – de Taiwanees-Canadese muzikant, componist en allround artiest Alex Zhang Hungtai (Dirty Beaches). Tussen hen in een tafel met daarop twee laptops, een tablet, een gsm en wat ander schone elektro en naast hen een sax en een trompet.
De twee ontmoeten elkaar in 2021 in Helsinki na een concert. Mattias nodigde Alex uit voor een improvisatiesessie en die mondde vier jaar later uit in dit fijne samenzijn in Gent, en wij mochten daar bij zijn.
Artistiek gekraak (als van een analoge plaat) opende de set, terwijl de sax en de trompetklanken eerder dan melodieën de zaal instuurden. Een korte schreeuw van Hungtai af en toe overheen een laag industrieel geluid. Dat het geen rozengeur en maneschijn is in de wereld van de twee was meteen duidelijk. De mensheid is dan ook niet geweldig goed bezig.
De Craene en Hungtai vertelden 50 minuten lang een indringend muzikaal verhaal waarin samples van de communicatie tussen kosmonauten (?) en een op een gsm afgespeelde gitaarpartij werden vermengd met donderende klanken en verbluffende soundscapes. Beschadigde tekenen van menselijke aanwezigheid in een wereld die geleid wordt door een industriële (oorlogs)logica die alles en iedereen op zijn pad verplettert en vernietigt. Vrolijk werden we er niet van, stil wel.
Er werd opgebouwd naar een donkere finale ondersteund door de videoprojecties van Rien Coorevits; de apocalypse was een feit, de heropbouw kon beginnen. Of de mens daarin nog een rol speelde, was niet duidelijk.
Artistiek gekraak sloot de set af. De cyclus van geboorte, opkomst en destructie kon opnieuw beginnen terwijl De Craene zachte pulserende geluiden uit zijn tablet toverde. De aarde leeft nog en ademt verder, met of zonder humane aanwezigheid, het zal haar een zorg zijn…
Mattias De Craene, Alex Zhang Hungta en Rien Coorevits namen ons mee op een unieke, waanzinnige en onvergetelijke trip. Een avond die de aanwezigen niet snel zullen vergeten en wij ook niet!
Alex Zhang Hungta – Rien Coorevits
Mattias De Craene Instagram
