Sludge metal, electropop, sexy soul en bedroom hiphop passeerden de afgelopen tien dagen de revue, dus waarom onze horizonten niet nog wat meer uitbreiden en een avondje Franse chanson meepikken in de Rotonde van de Brusselse Botanique? Olympia Boyle heeft in ieder geval nog eens haarfijn duidelijk gemaakt dat performers vermoedelijk Asterixgewijs bij de geboorte in een ketel met artiestenelixir gesukkeld zijn. Voor wat zij liet zien kwamen we eigenlijk voortdurend ogen te kort.
Support act MoHa was minder vermoeiend aan de ogen. Morgane Mathieu is MoHa en ze komt uit Brussel. Een alweer erg vroeg volgelopen Rotonde kwam overduidelijk niet enkel voor de hoofdschotel want het voorgerecht werd ook al heerlijk verorberd. Wij misten wat peper en zout maar stonden hierin kennelijk alleen want als fans al beginnen jodelen van contentement op Franse muziek, dan kunnen we niet anders dan zitten en zwijgen. Ze liet zich op synths begeleiden en bracht lichtjes rustgevende en behoedzaam huppelende electropop met akoestische flair. In feite was haar fraaie stem het belangrijkste instrument en stond de rest hiervan in de schaduw. Zingen deed ze in het Engels, ze mikt dus op een breed publiek. Haar ep Treasure Hunt uit 2021 kwam uiteraard aan bod en legde de mix tussen groovy baslijnen en koude beats bloot.
Dommage ging over feminisme, Hungry was geschreven voor dié momenten waarop intensiteit een drijfveer vormt in het leven. Uit de ep vielen vooral Pink Paradise en afsluiter Get Up To Get By op dat klonk als ‘Get up and say goodbye to MoHa makes music’ want ze is moeilijk terug te vinden op streaming platforms die ons inderdaad richting hiphopacts leiden. De ‘makes music’ zou moeten helpen. We waren meer onder de indruk van het publiek dan van haar muziek, maar het moment waarop ze cirkeltjes vormde met haar microfoon voor de mond en zo een speciaal effect in haar zanglijn stopte was wel knap gedaan.
Olympia Boyle is een Parisienne en studeerde als kind dans, theater, beeldende kunst en muziek. Daarvan hoefde ze ons anderhalf uur later niet meer te overtuigen amai. Ze is zelfs multi-instrumentalist want ze drumt, zingt, speelt gitaar, piano én viool. In Brussel beperkte ze zich tot de eerste 3 van deze instrumentale talenten. Ze heeft haar muzikaal klankpalet op volwassen leeftijd vorm gegeven in Lissabon, New York en Berlijn, om zich uiteindelijk in Brussel te vestigen. Na een reeks samenwerkingen waaronder een duoproject Faon Faon lanceerde Boyle in 2019 haar alter-ego La Maja. Ze bezong op haar eerste plaat Insulaire (2023) thema’s als reizen, liefde, familie, dood en wedergeboorte. Ze zong – in tegenstelling tot MoHa – alles in het Frans, en kleurde dat met de invloeden uit de hierboven geciteerde steden.
Ze stond er niet alleen voor. Op keys en gitaar werd ze begeleid door Gabriel Seize, op bas door Alice Vande Voorde, de drummer heet Jean Prat en het meest opvallende instrument van 2023 tot dusver was sowieso de harp van Elise Vsc. ‘La Harpa’ zorgde tijdens de eerste nummers voor een soort welness-effect waardoor de te brave en vrijblijvende chansons enkel rechtgehouden werden door Elise en de magische stem van Olympia. Gaandeweg kwam er meer pit in de songs, lieten de gitaren zich meer gelden en begon Miss Boyle aan een indrukwekkend staaltje performance. Het zou ook verklaren waarom ze een sportshortje droeg onder een feestelijke blouse en kostuumjas. Benieuwd waarnaar La Maja verwijst maar het zou wel eens afgeleid kunnen zijn van haar Lissabon-periode want The Maiden And The Nightingale is een Spaans pianostuk waarin de meid Maja heette. Maja betekent aardig en dan is er nog De Naakte Maja, een kunstwerk op oliedoek van de Spaanse schilder De Goya. De rode ‘friemelkes’ op de schouderbladen van de muzikanten sterkten ons alleen maar in onze gedachten.
Heel knap en erg emotioneel beklijvend was Vertigo waarvoor Olympia vooraan het gezelschap kreeg van Gabriel, Alice en ook Morgane (MoHa). A capella werd op heerlijke manier een geweldig stukje samenzang ten berde gebracht. Straffe kost dit. Het vormde een verrassend stukje break in wat ervoor en erna uitmondde in een soort eighties popdansfeestje. Daar bleef het echter niet bij want Olympia zette alle nummers kracht bij door als gek over het podium te springen en kronkelen, pirouettes draaiende percussie te spelen en op versterkers te klauteren. Ondanks deze best wel enorme fysieke inspanningen moest ze nauwelijks naar adem happen en bleef nagenoeg perfect zingen. Nog straffere kost dit.
De plaat beluisteren krijgt na dit soort optreden een enorme meerwaarde omdat het visuele aspect versterkt wordt. Voordien klonk de plaat interessant en bijna boeiend, maar niet meer dan dat. Wat op de plaat sowieso ook ontbreekt is haar gave als stand-up comedian. Meermaals begon ze een verhaal te vertellen, met de nodige humor en grimasssen doorspekt. Ze zocht interactie met het publiek, en bleef derhalve nonstop verrassend uit de hoek komen. Een flink deel van haar familie had in een hoekje postgevat en die moesten er ook een paar keer verbaal aan geloven. Oja, ze heeft ook een nummer lang gedrumd en helemaal op het einde stond ze alleen op het podium met gitaar terwijl ze “enfin seul sur scène” zei als een volleerde actrice, wat ze daadwerkelijk is. Haar mooie stem was een bijkomende troef en de slotsom van dit alles is dat Olympia Boyle een supergetalenteerd performer is die een publiek een concert lang aan haar glimlachende lippen gekluisterd kan hangen. De volledige rotonde stond te dansen op de tonen van La Langue De Shiva, op plaat een zomers vrolijk niemendalletje dat Olympia als een godin omtoverde tot een feestelijk volkslied. Wie ooit de kans krijgt haar eens te zien optreden, aarzel vooral niet.
.
MOHA: Facebook – Instagram
LA MAJA: Facebook – Instagram
