We vertellen niets nieuws als we het hebben over één van de strafste Europese bookingskantoren, bookers gelijk dat we zeggen. TOUTPARTOUT blaast dertig kaarsjes uit in 2024 en dat werd dit weekend stevig gevierd met een paar Democrazy-concerten in thuisbasis Gent. Het Wintercircus, de Theaterzaal en Concertzaal van De Vooruit waren de plaats van afspraak voor een mini-festival met op het podium een paar bands en artiesten die eigenlijk absolute zekerheid bieden op een feest in beide oren. Het is niet dat we King Hannah dit jaar nog niet aan het werk zagen, maar het was wel voor het eerst in Gent. Het Wintercircus bleek al gauw te klein dus werd een upgrade geregeld en stonden Hannah Merrick en Craig Whittle, het kloppend hart van de band uit Liverpool, nu mooi te wezen op het epische podium van de grote concertzaal in de Vooruit.
Eerst was het echter tijd voor een concert van iemand waarnaar we al even hard uitkeken. Niemand minder dan de door The Guardian en Rolling Stone raketgewijs de hemel ingeprezen Australische Jess Ribeiro mocht onze door de winter verkoukleumde lichamen op concerttemperatuur brengen. Haar ondertussen vierde album Summer Of Love klinkt als een warme zomeravond op 30 november. We zaten nochtans niet in haar thuishaven Melbourne, maar in het winterse Gent. Ribeiro heeft een patent op een intiem geluid met viool, altviool, backingtrack loops, piano en de klassieke rockinstrumenten die we allemaal kennen. In Gent speelde zo op haar eentje.
Haar songs zijn – kort samengevat – een relaas over eenzaamheid, verlies, een gehaaide wereld, de nooit ophoudende strijd tussen wens en werkelijkheid, pandemie en genezing. Hoe dat dan klinkt? De stem van Ribeiro is zo innemend ‘in our face’ dat het leek alsof we samen aan een tafeltje zaten in het café van VierNulVier. Of in de Marimain maar dan met minder omgevingslawaai. Ook de concertzaal bleef lang muisstil luisteren naar de wondermooie liefdeszomer van Jess. Een optreden lang was ze een perfecte ambassadeur voor de typische Aussie-humor, want ze liet non-stop de zwarte humor op ons los. Opener Maybe If I Wore Sunglasses Inside I Won’t Feel Tired was een exponent van haar wondermooie stem in combinatie met een sombere doch immer warme gitaarklank.
Tergend traag gespeeld en met een raadselachtige blik liet ze haar prachtsongs op ons los. Het 9 jaar oude Kill It Yourself klonk naar Ribeiro-normen hoopvol, maar de ‘kill it yourself inside, take a deep breath’ temperde de vreugde. Jess vertelde dat ze Gent een wondermooie stad vindt, iets met ingetrapte open deuren, en dat ze wil terugkeren. Eigenlijk keek ze keihard op tegen de 22 urur durende vlucht die haar te wachten stonden. Goh ja, het is daar zomer, dus we willen zo haar plaats in het vliegtuig innemen eigenlijk. Strange Game van dezelfde plaat liet haar prachtstem uitblinken en deze titel past ook wel bij een Ribeiro-optreden, want ze liep vaak rondjes en leek maar iets te doen. Ze minimaliseerde ook haar eigen verdienste hoewel iedereen uit haar hand leek te eten. Hier zei ze letterlijk “I will give this song a go, we will see how it turns out”.
Ze maakte in 2012, toen het voor haar allemaal begon, nummers met The Bone Collectors. Skin And Bones was er zo eentje van, een typisch traag voortschrijdende Ribeiro-parel die qua klankkleur perfect bij een kampvuur in augustus paste. Titelnummer Summer Of Love is een geweldig nummer maar kwam te stil binnen bij een zaal die in de achterste gelederen de pret al tetterend verstoorde. Tijd voor Ribeiro om nog eens uit te pakken met een portie humor voor slotsong It’ll Come To Pass. Het is al 15 jaar oud en is een countrynummer dat ze schreef op vraag van haar aboriginal-klasje waar ze toen les gaf. Na het nummer liet ze weten dat haar leerlingen de tekst hebben aangepast naar ‘Come out our ass’. Om dan meteen te vertellen dat ze nog 25 vinylplaten bij had die ze niet wilde meenemen naar Melbourne.
Het wachten op King Hannah was ondraaglijker dan ooit. Het duo uit Liverpool bracht na de geweldige debuutplaat I’m Not Sorry, I Was Just Being Me de dit jaar fel bejubelde opvolger Big Swimmer uit en hier werd uiteraard gretig uit geplukt. De band, want aangevuld met bassist en drummer, kwam in mystiek licht Somewhere Near El Paso inzetten. Hannah zelf leek een optreden lang een soort Queen Hannah want ze zwaaide non-stop schattig met een lief lachje. Het was al evenzeer een optreden lang geweldig om haar te zien staan in haar stilaan onafscheidelijk vuurrood Spaans kleed. De handen op de rug, als een onverstoorbare en kille kruising tussen Patti Smith, Beth Gibbons, Polly Harvey en Chelsea Wolfe, maar met één overdonderend resultaat. Ze deed onze rockharten meermaals smelten, want hoe zalig was het wel niet om een band te zien spelen die old school rock terug boven het brandend eeuwige vuur houdt?
El Paso is een meesterlijk nummer dat rond minuut 6 epische proporties kreeg en de Crazy Horse die in Whittle schuilt vrij spel verschafte. Hell yesss! Dit wordt zo stilaan de lijfspreuk tijdens een King Hannah-show vanwege de woordgrapjes met de passioneel uitgespuwde “hell no” in het ronduit sublieme Go-Kart Kid (Hell No) dat als vanouds uitmondde in een tijdloze rockklassieker. Hannah wilde weten hoe we ons voelden en was zwaar onder de indruk van de massa in de zaal. De band is dergelijke volkstoeloop nog niet gewoon, zoveel was duidelijk. De AB –en Leffinge-shows hebben de schare fans kennelijk alleen maar exponentieel doen toenemen. “If you don’t feel at your best, maybe this song about murderers will make you smile”. Suddenly, Your Hand paste wonderwel bij de door Ribeiro geplaveide weg.
Hannah kan in haar diepe zanglijnen extreem veel gevoel leggen en dan mag de muziek er omheen schaars of minimaal klinken, het bleef overdonderend klinken. Tijd voor een rondje Steven Thomassen. De baas van Tout Partout kreeg, gesteund door een volle zaal, zijn ‘happy birthday-momentje’. Hannah omgordde haar gitaar en we kregen een heerlijke portie rock ’n roll voorgeschoteld.
New York, Let’s Do Nothing, met de fenomenale parlando-zangstijl van Hannah, en aansluitend Davey Says met die hoge Buffalo Tom-flair leidden tot euforische reacties. De traditionele Bruce Springsteen-cover State Trooper leidde de finale in en die smaakte onverminderd als een driesterrenrestaurant-Crème Brûlée. De diepe korrel in haar stem smaakte alweer bedwelmend.
Met koninklijk handgezwaai kwam Hannah solo terug op het podium voor een indrukwekkend Big Swimmer dat baadde in een rode gloed en de band na een minuut of twee opnieuw in alle rust en stilte verwelkomde. We vermoeden dat Steven de gelukkigste man in de zaal was, want wie kan zeggen dat Jess Ribeiro en King Hannah op de verjaardag van zijn bookingsagency liedjes kwamen zingen?
Ze maakte allebei een diepe indruk en veroverden talloze rockharten. Jess hebben we jammer genoeg niet meer gezien aan de merch-kiosk, maar Hannah en Craig tekenden letterlijk en figuurlijk present. De recente Radio1-sessies maakten ook een grote indruk op Hannah waar ze kennismaakte met Sylvie Kreusch en haar geweldige band. Twee innemende dames met een geweldige podiumpersoonlijkheid. Fire walk with them.
INSTAGRAM LINKS:
KING HANNAH – JESS RIBEIRO – TOUTPARTOUT
